Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 1

SJOMAIMIMABLAÐIÐ
UÍKIH6UR
OTGEFANDI: FARMANNA- OG FISKIMANNASAMBAND ISLANDS
XII. árg. 6.-8. tbl. Reykjavík, júní, júlí, ágúst 1950.
Tökum manntega á móti
Markaðsörðugleikar ógna nú útveginum. A þessu ári hefur markaður fyrir ísfisk í Bret-
landi og Þýzkalandi nálega hrunið saman. Við jbað er kippt undan togaraútgerðinni sterkustu
stoðinni, svo að nú má allt heita í óvissu um rekstur botnvörpuskipaflotans. Að sjálfsögðu verður
reynt eftir f'óngum að færa útgerðina inn á nýjar leiðir, sem hagkvœmastar þykja eftir atvik-
um, en það tekur að sjálfsögðu sinn tíma. Freðfiskmarkaðurinn er einnig mjög þröngur.
Takist eigi að afla nýrra markaða fyrir freðfisk, er auðsœtt, að framleiðsla hans dregst stór-
lega saman. Dágóður saltfiskmarkaður hjargar einhverju í hili, en varhugavert er þó að
treysta um of á svo einhœfa verkunaraðferð. Leita verður fleiri úrræða, og hlýtur þá niður-
suða á fiski í stórum stíl að verða þar ofarlega á baugi. Fjölhœf framleiðsla er einhver brýn-
asta nauðsyn útvegsins, svo að takast megi að forðast þann vdða, sem verð- og sölusveiflur
á heimsmarkaðinum geta ella haft í f'ór með sér.
Nauðsyn öflugrar sóknar í markaðsmálum er brýn. Sjaldan hefur verið meiri þörf en
nú að taka þau mál f'óstum og fumlausum tökum. Samkeppnin fer stöðugt harðnandi. Keppi-
nautar íslenzka fiskútflytjenda láta fá meðul ónotuð til að klekkja á andstœðingnum. Er
nauðsynlegt, að sendimenn íslands og fulltrúar í viðskiptalöndunum séu vel á verði og beri
jafnharðan til baka álygar þœr og óhróður, sem tekið er að breiða út um íslenzkar sjávar-
afurðir. Eitt Ijótasta dæmi þess konar áröðurs eru gleiðgosalegar frásagnir brezkra bldða nú
í vor, þar sem því var slegið upp með stórum fyrirsögnum, að eitraður íslenzkur fiskur hefði
orðið tveimur mönnum að bana. Að vísu var þess getið í sumum blöðunum — en lítið látið
á því bera — að sennilega hefði fiskurinn eitrazt eftir að hann var keyptur. En fyrirsögnin
og allt eðli frásagnarinnar var á þá leið, dð markvisst virtist unnið að því að klekkja á íslenzkri
fisksölu í Bretlandi og stimpla íslenzkan fisk eitraðan og lífshættulegan mat. Slíkum og því-
líkum óhróðri þurfti að sjálfsögðu að mótmæla þegar í stað. Var það gert?
Stœkkun landhelginnar fyrir Norðurlandi hefur mœlzt mjög vel fyrir meðal allra þeirra
Islendinga, sem eitthvað hugsa um framtíðarhag og velferð þjóðarinnar. Mönnum er orðin
svo Ijós nauðsyn þess, að stemma þurfi stigu við þeirri gífurlegu rányrkju, sem nú á sér stað
hér við land, að eigi hafa einu sinni komið fram óánægjuraddir frá þeim, sem botnvörpu-
og dragnótaveiðar stunda. Þess er því að vœnta, dð íslendingar sjálfir muni sjá sóma sinn í
VÍKINGUR 137