Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 7

— Það er ekki gott að átta sig á henni,
segir Margrét. — Hún er stundum lokuð og
samanklemmd eins og öðuskel, og mér kæmi
ekki á óvart, þótt hún liti á pipardós sína sem
eins konar aðalsmerki. Hvað heldur þú, Britta?
— Ég segi bara: Til hvers er að eiga hund
en verða svo sjálf að gelta.
— Hver á nú svo sem hund?
— Ég, barnið mitt.
— Hver, ef mér leyfist að spyrja?
— Þú, ástin mín.
Þetta var merkiskotið, orustan var hafin. Sjó-
mannskonurnar ásamt svæflum og öðrum laus-
legum smáhlutum flugu sem skæðadrífa, og
þegar stúlkurnar lágu örþreyttar að nokkurri
stundu liðinni — tvær á legubekknum og Lillý
á gólfinu, tók Britta þráðinn upp að nýju:
— Já, það er alveg satt. Það er ekki gott að
átta sig á henni. Ég hef aldrei getað gert mér
ljóst, hvort hún er í rauninni óhamingjusöm
manneskja eða hefir sífellt fló í eyranu. Það
er ekki gott að sjá, hvað hefur meinað henni
að gifta sig meðan tími var til.
— Gaman væri að geta gert eitthvað fyrir
hana, sagði Lillý. — Minnizt þess, hve við erum
hamingjusamar í æsku okkar og teljum alla vegi
færa — en samt er engin okkar trúlofuð.
— Ja, trúlofuð og trúlofuð ekki, sagði Mar-
grét íbyggin. — Hvað finnst þér annars hægt
að gera?
— Það er auðvitað ákaflega takmarkað, sem
manneskjurnar geta gert hver fyrir aðra í þess-
um táradal, miðlaði Britta af heimspeki sinni.
— Ef hún er alltaf með flóna í eyranu, getur
hún talizt sæmilega á vegi stödd, en sé svo
ekki, er grauturinn brunninn við og ónýtur.
— Æ, blessuð hlífðu okkur við þessum sam-
líkingum þínum, bað Margrét. — Hvað erum
við búnar með margar sjómannskonur?
— Þetta er sú 99. sagði Britta. — Þá er
bara ein eftir. Húrra, svo fáum við te og líðum
inn í ríki draumanna. Ég verð að fara á fætur
klukkan átta í fyrramálið.
En Lillý var allt í einu orðin brosljúf og
dreymandi á svip. Hún sagði: — Mér hefir
komið snjallræði í hug.
— Hugkvæmni er náðargjöf þín, elskan mín,
sagði Margrét.
— Já, og svefninn, bætti Britta við. — En
mér finnst þú þurfir ekki að sitja eins og
grís, sem ferðazt hefur gegnum kjötkvörn, þótt
þér hafi komið snjallræði í hug. Og hvert er
svo snjallræðið?
Lillý teiknaði vangamynd af sjálfri sér og
lauk við sjómannskonuna með því að stinga
myndinni undir öskjulokið áður en hún svaraði.
— Ég held við ættum að vanda dálítið til hundr-
uðustu sjómannskonunnar og leggja nafn og
heimilisfang Önnu Lindén í hana. Ég er alveg
viss um að hún sendir engar sjómannskonur.
Það getur að minnsta kosti ekki sakað hana á
neinn hátt. Haldið þið það?
— Þú ert engill, sagði Margrét.
— Ekki aðeins venjulegur engill, heldur engill
á tveim fótum, sagði Britta.
— Hvernig ætti það að saka hana? Eða gera
henni gagn? En sleppum því. Við skulum senda
síðustu sjómannskonuna með nafni og heimilis-
fangi Önnu Lindén. Það er snjallræði. Ég skal
skrifa bréfið meðan þið gangið frá konunni. Bíð-
um nú við. Ávarpið verður að vera ákaflega
siðfágað — frá hefðarmey til óþekkts sjómanns
— fjarri heimili og foreldrum — ofurlítið við-
kvæmt en þó glaðlegt. Ég kem eftir andartak.
Fimm mínútum síðar las hún svohljóðandi
bréf fyrir stallsystur sínar:
Kæri, óþekkti sjómaður. Veitið þessu
lítilræói viðtöku sem vott þess, að þér
eruö elcki ölbmn gleymdur, þótt þér séuö
fjarri og einmana. Við erum margar hér í
Svíþjóð (jafnvel aðeins í Norkröping) sem
sendum vinum okkar á hafinu innilegar
lcveöjur i kvöld og hugsum oft til þeirra
allan ársins hring. Ég býst viö því, að yður
þyki þessi kveðja mín dálítið óljós og ó-
persónuleg, en ég. bið yður aö vera þess
fullviss, aö ég hefði komið sjálf með hana
til yðar, ef ég hefði vitað hvar þér eruð
staddur.
Gleðileg jól
Yðar
Anna Lindén.
— Er kæri ekki heldur sterkt að orði kveðið?
spurði Margrét.
—Ekki þegar svona stendur á, stgði Lillý.
— Mér finnst bréfið afbragð. Við stingum ein-
taki af Fröding með.
— Já, og pípu, sagði Margrét.
— Það er mikil áhætta að gefa karlmanni
pípu, nema maður sé ástfanginn af honum, og
þá er nú líka sama, hvað maður gefur.
— Þetta er afbragðspípa, sagði Margrét. —
Tobbi gamli frændi keypti hana handa sjálfum
sér rétt áður en hann dó.
— Jæja, fyrir nokkrum dögum sagðir þú þó,
að þú hefðir sjálf keypt hana fyrir tíu krónur,
sagði Lillý ásakandi.
— Æi, var það. Ég var alveg búin að
gleyma því.
— Þegar svona stendur á, segi ég ætíð níu
V I K i N □ U R
2B9