Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1944, Blaðsíða 52

komið fyrir, hestum, nautgripum, kindum og ali-
fuglum í búrum. Bæði fyrir framan og aftan miö-
skipið var komið fyrir smíðaáhöldum, vopnum,
fatakistum, eldhússáhöldum og öðrum nauðsynleg-
um hlutum, og voru húðir vandlega breiddar yfir
vöruhlaðana og þeir síðan reirðir niður með köðl-
um. Á næturnar sváfu konurnar og börnin undir
þiljum, bæði frami undir bakka og aftur í lyftingu,
en karlmennirnir og þrælarnir sváfu í húðfötum
undir berum himni. Frá því að skipin yfirgáfu
ísland, fyrir þremur dögum, höfðu þau haft hag-
stæðan byr og aldrei þurft að nota árarnar.
Leifur fór aftur eftir skipinu og upp á lyfting-
una, þar sem faðir hans sat, haldandi um stýrisvöl-
inn, og studdi breiðu bakinu upp að þverslá, sem
ætluð var til stuðnings þeim, sem var við stýrið.
Það var bjartviðri, en frekar kalt, en þrátt fyrir
töluverða undiröldu, höfðu fáir á skipi Eiríks orðið
sjóveikir.
„Taktu við stýrinu, drengur minn,“ sagði Eiríkur
brosandi, um leið og hann reis úr sæti sínu; „það
getur orðið þér að gagni síðarmeir, að kunna að
halda um stýrissveif, þegar þú ferð að stjórna þínu
eigin skipi.“
Leifur greip um gljáfægðan enda stýrissveifar-
innar, hreykinn yfir því, að honum skyldi vera trúað
fyrir stjórn á svo stóru skipi. Að vísu hafði hann
stýrt því einu sinni áður, nóttina minnisstæðu heima
á Breiðafirði, þegar hann bjargaði því frá Þorgeiri
Steinssyni, sem ætlaði sér að eyðilegja það. En hér,
úti á opnu hafinu, var það allt öðru vísi. Samt sem
áður lét sökkhlaðið skipið þegar í stað að stjórn,
við minnstu hreyfingu handar hans. „Stýrðu meira
til suðvesturs," sagði Eiríkur og horfði um leið á
rauðgula kvöldsólina. „Af hverju það, ef Grænland
er í vesturátt?" spurði Leifur undrandi. Eiríkur
brosti. „Ef við héldum beint í vestur, eins og ég
gerði í fyrri ferð minni, mundum við bráðlega koma
að ísveggnum, sem Gunnbjörn Úlfsson sá, og síðan
neyðast til þess að sigla suður með ísröndinni. Það
er því betra að sigla strax í suðvestur, þar sem
vegalengdin verður þá líka styttri. Einnig gæti svo
farið, að einhverjir landnemanna yrðu óánægðir og
misstu jafnvel kjarkinn, þegar þeir sæu austur-
ströndina, háa og hrikalega, þakta ísi og snjó, og
gætu haldið, að í staðinn fyrir að vísa þeim á grasi
gróið land, eins og ég hefi lofað þeim, væri ég að
gabba þá til staðar, sem ekki væri annað en ísauðn.“
Leifur kinkaði kolli til samþykkis og stýrði betur
á bakborða. Hann hafði mjög skarpa sjón, jafnvel
af sjómanni að vera, og hafði hann orð á því við
föður sinn, „að sér virtist eins og stórar öldur væru
í sífellu að rísa og falla úti í hafsauga, fram undan
skipinu.“ „Öldur?“ svaraði faðir hans hlæjandi.
„Það gæti verið rekís eða bök á hvölum; að undan-
tekinni undiröldunni er sjórinn hægur; ég sé ekkert
óvenjulegt.“
Leifur sagði ekki meira, en þegar fór að dimma,
var sjórinn mjög farinn að ókyrrast. Straumsjóar
riðu til og frá og létu ófriðlega. Sterkur straum-
hnútur skall á skipsskrokknum og keyrði skipið
áfram af slíku heljarafli, að Leifur hafði næstum
mist af stýrissveifinni. Eiríkur hljóp þegar til að-
stoðar Leifi og tók við stýrinu af honum. Skipið
hentist til og frá, eins og það væri í straumiðu. Þar
sem Leifur stóð og hélt sér í borðstokkinn, sá hann
til hinna skipanna, og steyptu þau stömpum í öldu-
rótinu. Þungar veltur skipsins og hávaðinn frá
brotnandi sjóum á bógum þess hafði þegar sín áhrif
á þá, sem um borð voru og óvanir voru sjóferðum.
Konur tóku að hljóða og börn að gráta, og bættust
þar við margvísleg hljóð frá hræddum húsdýrum.
Þegar sjóar öðruhvoru helltust inn yfir borðstokka
skipsins, hrópuðu sumir hinna kjarkminni landnema
í örvæntingu, að skipið væri að farast. í gegnum
hávaðann mátti heyra til Eiríks, sem rólegur og
æðrulaus skipaði mönnum sínum til verka, sumum
til austurs, en öðrum að taka niður seglið, því vind-
urinn var farinn að koma í snörpum hviðum úr
öllum áttum. Hann varð að neyta allrar sinnar leikni
og orku til þess að halda skipinu upp í sjóana, svo
að það ekki fyllti. Vindurinn jókst, og sjólöðrið
rauk í sífellu yfir skipið. Leifur kom öðruhvoru
auga á næstu skip í gegnum særokið. Hann fann
ekki til hræðslu, þrátt fyrir geigvænlegt útlit, því
honum var sjómennskan í blóð borin, og hann elsk-
aði hafið, jafnvel í þess ömurlegustu mynd. En hann
var of ungur og óreyndur til þess að skilja fullkom-
lega þá hættu, sem nú steðjaði að þeim. Því það
var líkast því, sem einhver ógnaröfl hefðu losnað
úr læðingi í undirdjúpunum, til þess eins að sökkva
þesum veikbyggðu fleytum. Sérhver fallandi alda
ógnaði með því að búa skipunum og þeim sem á
þeim voru, vota gröf. Á skipi Eiríks voru þeir, sem
í austrinum stóðu, farnir að nöldra undan erfiðinu,
því stöðugt varð að ausa, ef skipið átti að fljóta.
Eftir mikla fyrirhöfn hafði loks tekizt að ná niður
seglinu og gera að því utan um rána. Nokkrir menn
voru að herða á köðlunum, sem reirðir voru yfir
vöruhlaðana.
204
VÍKINGUR