Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Qupperneq 18

og þetta með Bill, vesalinginn. Mér verður oft
undarlega innanbrjósts, þegar ég lít á ykkur,
piltar mínir, sé ykkur arka um ánægða og á-
hyggjulausa, og vita um alla þá hræðilegu at-
burði, sem bíða ykkar. Stundum rennur mér kalt
kalt vatn milli skinns og hörunds“.
„Hræðilegu atburði, sem bíða okkar“? segir
Charlie og glápir.
„Já“, segir kokkurinn og kinkar kolli. „Ég
hef aldrei verið á skipi, þar sem aðrir eins lán-
leysingjar hafa verið samankomnir. Aldrei. Það
eru tveir vesalingar, sem verða liðin lík innan
hálfs árs, þeir sitja hér hlægjandi og masandi
rétt eins og þeir ættu eftir að verða níræðir.
Þakkið ykkar sæla, að ykkur skuli ekki dreyma
aðra eins drauma“.
„Hverjir — hverjir eru þessir tveir, kokksi“?
segir Charlie eftir litla þögn.
„Það er sama, Charlie", segir kokkurinn í
dapurlegum tón; „Það væri engum fyrir góðu
að segja frá því. Ekkert fær breytt því“.
„Gefðu okkur einhverja vísbendingu“, segir
Charlie.
„Jæja, ég get sagt ykkur svo mikið“, segir
kokkurinn eftir að hafa setið með höfuðið milli
handanna,djúpt hugsandi; ,,að annar er næst-
um því ljótasti maður um borð, en hinn ekki“.
Auðvitað komu þessar upplýsingar ekki að
miklu haldi, en þær ollu háværum deilum, og
Ijótasti maður um borð, í stað þess að hann
hefði átt að vera þakklátur, hegðaði sér líkar
villidýri en kristinni manneskju, þegar honum
var bent á, að hann þyrfti ekkert að óttast.
Eftir drauminn um Bill, varð ekkert við
kokkinn tjónkað. Hann dreymdi nálega á hverri
nóttu, og talaði slitrótt upp úr svefninum. Orða-
slitur, sem engin leið var að henda reiður á,
og þegar við spurðum hann um morguninn,
hristi hann bara höfuðið og sagði: „Það er
sama“. Stundum nefndi hann einhvern af pilt-
unum með nafni í draumi og gerði hann óró-
legan lengi á eftir.
Þetta var óheillaferð fyrir ýmsa þeirra. Um
það bil viku eftir slys Bills, fór Ted Jones í
boltaleik við annan náunga og tóma bjórflösku,
og í fimmta kastinu greip Ted flöskuna með
andlitinu. Við héldum í fyrstu, að hann væri
dauður — hann hafði svo hátt; en þeir komu
honum niður, og þegar þeir voru búnir að tína
úr andlitinu á honum eins mikið af glerbrotum
og Ted leyfði þeim, tyllti annar stýrimaður því
saman með heftiplástrum og sagði honum að
liggja rólegum í einn eða tvo tíma.
Ted var stoltur af andlitsfegurð sinni, og það
var skelfilegt að heyra hvernig hann hegðaði
sér. Fyrst og fremst úthúðaði hann náungan-
154
um, sem hann hafði verið að leika sér við, og
svo sneri hann sér að kokknum.
„Það var leiðinlegt, að þú skyldir ekki sjá
þetta í draumi', segir hann og reynir að glotta
háðslega, en plásturinn kom að mestu í veg
fyrir það.
„Ég sá það einmitt“, segir kokkurinn og
reigir sig.
„Hvað?“ segir Ted eins og hann hafi verið
stunginn.
„Mig dreymdi það í fyrrinótt, nákvæmlega
eins og það skeði“, segir kokkurinn blátt áfram.
„Því sagðirðu mér það þá ekki“, segir Ted
uppvægur.
„Það hefði ekki gagnað neitt“, segir kokkur
brosandi og hristi höfuðið". Það, sem ég sé,
hlýtur að ske. Ég sé einungis framtíðina, eins og'
hún verður“.
„En þú stóðst þarna og horfir á mig kasta
flöskunni", segir Ted og fer fram úr. „Hvers-
vegna aftraðir þú mig ekki?“
„Þú skilur þetta ekki“, segir kokkurinn „Ef
þú hefðir einhverja menntun—“
Hann fékk ekki tóm til að segja meira áður
en Ted réðist á hann, og þar eð kokksi var eng-
inn, slagsmálagarpur, varð hann að láta sér
nægja eitt auga við eldamennskuna næstu tvo,
þrjá daga. Hann flíkaði ekki draumum sínum í
nokkurn tíma eftir þetta, en það stoðaði ekkert,
því Georg Hall, sem var sanntrúaður, gaf honum
ráðningu fyrir að vara sig ekki við snúnum ökla,
og Bob Haw að segja sér ekki, að hann myndi
tapa landgöngufötunum sínum í spilum.
Eini maðurinn, sem sýndi kokknum nokkra
velvild, var ungur náungi að nafni Jósef Meck,
rólegur piltur, sem ætlaði að kvænast systur-
dóttur Bills jafnskjótt og við kæmum heim. Eng-
inn annar vissi það, en hann sagði kokknum frá
því í trúnaði. Hann sagði, að hún væri of góð
handa honum, en hvernig sem hann reyndi, gæti
hann ekki komið henni í skilning um það.
„Tilfinningar mínar hafa breytzt", segir
hann.
„Ef til vill breytast þær aftur“, segir kokkur-
inn hughreystandi.
Jósef hristi höfuðið. „Nei, ég hef ákveðið
mig“ segir hann hægt. „Ég er ungur ennþá,
og auk þess hef ég ekki efni á því, en hvernig ég
á að sleppa, veit ég ekki. Gætir þú ekki látið þig
dreyma illa fyrir því fyrir mig?“
„Hvað áttu við?“ segir kokkurinn uppvægur.
„Heldurðu að ég búi draumana til ?“.
„Nei, nei, alls ekki“ segir Jósef og klappar
honum á öxlina; „en gætir þú það ekki í þetta
eina sinn? Látið þig dreyma, að við Emily
séum drepin nokkrum dögum eftir brúðkaupið.
V í K I N G U R