Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1944, Blaðsíða 5

Skotmenn á beitiskipinu Jama-
ica, sem skutu síðasía tundur-
skeytinu að Scharnhorst.
í neinum vafa um, að Bretar mundu gera allt
sem unt væri til þess að granda svo hættulegu
skipi sem Scharnhorst var.
En raunverulega var hættan nær en Bey að-
míráll bjóst við. Um 150 mílur í suðvestur var
skipafloti sem var honum algerlega ofjarl. Það
var orustuskipið „Duke of York“ og aðstoðar-
skip hans, beitiskipið „Jamaica" og fjórir tund-
urspillar, undir forustu sir Bruse Fraser aðmír-
áls foringja heimaflotans.
Engum nema nánustu samstarfsmönnum
flotastjórnarinnar er kunnugt um, hversu oft
þesskonar gildrur hafa verið lagðar fyrir þýzk
árásarskip, er freistuðu að hindra skipaferðir
til Rússlands. En þetta var í fyrsta skiptið, sem
slíkar ráðstafanir báru árangur.
„Duke of York“ hafði verið í um 200 mílu
fjarlægð þegar fyrsta tilkynningin kom frá
Burnett. En með því að Scharnhorst var nokkr-
um mílum hraðskreiðari varð aðmíráll Fraser
að sigla í veg fyrir hann. Eltingaleikur var fyr-
irfram vonlaus. Hann sigldi því skemmstu leið.
Þegar næsta tilkynning kom eftir að Scharn-
horst hafði birst í annað sinn, vissi Fraser ná-
kvæmlega afstöðu sína. Hann var ennþá í 150
mílu fjarlægð.
Burnett fékk nú aftur tækifæri til að sína
áræði sitt og dugnað. Eftir að Scharnhorst hóf
skothríðina og hitti Norfolk, tók hann stefnu til
suðurs út í rökkrið. Burnett stefndi þegar eft-
ir. Það skipti miklu máli, að geta tilkynnt Fras-
er rétta stefnu þýzka skipsins. Burnett varð því
að veita honum eftirför. En að halda sambandi
við skip, sem hefir 11 þumlunga fallbyssur er
hægra sagt en gert. Með þeim er hægt að hitta
skotmark yzt við sjóndeildarhringinn. Og ein
kúla nægði til þess að sökkva hverjum sem var
af skipum Burnett’s ef hún kæmi á viðkvæm-
an stað.
Fraser lét ekkert í sér heyra meðan á þess-
um eltingaleik stóð. örlítið hvísl í útvarpstækj-
um hans gat leitt til þess, að Bey aðmíráll kæm-
ist að því að brezk herskip væru fyrir sunnan
hann.
En kl. 4.30 braut Duke of York þögnina með
skipun frá Fraser til Burnett’s um að lýsa ó-
vinaskipið með stjörnukúlum. Vissu þeir þá,
að hann var ekki langt í burtu. Stjórnendum
Duke of York hafði tekizt meistaralega að
reikna út stefnu Scharnhorst og stað eftir bend-
ingum frá Burnett.
Það var nú komið níðamyrkur. Scharnhorst
var framanvert við Duke of York á stjórnborða,
en á eftir honum var Belfast í 8 mílna fjar-
lægð. Hvít ljósrák sveif nú upp í loftið úr einni
af fallbyssum Belfasts, sprakk hátt uppi og
sendi sterkan geisla út yfir hafflötinn. I miðj-
um geislanum var Scharnhorst. Sáu Frasers
menn greinilega reisn hans. Kváðu nú við drun-
ur úr 5 14 þumlunga fallbyssum á Duke of York,
og 31/2 smálest af eldheitu stáli og sprengiefni
leituðu marks. Um 20 sek. þutu kúlurnar um
loftið, og frá einum tundurspillinum, sem var
undir kúlnabrautinni, heyrðist eins og eimlest
þyti eftir járnbrautarteinum með ofsahraða.
Kúlurnar sendu 200 feta vatnsstróka í loft upp
þar sem þær komu niður. Þetta voru reynslu-
skot er komu ískyggilega nærri. Þau næstu
hittu í mark 30 sek. síðar. Bey aðmíráll snéri
nú skipi sínu snögglega til bakborða og hélt
undan sem mest hann mátti út í myrkrið til
austurs, og Duke of York á eftir með áfram-
haldandi skothríð. Kúlur hans hittu Scharn-
horst hvað eftir annað, en sár hans reyndust
ekki það stór, að úr hraðanum dragi. Fyrir kl.
5.30 var hann kominn úr skotfæri, brotinn og
brennandi, en í bili öruggur fyrir skotunum frá
Duke of York. Ekki leið þó á löngu þar til ný
skothríð hófst og lýsti sjóndeildarhringinn langt
framundan. Scharnhorst varð nú að taka upp
vörnina við nýja óvini. Tundurspillarnir fjórir,
sem fylgdu Duke of York voru hraðskreiðari og
VÍKING.UR
157