Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1946, Qupperneq 25

tfrchJeh AkipAtjcri
Saga eftir Jul Nerland.
Ragnheiður Vigfúsdóttir þýddi.
Aronsen skipstjóri var undarlegur karl. Útlit
hans vakti hjá manni þá hugmynd, að síðasta
hálf öld væri enn óliðin, að hann væri eins konar
fornleifar frá tíma skútualdarinnar. Að einu
leyti minnti hann hins vegar á einhverja æðri
apategund, — því engin núlifandi mannvera
af hvíta kynþættinum gat státað af ríkulegri
hárvexti en Aronsen skipstjóri, enda gerði hann
í því efni enga tilraun til að ávinna sér útlit
kristilegs fólks.
Hið snjóhvíta hár flæddi niður um axlir hans
eins og foss í vorleysingum, — og skeggið, —
jafn fannhvítt, — féll í óstýrilátum bylgjum
niður fyrir hið breiða brjóst. Þannig hugsar
maður sér einmitt hina fornu víkinga: Um sex
fet á hæð, með brjósthol, sem virtist myndi
rúma heila sýrópstunnu, handleggi eins og gild-
ar furugreinar, bláeygður, og svo stálhvasst
augnaráðið, að líkast var sem gæti maður skorið
sig á því. Ekki var örgrannt um að þeir brostu
í laumi, nýsveinarnir, sem komu um borð í
,,Maríu“ og sáu skipstjórann í fyrsta sinn. En
þeir vöndust brátt af að hlæja. Því að þótt
Aronsen væri nokkuð sérstæður útlits, gat eng-
inn um hann sagt að hann kynni ekki sitt verk.
Aronsen skipstjóri var sjómaður, — sjómaður
af lífi og sál, og brást aldrei sú list að stjórna
skútu undir seglum. En á gufuskipum hafði
hann mestu skömm. „Þessir bölvaðir fýludall-
ar“, sagði hann. „Eitt reykhaf hvert sem iitið
er. Nei, slíkt eru ekki skip handa sjómönnum.
Meðan gufudallurinn spýr frá sér kolsvörtum
mekkinum, svífur seglskútan skínandi hrem á
öldum hafsins, yndisleg eins og ungmær, sem
stígur dans við unnustann“. Og hann hrækti
íyrirlitlega í átt til næsta gufuskips.
Gamla „María“ klauf öldur Atlantshafsins á
norðurleið frá Ástralíu. Enginn mannlegur
máttur gat knúið Aronsen skipstjóra til að
leggja leið sína um Suezskurðinn. Hann og
„María“ máttu til að heilsa upp á Góðrarvon-
arhöfðann í hverri ferð. Skæðar tungur sögðu,
að á yngri árum hefði hann átt ótrúa unnustu
í Höfðaborg, og að hann rifjaði þá upp gamlar
minningar í hvert sinn hann sigldi þar hjá. En
fólk skrafar nú svo margt, sem ekki er mark
á takandi.
Skútan var hvítfáguð eins og vanalega, —
hún hafði aldrei sézt öðruvísi en nýþvegin alla
þá tíð, sem Aronsen hafði verið skipstjóri. Alls-
staðar var tandurhreint, skipsdrengirnir fengu
ekki færi á að skilja eftir eitt einasta skot við
hinar daglegu hreingerningar.
Gufuskip þau, er á suðurleið voru, sigldu eins
nálægt „Maríu“ og hægt var, þau urðu að fá
að virða fyrir sér þessa ævintýralegu, hvítu
draumsýn, er sveif þarna beint inn í kvöld-
roðann.
Ferðin hafði heppnazt vel að venju. Aronsen
V I K I N G U R
57