Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Blaðsíða 19

Segðu ekki með hvaða hættí, því að hún gæti
þá haldið, að við gætum komizt hjá því, láttu
þig bara dreyma, að við séum drepin. Bill hefur
alltaf hjátrúarfullur verið, og síðan þig di’eymdi
um fótinn á honum, trúir hann hverju sem er;
og hann er svo hrifinn af Emily, að hann myndi
koma í veg fyrir giftinguna".
Það tók hann þrjá daga og silfurfesti að telja
kokkinn á þetta, en honum tókst það að lokum;
og einn dag, þegar Bill gamli, sem hresstist, lá
í rekkju sinni, kom kokkurinn niður til að fá sér
blund.
I tíu mínútur lá hann öldungis rólegur, og Bill
gamli var í þann veginn að loka augunum, þegar
kokkurinn byrjaði að tala í svefni, og fyrstu
orðin komu Bill til að setjast upp eins og hann
hefði verið bitinn,
„Þarna fara þau“, segir kokkurinn, „Emely
Foster og Jósef Meek — og þarna er Bill gamli
— góði gamli Bill, sem ætlar að blessa brúðurina.
En hvað þau virðast öll hamingjusöm, einkum
Jósef!“
Bill gamli bar höndina upp að eyranu og hall-
aði sér fram úr rekkjunni.
„Þarna fara þau“, segir kokkurinn aftur, „en
hvaða ægilega, svarta ófreskja er þetta með
klærnar, sem vofir yfir Bill ?“
Aumingja Bill datt næstum fram úr rekkjunni,
en hann bjargaði sér á síðasta andai'taki og lá
þarna náfölur og hlustandi
„Það hlýtur að vera ætlað Bill“, segir kokkur-
inn. „Jæja, vesalings Bill; hann veit ekkert um
það, það er bót í máli. Við skulum vona, að það
taki fljótt af“.
Hann þagði um stund, svo hélt hann áfram.
Nei, það er ekki Bill; það eru Jósef og Emily,
köld og stirðnuð, og þau eru ekki búin að vera
gift nema í viku. Hvað það er hræðilegt að sjá
þau! Vesalingarnir. Ó! ó! ó! — ó!“
Hann hrökk upp með hrolli og tók að stynja,
og svo settist hann upp og sá Bill teygja sig fram
úr rekkjunni og stara á sig.
„Þig hefur dreymt, kokksi“, segir Bill skjáíf-
andi röddu; „þú talar upp úr svefninum“.
„Þú hefðir ekki átt að hlusta“, segir kokkur-
inn, fer fram úr og færir sig til hans. „Ég
vona, að þú hafir ekki heyrt allt, sem mig
dreymdi. Hvað heyrðirðu?“
Bill sagði honum það , og kokkurinn sat og
og hristi höfuðið. „Þakkaðu hamingjunni fyrir,
að þú skyldir ekki heyra það versta“, segir hann.
Versta! segir Bill. „Hvað, var eitthvað
meira?“
„Heilmikið meira“ segir kokkurinn. „En lof-
aðu mér því, að minnast ekki á þetta við Jósef,
Bill. Láttu hann njóta hamingjunnar meðan
hann getur; það myndi einungis gera hann hug-
sjúkan og kæmi ekki að neinu gagni“.
„Ekki er ég viss um það“, segir Bill og hugsar
til Feds og bjórflöskunnar. „Var það eftir að
þau giftust, kokksi, að það skeði? Ertu viss?“
„Alveg viss. Það var viku seinna“, segir
kokksi.
„Gott og vel“, segir Bill og slær á veika fótinn
af misgáningi; „ef þau giftast ekki, gæti það
ekki komið fyrir, eða hvað?“
„Talaðu ekki eins og bjáni“, segir kokkurinn,
„þau hljóta að giftast. Ég sá það í draumnum“.
„Jæja, við sjáum til“, segir Bill. „Ég ætla
að tala um það í næði við Jósef, og vita hvað
hann segir. Ég ætla ekki að láta myrða frænku
mína til að þóknast þér og láta drauma þína
rætast".
Hann talaði við Jósef, en Jósef vildi ekki heyra
það nefnt fyrst í stað. Hann sagði, að þetta væri
eintóm vitleysa úr kokknum, þó hann viður-
kenndi, að það væri skrítið, að kokkurinn skyldi
vita um giftinguna og nafn Emily, og að lokum
sagði hann, að þeir skyldu bera málið undir
hana og láta hana ráða.
Þetta var um það bil síðasti draumur kokksins
í þessari ferð, þó hann segði Bill gamla nokkru
síðar, að sig hefði dreymt sama drauminn aftur
um Jósef og Emily svo að hann væri öldungis
viss um, að þau hlytu að giftast og verða drepin.
Hann vildi ekki segja Bill, hvernig þau yrðu
drepin, af því, sagði hann, að það myndi gera
hann gráhærðan fyrir aldur fram; en auðvitað
varð hann að segja, að ef þau giftust ekki, gæti
hitt ekki rætzt. Hann sagði, að þar eð hann hefði
aldrei sagt drauma sína áður, að undanskildu
fótbroti Bills, væri hann ekki alveg viss um nema
hægt væri að koma í veg fyrir, að þeir rættust
með því að fara varlega, og Bill benti honum á,
hversu þarfur maður hann gæti orðið með því
að dreyma og vara fólk við í tíma.
Þegar við komum í höfn í London, var fótur-
inn á Bill orðinn stórum betri og honum tókst
prýðilega að hökta um við hækjur, sem timbur-
maðurinn smíðaði handa honum. Hann, Jósef
og kokkurinn höfðu rætt mikið um drauminn,
og gamli maðurinn hafði boðið kokknum heim
með þeim til að staðfesta söguna, er hann sagði
hana.
„Ég skal segja henni nærgætnislega frá
þessu“, segir hann. „Þegar ég tala til þín, tekur
þú til máls, en fyrr ekki. Skilurðu það?“
„Það var einstaklega fagurt veður um kvöld-
ið, allir voru ólmir í að komast sem fyrst í land
og unnu af kappi rétt eins og þeir hefðu ánægju
af því. Það var slangur af fólki á bryggjunni
og þar á meðal nokkrar álitlegar, ungar stúlkur.
V í K I N □ U R
155