Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 36

„Hardimont“, sagði greifinn og sleppti titl-
inum. „Og þú?“
„Jean-Victor . . . ég er nýkominn úr spítala;
ég særðist við Chatillon. Þeir gerðu vel við okk-
ur í spítalanum — hrossakjötsúpan var ágæt.
En ég fékk bara skrámu, svo ég var þar ekki
lengi; og nú býst ég við að verða að svelta aft-
ur. Því, ég skal segja þér, ég hef verið svangur
alla ævi“.
Þetta voru hræðileg tíðindi að heyra fyrir
sælkera, sem saknaði kræsinganna í Café Angl-
ais, og Hardimont greifi horfði orðlaus af undr-
un á félaga sinn. Maðurinn brosti, hann vissi,
að Hardimont bjóst við skýringu á þessu sí-
fellda hungri.
„Sjáðu nú til“, sagði hann, „við skulum labba
hérna niður veginn og hita okkur á fótunum,
og ég skal segja þér hluti, sem þú hefur líklega
aldrei heyrt aðra eins á ævi þinni . . .“.
„Ég heiti Jean-Victor — bara það. Ég hef
ekkert ættarnafn, af því ég var óskilabarn. Eini
ánægjulegi tíminn, sem ég man eftir, var þegar
ég var lítill á barnahælinu. Litlu rúmin í svefn-
húsinu voru með hvítum lökum og við lékum
okkur í garði með stórum trjám. Ein af nunn-
unum var kornung, og föl eins og vax, það var
eitthvað að henni í brjóstinu — ég var eftirlæti
hennar, og.mér þótti meira gaman að ganga
með henni um garðinn en að leika mér með hin-
um börnunum. Hún var góð við mig eins og
engill“.
„En þegar ég var orðinn tólf ára, varð ég
að fara, og síðan hef ég aldrei vitað hvað ham-
ingja er. Hælisráðsmaðurinn kom mér fyrir
sem nemanda hjá manni, sem fléttaði strástóla
— hann bjó í Saint-Jacqueshverfinu. Þetta er
lélegt starf, eins og þú veizt, það er ekki hægt
að lifa af því. Bezta sönnun þess er, að einu
nemendurnir, sem meistari minn vildi taka,
voru lítil börn af blindrahælinu".
„Jæja — þar var það, sem ég byrjaði að þjást
af hungri. Meistarinn og kona hans — þau voru
bæði frá Limousin og voru seinna myrt — voru
hræðilega nísk; þau voru vön að skera ofurlít-
inn enda af brauðhleifnum við hverja máltíð
og læsa svo hleifinn niður þess á milli. Þú hefð-
ir átt að sjá konuna með svörtu skupluna sína
gefa okkur súpuna á kvöldin. 1 hvert sinn, er
hún dýfði sleifinni í pottinn, stundi hún þungan.
Hinir tveir nemendurnir, börn af blindrahæl-
inu, voru betur settir en ég. Þau fengu ekki
meira að borða, en þau sáu þó að minnsta kosti
ekki eftirtölu- og ásökunarsvipinn á þessari
vondu konu, þegar hún rétti mér diskinn“.
„Já, það var meinið mitt, jafnvel á þessum
árum; lyst mín var of mikil, þó það væri ekki
mér að kenna, eða hvað? Ég vann mín þrjú ár
sem nemandi, og var svangur á hverjum ein-
asta degi. Þrjú ár! — og ég kunni iðnina eftir
mánuð. Þú varst hissa að sjá mig taka upp
brauðbitann úr forinni, var það ekki? En ég
er vanur því, marga molana hef ég tínt upp af
skarnhaugunum, og þegar þeir voru of harðir,
lagði ég þá í bleyti yfir nóttina. Auðvitað fann
ég stundum góða bita, máske snúð, sem rétt var
búið að bíta í endann á og skólakrakkar hafa
fleygt frá sér á heimleiðinni.
„Og svo, þegar námstími minn var liðinn, sá
ég að ég myndi ekki geta lifað á þessari vinnu.
Ég hef gert margt annað — ég er afar vinnu-
gefinn, það er ég. Ég hef hlaðið múrsteina,
verið búðardrengur, þvegið gólf — gert allt
mögulegt. En aldrei á ævi minni hef ég haft
nóg að borða. Ég gekk í herinn átján ára, og
þú veizt eins vel og ég, að óbreyttur hermaður
hefur rétt nóg að eta, og ekki snefil meir. Og
nú er umsát og hungursneyð!
„Svo þú sérð, að ég var ekki að skrökva áðan,
þegar ég sagðist hafa verið svangur alla ævi!“
* * *
Ungi greifinn var hjartagóður náungi, og
varð djúpt snortinn af þessari átakanlegu sögu.
„Jean-Victor“, sagði hann, „ef við komumst
báðir lifandi úr þessu stríði, skulum við hittast
aftur, og ef til vill get ég hjálpað þér. En eins
og nú er, er brauðskammturinn að minnsta
kosti tvisvar sinnum of stór fyrir mína litlu
lyst, og við skulum því skipta honum með okkur
eins og góðir félagar".
Þeir tókust innilega í hendur, og þar sem
liðið var að nóttu, fóru þeir aftur inn í krána,
þar sem nokkrir menn sváfu á hálmi. Þeir
fleygðu sér niður hlið við hlið og sofnuðu vært.
Um miðnætti vaknaði Jean-Victor, sennilega
af hungri.
Stormurinn hafði sópað burt skýjunum og
tunglið skein inn um rofið þakið beint á höfuð-
ið á Hardimont sofandi. Jean-Victor horfði á
hann með aðdáun. I þessari svipan lauk undir-
foringi upp dyrunum og kallaði nöfn fimm
manna, sem áttu að leysa framverðina af verði.
Greifinn var þeirra á meðal, en hann vaknaði
ekki, þegar nafn hans var kallað.
„Vaknið, Hardimont!“ sagði undirforinginn
aftur.
„Ef yður er sama, undirforingi", sagði Jean-
Victor, „skal ég fara í hans stað. Hann sefur
svo vært . . . og hann er félagi minn“.
Undirforinginn hafði ekkert á móti því, og
mennirnir fimm fóru út.
Hálftíma seinna heyrðist skothríð mjög nærri.
VÍKINGUR
31B