Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 32

unz klukkan klingir honum líka. Nýr maður
sparkar til hliðar öllu, sem um hann vitnar.
Líf og örlög reika út og inn um klefadyrnar, en
skipið breytist ekki.
Það er hið eilífa.—
Hann býr um kojuna og fer úr fötunum, bláu
fötunum, sem virðast svo hrein og falleg í
þessari rotnu kompu. Hann brýtur þau varlega
saman, eins og með viðkvæmri alúð og leggur
þau niður í kistuna.
Það er eins og hann sé að grafa eitthvað af
sínu eigin lífi. Fyrir aðeins tveimur tímum síðan
sat hann í þessum fötum við hlið Evu. Það er
svo ótrúlegt, eins og heiður fagur draumur, sem
einhvern annan hefir líklega dreymt. Og minn-
ingarnar vitja hans með ljúfum unaði, angan,
stjörnum og kossi undir bláum sýrenum. Hinn
nítján ára unglingur hefir mætt ástinni í fyrsta
sinni, og það er aðeins þrír dagar síðan, aðeins
þrjá daga hefir hann lifað, en þeir eru ár
unaðar. Augu hennar blika eins og bláar stjörn-
ur, hún heitir Eva og er yndisleg.
Nú er skipið að skilja þau.
Hann tekur upp vinnufötin sín og hengir þau
á tjaldsnúruna, eins og allir hinir hafa gert.
Síðan leggst hann upp í.
Honum finnst sem hann liggi niðri í dimmum,
daunillum brunni, en hátt uppi sér hann stjörnu
tindra svo blítt og rótt.
Hann vaknar við, að dyrnar eru opnaðar.
— Ó, nei, ég þori ekki, ég þori ekki, hvíslar
skelfd norðlenzk rödd úti í myrkrinu.
— Hvaða helvítis vitleysa! svarar ruddaleg
karlmannsrödd, láttu ekki ganga á eftir þér.
Hár og sterklegur maður kemur inn og næst-
um dregur unga stúlku á eftir sér. Hann er
óvenju laglegur, en harður og ljótur á svip.
Hún er lítil og grönn, með eirbrúnt hár og stór
grá augu, sem flökta óttaslegin í fríðu freknóttu
andlitinu. Það er eitthvað hrærandi og varnar-
laust við þessar freknur, þær eiga einmitt heima
á andliti lítillar stúlku.
Ég er svo hrædd, hvíslar hún. þetta er í fyrsta
skipti, sem ég fer um borð í skip. Ég hefi aldrei
gert þetta áður, skilurðu.
— Einu sinni er allt fyrst, segir hann og
brosir, hér er ekki verra að vera en annars
staðar.
— Ó, nei, nei, hér er ljós og hér eru menn.
Hún lítur feimin á Benjamín.
— Vertu ekki með þessa andskotans uppgerð,
en hypjaðu þig heldur upp í, skipar vinur
hennar.
— Já, rétt strax, en gerðu það fyrir mig að
slökkva ljósið fyrst. Ég er svo hrædd, segir hún,
og röddin skelfur.
166
1 sömu andrá heyrist háreysti frammi á gang-
inum, tvær þrumandi raddir, og dyrunum er
hrundið upp með háum skelli.
Tveir kyndarar koma slagandi inn.
Annar þeirra er dauðadrukkinn.
— Nú skulum við jafna um helvítis hásetana,
muldrar hann og slampast áfram.
Allt í einu réttir hann úr sér og stendur graf-
kyrr sem líkneski. Blóðhlaupin augun ætla út úr
höfðinu, og munnurinn opnast og titrar. Hand-
leggirnir falla máttlausir niður með síðunni, —
hann er eins og maður, sem sér í glæður helvítis,
en trúir ekki sínum eigin augum.
Hann rekur upp hást hljóð og slyttist fálm-
andi í áttina til ungu stúlkunnar. Hún sér hið
dökka ferlíki koma ógnandi á móti sér, klifrar
í dauðans ofboði upp í kojuna og felur sig bak
við hengið.
Benjamín heyrir hana kjökra lágt.
— Hvað ætlarðu þér með hana, öskrar kynd-
arinn og slagar áfram, láttu hana í friði.
— Hvern andskotann varðar þig um stelpuna
mína, spyr hinn rólegur og ertinn.
— Láttu hana fara, segi ég!
— Fjandinn fjarri mér, svarar hásetinn.
Drattastu inn í kyndaraklefann, Anton, og vertu
ekki að þvælast hér og ónáða almennilegt fólk.
Þá lyftir kyndarinn grannri titrandi hendinni
og slær hásetann bylmingshögg í andlitið.
— Djöfullinn þinn, hvíslar hann.
Feiknalegt hnefahögg ríður á Anton, svo að
hann hendist á borðið og fellur síðan fram yfir
sig á gólfið.
1 sömu svifum þrífur hásetinn til hans og
dregur hann út úr klefanum. Hinn kyndarinn
fer á eftir þeim. Litlu síðar kemur hásetinn
inn aftur.
— Hvern fjandann varðar hann um stelpuna
mína, segir hann eins og til þeirra, sem sofa.
Hann var skítfullur. Nú liggur hann úti á
dekki og öskrar og ælir. Hvern djöfulinn þurfti
hann að vera að skipta sér af henni, segðu mér
það. Hann lítur spurnaraugum á Benjamín, en
fær ekkert svar.
Hann sárskammast sín fyrir sjálfan sig, en
hvað veit ég um þetta, hvað get ég svo sem gert?
afsakar hann sig.
— Nú er ég alveg að koma, segir hásetinn við
stúlkuna bak við tjaldið.
— En slökktu ljósið fyrst, gerðu það, kjökrar
hún.
— Haltu þér saman svolitla stund, rymur hann
og kastar axlaböndunum aftur af öxlunum.
I því birtist félagi Antons í dyrunum.
— Sjá þig, bölvaður ræfillinn þinn, æpti hann.
V í K I N □ U R