Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1944, Blaðsíða 21

fær þessi söknuður svarið
og sár þessi bætur.
Ó, hversu fegin ég fleygi
því farginu, Guð minn!
Ó, hversu fegin því fleygi eg
í faðminn þinn djúpa. —
30 konur hafa misst menn sína. 78 börn í bernsku
hafa orðið föðurlaus. Sú staðreynd talar alvarlegu
máli.
Sjómannastéttin er nú fátækari. Já, þjóðin öll er
fátækari eftir fráfall þeirra, en þó á vissan hátt
auðugri. Hún á fagra minningu um þá. Minningin
um þá er fjársjóður, sem aldrei verður frá oss
tekinn.
Það er mælt um einn þekktasta málara heimsins
(Michael-Angelo), að hann hafi fest kertaljós fram-
an á húfu sína, er hann málaði, til þess að skugginn
af honum sjálfum félli ekki á verkið, sem hann
var að vinna. Ljómi hreystiverkanna, Ijómi afrek-
anna á sjónum fellur að sjálfsögðu á þá, sem þau
hafa unnið, á sjómannastéttina. Það kann líka að
vera mannlegt og eðlilegt að fagna því, er ljómi
verkanna fellur yfir þá, er þau vinna. Hitt er þó
meira um vert frá sjónarmiði þess manns, sem elsk-
ar starf sitt og vill fórna sér, að láta ekki skuggann
af sjálfum sér falla á það. Þess vegna er sjómaður-
inn áræðinn og djarfur, þess vegna fer hann út í
stormana og hætturnar, þegar skyldan kallar hann.
Þess vegna stendur hann fastur, þegar báran rís
hæst, albúinn þess að gera sitt ítrasta, þótt hann
jafnvel geti búist við því að brotsjórinn falli yfir
sjálfan hann.
,,0g þegar kallið kemur,
þá kem ég glaður um borð,“
segir í sjómannaljóði.
Vér fögnum um þessar mundir nýrri frelsisöld.
Vér höfum goldið frelsi íslands atkvæði vor. Hinir
föllnu vinir áttu þess ekki kost, að greiða atkvæði
á sama hátt og vér.
En þeir hafa greitt atkvæði. Þeir hafa lagt
þyngsta lóðið á vogarskálina. Þeir hafa fallið á víg-
velli íslenzkrar lífsbaráttu, þar sem hættan var
mest. Sá, sem mestu fórnar í trúu og dyggu starfi,
vinnur bezt að sjálfstæði og frelsi lands síns.
Fórnendurnir eru í dýpsta og sannasta skilningi
frelsisgjafar þjóðanna.
Sárt var að missa þá, og stórt var höggið og
meir í sama knérunn en oft áður.
Það er harmur — sár harmur — kveðinn yfir
þeim, sem fórust af Max Pemperton, Hilmi, Nirði,
Frey, Óðni, Súðinni, eða þeim, er út tók af skipum
á hafi úti eða í skipakvíum og við landsteina.
Hafið er þögult við spurningum og bænum
hjartans.
— En yfir útsænum mikla englarnir syngja. —
— Vér erum lítil og máttvana fyrir þessu stóra,
sagði einn af vinum ykkar sjómanna við mig nýlega.
En, það er einn, sem heyrir og aídrei neitar. —
„Sæl og signuð
sól Guðs náðar
sér í svip
vort sálarstríð.
Hvað er Guðs um geima
gröfin betri en sær?
Yfir alla heima
armur Drottins nær.
Föllnu, horfnu sjómenn! Félagar ykkar allir
minnast ykkar í þakklæti og með lotningu, ástvinir
senda ykkur kveðjur hjartans og þjóðin öll blessar
minningu ykkar.
Blómsveigurinn, sem nú er lagður á leiði óþekkta
sjómannsins, er tákn um innilega minningar- og
þakklætiskveðju íslenzkra sjómanna nær og fjær til
ykkar — ástvina ykkar — já, allra íslendinga. Vér
minnumst yðar nú öll sameiginlega, vér, sem hér
erum, þeir, sem eru úti um landið, og félagar yðar
úti á hafinu — minnumst ykkar á hljóðustu stund
sjómannadagsins og biðjum Guð að vaka yfir ykkur
og ástvinum ykkar öllum.
Minnumst þess, að „Yfir alla heima armur drott-
ins nær.“
Drottinn blessi sjómennina, sem hurfu oss fyrir
hafsbrún dauða.
Friður guðs sé með þeim.
Kæða Kjartans Thors, fulltrúa útgerðarmanna.
Þetta ár, sem nú er senn hálfnað, mun áreiðan-
lega verða talið eitthvert hið merkasta, er íslenzka
þjóðin hefir lifað, allt frá því að land byggðist. Minn-
ing þess mun fyrst og fremst ætíð verða landsins
börnum kær, sem ár frelsisins — þess frelsis, sem
okkar fámenna þjóð svo lengi hafði þráð og bar-
izt fyrir, en henni er nú að hlotnast til fulls. En
samfara þessu happaspori, hafa einnig verið stigin
önnur skref fram á veg, sem eflaust eiga eftir að
vekja aðdáun eftirkomenda okkar, og áreiðanlega
verða talin nægilega merkileg, ein út af fyrir sig,
til að brotið verði í blað í sögu þessa árs, þeirra
vegna. — íslenzkir sjómenn! Einn þesara merkis-
viðburða hefir nú einmitt farið fram hér í dag. Á
ég þar við vígslu þessarar fögru byggingar, sem
verða mun framtíðarmenntasetur þeirra, sem sjó
stunda á komandi árum. Hér eru að sönnu aðeins
að rætast ára gamlar og eðlilegar óskir sjómanna-
stéttarinnar, en allt er þá líka með þeim myndar-
brag, að lengi mun sómi að þykja. Þið fáið nú
bráðum til umráða skólabyggingu, sem óhætt má
fullyrða að verði einhver hin allra fullkomnasta og
fegursta bygging þessa lands — og efast ég ekki
VÍKINGUR
173