Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Blaðsíða 47

„Aðmirállinn er nú enginn grænjaxl. Auðvitað hefur
liann líka hugleitt þá hlið málsins. Heyrirðu.......“
Bóndi kemur til borgarinnar.
Það heyrðist fjarlægur gnýr sprengj'uflugvéla, sem
færðust óðum nær. Samstundis hvein í loftvarnaflaut-
unum á eynni. Eyjan gat ekki verið langt burtu þótt í
hana grillti ekki í myrkrinu. Skömmu síðar drundi í
loftvarnabyssunum.
„Nú fá þeir nóg annað a ð hugsa“ sagði Cain ánægð-
ur. „Loftárásin er gerð um leið og búist var við hing-
aðkomu okkar. Sennilega gleyma þeir okkur í ölium
gauraganginum eða halda að við höfum verið skotnir
niður.“
Þegar loftárásinni lauk og dagur rann lá Refsinorn-
in örugglega í kafi á nokkru dýpi í grennd við eyna.
Það leit út fyrir að spá kapteinsins ætlaði að rætast.
Enginn virtist skeyta um þá. Auðvitað gat skeð að þýzk-
ir flugmenn kæmi auga á kafbátinn um fjöru, en sú
hætta var ekki ýkja mikil. Þær voru sem sé teljandi
þýzku flugvélarnar sem sáust á lofti haustið 1944.
„Nú leggjum við okkur. Og síðan fáum við þá dýr-
legustu máltíð sem kokkurinn getur framreitt. Gangi
allt vel, leggjum við af stað heimleiðis annað kvöld.“
Tíminn sniglaðist áfram. Þegar leið á daginn létti
upp, og jókst þar með hættan á að kafbáturinn sæist
úr lofti. En með kvöldinu tók að rigna. Kafbátsmenn
lágu kyrrir í kojum sínum, matsveinninn tók að bisa við
pottana, og þegar menn höfðu matast, sofnuðu allir á
ný.
Fyrir dögun næsta morgunn var Cain kapteinn ris-
inn úr rekkju og bjó sig undir að framkvæma erfið-
asta hluta verksins.
Hægt og hægt sigldi Refsinornin svo hátt upp að sá í
U-2J, 7 á heimleið frá Bordeaux. Olían þrotin og Ijós-
tækin eyðilögð.
turninn uppúr haffletinum. Hleri opnaðist, litlum
gúmmíbát var skotið út, og einhver reri honum í átt til
lands.
Maðurinn í gúmmíbátnum var búinn eins og franskur
bóndi. Þegar sól var risin þrammaði mannvera þessi á
skyrtunni í átt til borgarinnar.
A sjávarbotni, fast upp við ströndina, lá gúmmíbát-
urinn, festur við nokkra steina.
Enda þótt árla væri dags var torgið í bænum krökt af
fólki. Loftárásin hafði haft sín áhrif. Þýzkur undirfor-
ingi var á þönum við að hóa saman hinu útboðna hjálp-
arliði til ruðningsstarfs.
„Refsinornin“ lá á mararbotni og heið.
„Flýttu þér“ sagði hann við Cain, og rétti honum
skóflu. „Sprengja hæfði níunda virkið, og viðgerð verð-
ur að fara fram í logandi hvelli. Hæ, bíddu dálítið . . .
þú ert ungur og sterkur, hjálpaðu til hérna, þú getur
haldið á þessum sementspoka.“
„Jawohl" sagði Cain, greip hinn þunga sekk og slóst í
för með hinum verkamönnunum. Þeir litu á hann, en
sögðu ekkert. Þetta voru aðallega Frakkar, og Cain
gætti þess að tala ekki við þá nema hið allra nauðsyn-
legasta, því svikarar gátu verið á meðal þeirra. En þeir
álitu hann sýnilega vera rússneskan stríðsfanga. Virki
nr. 9 lá fast við hafnarmynnið. Cain hafði augun hjá
sér.
I skjóli myrkursins.
Kapteininn grunaði að fleiri hefðu augun hjá sér.
Þýzkur undirforingi leit hvað eftir annað til hans, tor-
tryggnu augnaráði. Allt í einu kom maður þessi fast
að honum. Hann var sýnilega í þann véginn að leggja
fyrir hann spurningu.
Nú voru góð ráð dýr. Cain kærði sig ekki um að
verða yfirheyrður. Hann talaði allt of vel þýzku til að
geta verið franskur bóndi. Rússnesku eða serbnezku
kunni hann ekki. Og yrði hann settur undir eftirlit,
myndi verða örðugt að sleppa burt..........Hann lét
skófluna skreppa úr hendi sér, þannig að skóflusl aft-
ið slóst óþyrmilega í nakinn fótlegg hans. Hann gretti
sig og hellti úr sér flaumi af frönskum blótsyrðum.
Því næst neri hann á sér fótlegginn, leit á Þjóðverjann
með gleiðu brosi og sagði: „Ach . . . Tut sehr weh!“
V í K I N □ U R
111