Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Blaðsíða 57

flaut einungis á þeirri hleðslu. Allt ofan þilja var möl-
brotið. Bolur skipsins var málaður svartur. Skutur
skipsins reis hátt úr sjó, en stefnið og framhluti þess
allt aftur að vindubjálkum var á kafi. Mest líktist það
dauðum hval, með höfuðið í kafi en sporð og afturhluta
upp úr sjónum. Reiðinn var allur í einni ólýsanlegri
bendu. Af framsiglunni var aðeins stúfur eftir. Höfuð-
bendur, dragreipi og stög höfðu annað hvort slungizt
saman í hinar furðulegustu flækjur, eða dingluðu fram
og aftur eftir því sem skipsskrokkurinn hreyfðist á öld-
unni, eins og tuskur á risavaxinni, ömurlegri fugla-
hræðu.
Ég kallaði í Óla.
Hann vaknaði, neri augun og kom auga á flakið.
„Nú hef ég þó ■—■ —“ eins og hann kvað að, „aldrei
séð hann svartaii. Þarna er svo sannarlega líkkistan
siglandi!“
Ég ætlaði að fara að biðja um skýringu á þessum
leyndardómsfullu orðum, þegar Óli, sem auðsjáanlega
varð mjög felmt við að sjá skipið, greip aðra árina og
sneri bátnum frá því, en reri síðan sterkum áratökum
burt frá þessari sjón, sem hafði valdið honum svo mikl-
um ótta. Við þessa afstöðubreytingu kom stjórnborð
skipsins í ljós, og við sáum að þar lágu nokkrir fiski-
menn frá Gilleleje í bátum sínum. Sennilega höfðu þeir
fundið mannlaust skipið og voru nú að ráðgera hvernig
fara ætti með þann happafeng.
Óla virtist verða nokkru rórra við að sjá þá. Hann
hætti að róa, hvíldi á árunum og spurði mig dálítið
dræmt og hikandi:
„Heldur herrann að allt sé með fellud með skipið
þarna?“
Ég svaraði því, að ég væri sannfærður um að svo
væri. Ég skýrði honum frá hugmyndum mínum um
skipið, og því, að mér virtist að eins og nú væri komið,
hlytu afdrif þess miklu frekar að vekja meðaumkun en
ótta.
Óli horfði á mig efablandinn, en þó nokkru rólegri.
Nú sáust smágárar á haffletinum í vestri og innan
stundar fundum við svalt og hressandi kulið leika um
okkur. Ég gaf eftir á skautinu, Óli lagði inn árarnar
og við fjarlægðumst meir og meir skipið, sem vakið
hafði ugg hins hrausta gestgjafa míns.
„Nú, Óli“, sagði ég þegar við höfðum setið þannig
nokkra hrið. „Hvað var athugavert við skipið?“
„Ja, eins og herrann sjálfur sagði, þá held ég nú,
að ekkert hafi verið athugavert við þetta skip. Þetta
er vafalaust finnsk skonnorta, sem laskazt hefur í of-
viðrinu, og áhöfnin hefur yfirgefið það þegar dælurn-
ar höfðu ekki lengur undan. Svo hefur skipið rekið
fyrir vindi og straumi á þessar slóðir. Hér hafa svo
fiskimennirnir fundið það og eru nú að basla með það.
Þetta liggur allt svona nokkurn veginn í augum uppi.
En getið þér nú sagt mér, hvernig nokkur getur séð
þessa sömu sjón tvisvar, nákvæmlega sömu sjón, án
þess að trúa því, að það sé íraun og veru sama skipið.
Já, ég get auðvitað ekki komið fyrir mig orði eins og
lærðu mennimir, en ég meina bara það, að þegar ég
kom auga á þetta flak, þá fannst mér ég vera aftur
staddur við Kap Hatteras og sjá hina siglandi líkkistu
á ný.“
„Segðu mér frá þeim atburði, þeirri siglandi lík-
kistu“.
„Já, gjarna, herra. Nú siglum við ljúfan vind það
ssm eftir er, og þá er naumast öðru að sinna heldur en
að reykja og teygja opann. En ef einhvers staðar skyldi
finnast sherrylögg, hefði ég ekkert á móti því að væta
tunguna áður en ég byrja."
Ofurlítið tár kom í leitirnar, Óli vætti kverkarnar
og hóf sögu sína.
„Ég mun hafa verið rúmlega tvítugur þegar þetta
gerðist, og var þá í þjónustu gamals og góðs útgerð-
arfélags í New York. Ég hafði farið vestur yfir hafið
með skipstjóra frá Dragör, en matarvisti-n á skútunni
var ill og veggjalús í fletunum, og svo strauk ég þá
af skipinu og lagði lag mitt við Kanana. Fjölda mörg
skip, gömul og ný, voru í förum fyrir þetta útgerðar-
félag. Á skrifstofum félagsins var stöðugur straumur
af mönnum, ýmist til að ráðast í skiprúm eða til af-
skráningar. Flest skipin sóttu timbur norður til Kan-
ada og fluttu farminn til suðurhafna Bandaríkjanna.
Á einu þessu skipi var stýrimaður, sem kallaður var
„Svarti skógarmaðurinn". Hann hafði í fyrstu stundað
dýraveiðar norður í hinum voldugu skógum, en svo
hafði hugur hans hneigzt til hins salta lagar, og með
því að hann bar gott skyn á timburverzlun, komst hann
von bráðar í mjúkinn hjá útgerðarstjórninni. Útgerðar-
stjóri gerði hann sem sagt að stýrimanni, þó náunginn
væri ekki betur að sér í siglingafræði en flaskan þarna.
Þetta var í raun og sannleika glæframaður og framdi
öll hugsanleg axarsköft og heimskupör, en af því hann
gætti þess jafnan að hafa útgerðarstjórnina sér hlið-
holla, þorði enginn að amast við honum.
Einu sinni átti skipstjórinn hans að flytja hleðslu
af plönkum til Charleston, þar sem verið var að byggja
höfn, skipasmíðastöð eða eitthvert þess háttar stór-
virki. Nú, jæja, fírinn var kominn um borð í skipið,
hleðslunni lokið og allt búið til brottferðar. Skipstjór-
inn og nokkrir hásetanna undu samt enn þá á knæp-
um við að tæma glösin sín. Skógarmaðurinn bíður nú
nokkurn tíma, en þegar piltinum fer að leiðast biðin,
spyr hann einn hásetann og vikadrenginn, sem komnir
voru um borð, hvort þeir séu reiðubúnir að sigla með
honum, án þess að hinir skipverjarnir komi um borð.
í fyrstu héldu þeir, að þetta væri aðeins gamanmál,
en þegar þeir höfðu fengið sér vel í glösin af groggi,
undu þeir samt upp akkerið og lögðu frá landi. Og
nú atvikaðist svo, að þeir fengu hagstæðan vind og
rekur nú frekar en sigla suður til Charleston. Þar var
timbur í geypiverði og selur nú snáði allan farminn
og auk þess annað siglutréð af skipinu. Og enn lætur
hann frá landi og hlýtur hagstætt leiði til suðurs og
lætur nú slag standa, unz hann nær alla leið til Vestur-
Indía. Þar var verð á timbri ennþá hærra en í Char-
leston, og nú selur hann, svei mér þá skútuna alla, sem
var nýbyggð og úr bezta viði. En hann selur ekki skipið
allt í einu, heldur lætur hann rífa það og selur planka,
járn, kopar og kaðla sitt í hverju lagi.
Þegar hann kom heim úr ferðinni varð einn herjans
gauragangur á skrifstofunni. En Svarti skógarmaður-
inn sneri sig út úr öllu. Auðvitað sagði hann engri lif-
andi sálu frá því, hvað allur gróðinn af fyrirtækinu
var. Sagði bara að verðlagið hefði verið hagstætt þar
syðra og svo hefði hann selt hvert tangur og tetur, og
auðvitað að eins með hagsmuni útgerðarinnar fyrir
augum. Svo lagði hann fram reikningsskil, og þegar
V I K I N □ U R
121