Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1944, Blaðsíða 54

Öryggi og sjálfsíæði
Fyrir nokkrum árum skrifaði ég alllanga
grein í eitt dagblaðanna um öryggismál. Margir
sjómenn sögðu þá við mig (í hálfum hljóðum) :
—• Þetta er ágætt, áfram með þetta, meiri skrif
um þessi mál, við stöndum með þér. En svo voru
líka menn sem sögðu í aðvörunarróm: — Það
getur verið varasamt fyrir þig, stöðu þinnar
vegna að skrifa mikið þessu líkt.
Þetta var á þeim tíma þegar útgerðarmenn
og jafnvel sumir skipstjórar litu á þessi skrif
sem persónulega árás á sig.
Þá voru þessir aðilar ekki farnir að skilja,
að heiður og velferð þeirra og þjóðarinnar í
heild, var undir því komin að þessum málum
væri gefin meiri gaumur en verið hafði.
Þeir voru ekki farnir að hugsa út í það, að
á eftir þeim kæmu aðrir, sem þyrftu að bera
kinnroða fyrir framtaks- og hirðuleysi þeirra.
Nú er þetta, sem annað, að breytast til betri
vegar.
Hér sém annarsstaðar má ei sofna á verði.
Það á ekki að þurfa neina sorgarathöfn til að
vekja okkur til áframhaldandi athafna um
þessi mál. Útgerðarmenn eru hættir að telja það
öfgakennda eyðslu þótt nokkrum krónum sé
eytt í þessa hluti. Þeir eru farnir að sjá og
skilja að þær krónur koma margfalt aftur, ef
rétt er á öllu haldið. Ég hef töluvert rætt þessi
öryggismál nú undanfarið við menn af ýmsum
stéttum og orðið þess var að margir halda að
þetta aukna öryggi, sem við erum að berjast
fyrir, sé eingöngu það sem við kemur lífbátum
og björgunartækjum. Auðvitað er þetta hrein-
asti misskilningur, enda þótt það, sem annað,
þurfi að vera í fullkomnu standi á sínum stað,
þá er það nú svo, að fullkomnasta öryggið er
að traustu og vel byggðu skipi, en eins og skipa-
stól okkar er nú komið verður þetta ekki tekið
í einu stökki á stuttum tíma.
Við verðum ófyrirsjáanlegan tíma að búa við
það sem er, og meðan svo verður að vera eig-
u.m við að gera allt það bezta, sem í okkar valdi
stendur til að endurbæta það sem fyrir hendi
er. Gamalt verður aldrei nýtt. Fæst af þeim
skipum, sem við eigum, er fært til endurbygg-
ingar.
íslenzkir sjómenn! Hefjum allir sameinaðir
sókn til þess að öruggur undirbúningur sé nú
hafinn að því að við getum strax að ófriðnum
loknum eignast ný og fullkomin skip.
íslenzk sjómannastétt hrópar til stjórnar-
valda þessa lands og íslenzku þjóðarinnar í
heild um aðstoð í þessu stórmáli.
Hvað viljið þið gera fyrir hermenn íslenzku
þjóðarinnar?
Hvað viljið þið gera fyrir hetjur hafsins?
Sýnið í verki að þessi hetjulegu nöfn, sem
margir af beztu talsmönnum þjóðarinnar hafa
valið okkur í ræðum og riti séu ekki innan tómt
orðagjálfur.
Hver einn einasti Islendingur þráir af heil-
um hug að við verðum sem fyrst á löglegan
og réttmætan hátt fullvalda ríki, óháðir öllum
öðrum og að okkur takist að halda því, en það
er ekki nóg að vera það á pappírnum, undir-
staða sjálfstæðis hverrar þjóðar er fjárhagsleg
velmegun, því ber öllum að hlúa að þeim stofni
er fjárhagsleg afkoma þjóðarinnar hvílir á.
Hjá okkur Islendingum er það sjávarútvegur-
inn.
Það er afkoma hans, sem hefir fyrst og fremst
lyft okkur upp í þann sess, að vera taldir menn
með mönnum. Því er það endurnýjun skipa-
stólsins, sem á að vera heróp þjóðarinnar til
þings og stjórnar á komandi tímum. Af því ég
hef hér að framan minnst væntanlegs fullkom-
ins sjálfstæðis okkar, vildi ég fara nokkrum
orðum um þann lið sjálfstæðisbaráttunnar er
ég tel að snúi einna mest að sjómannastéttinni.
Á ég þar við meðferð þjóðfánans. Eg minnist
þess að skömmu eftir að við fengum fána okk-
ar viðurkenndan, var ég staddur í erlendri
höfn á íslenzku skipi. Við drógum fánann að
hún. Fjöldi fólks safnaðist að skipinu til að
skoða þetta fagra tákn sjálfstæðis og menn-
ingar, hins litla ríkis, sem þeir vissu svo lítið
um. Þá datt mér í hug að segja við þetta fólk:
Segið nú að við séum Skrælingjar, (en því hafði
ég orðið oft fyrir í þessari borg). Við sjómenn,
sem höfum víða farið, vitum bezt hversu mikla
eftirtekt þjóðfáni okkar vekur, þar sem hann
hefur verið sýndur.
En höfum við sjálíir sýnt honum þá virð-
ingu er skyldi?
Því miður ekki.
Því miður hafa alltof fáir skilið skyldur sínar
gagnvart fánanum. Það má ekki eiga sér stað,
að flaggað sé með skítugum, upplituðum og
rifnum fána eða hann sé notaður í flögg á fiski-
baujur, né nokkurs annars en hann er ætlaður.
Þjóðfánann ber að draga upp á virðulegan
iiátt og þegar við á. Þar á hann að blakta sem
fagurt merki frelsis og menningar fullvalda
ríkis, virtur og elskaðui- af öllum.
H. G.
206
VÍKINGUR