Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 10

anna, og þar gekk hann tíðast undir nafninu:
Maðurinn, sem bindur sína eigin bagga. Þetta
gælunafn hafði hann fengið, þegar hann sendi
björgunarbátinn erindislausan í land aftur frá
skipi sínu, Norrsken, sem var strandað í Wex-
ford-firði á írlandi, og það á sjálfa jólanóttina.
Skipstjórinn varð einn eftir í skipinu, og stjórn-
andi björgunarbátsins varð að beita öllum for-
töluhæfileikum sínum við hann það kvöld til
einskis.
— Ég skal segja yður eitt, góði maður, hafði
Psilander öskrað til hans yfir stormgnýinn. —
Ég er einn þeirra manna, sem binda bagga sína
sjálfir, og ég verð kyrr í skútunni, unz hún
sekkur.
— Þá megið þér líka bölva yður upp á það,
að þér skuluð fá að binda baggana yðar sjálfur,
hafði stjórnandi björgunarbátsins svai’að. —
Haldið þér að við höfum aðeins verið að fá
okkur skemmtiróður hingað út til yðar í áttunda
sinn.
— Ég hef ekki beðið yður að koma hingað,
félagi, sagði Psilander. — Ég er yður að sjálf-
sögðu mjög þakklátur, en bíðið þangað til ég
kalla.
— Jæja, þá megið þér sigla til Abbessiníu
fyrir okkur, var síðasta kveðja frans áður en
hann kastaði póstsendingu til Psilanders og
hélt frá borði.
— Gleðileg jól, kallaði Svíinn og rann um
leið nokkra metra eftir þilfari skútunnar. Hann
hélzt þar við til 27. desember. Þá gaf hann að
lokum merki. Tveim dögum síðar sást hvorki
tangur né tetur af Norrsken.
Koma Psilanders skipstjóra í sænska klúbb-
inn í London var svo hljóðlát og yfirlætislaus,
sem framast er hægt að hugsa sér. Hjá sendi-
ráðinu hafði hann fengið aðgöngukort, sem
hljóðaði á nafn Karls Psilanders, Stokkhólmi,
og hann rölti inn í lestrarsalinn eins og hann
væri heima hjá sér og hvarf í mannþröngina.
Hann hafði komið þar fjórum sinnum til að
líta í blöð, þegar aðaldansleikurinn var haldinn,
og hann ranglaði inn í salinn það kvöld með
sama hirðuleysinu og fyrr. Fimm mínútum síðar
kynnti hann sig þó fyrir Margréti og Brittu.
— Þér hljótið að gegna einhverju starfi, sagði
Margrét íhugul.
— Sjómaður, sagði Psilander.
— Skipstjóri eða stýrimaður? sagði Britta.
— Vélstjóri? spurði Margrét. ■
— Atvinnulaus, sagði Psilander.
Þau dönsuðu. Fyrst dansaði Psilander við
Margréti og síðan við Brittu. Þar á eftir við
Margréti og aftur við Brittu. Þetta endurtók sig
að minnsta kosti tíu sinnum, unz stúlkunum
292
leiddist þófið og sáu um að hafa lofað næstu
dönsum. Þegar þær sáu hann næst,. stóð hann
uppi á borði og söng sjómannavísur. Hann vakti
óskiptan fögnuð. Svo gekk gamall maður, sem
allir þekktu undir nafninu Læknirinn, að borð-
inu til hans og horfði rannsakandi á hann.
— Hvernig leið þér í Wexfordfirði, drengur
minn? spurði Læknirinn.
— Þakka þér fyrir, alls ekki sem verst, föður-
bróðir, sagði Psilander. — En við skulum ekki
tala um það núna.
— Jú, við skulum einmitt tala um það, dreng-
ur minn, sagði sá gamli, og áður en nokkurn
varði hafði hann stokkið upp á borðið til Psil-
anders. Svo sneri hann sér að mannfjöldanum
og sagði: — Maðurinn, sem hér stendur, er sá,
sem bindur sína eigin bagga, Psilander skip-
stjóri.
Hið síðasta, sem stúlkurnar mundu um hann
þetta kvöld var það, að hann stóð enn uppi á
borðinu og söng hina ódauðlegu vísu „---þeir
höfdu engin seglin og hengdu upp gamlan
stakk------“ og allur söfnuðurinn söng með
honum fullum hálsi. Nei, það er ekki rétt, hið
allra síðasta var það, að hann kom til þeirra og
bauð þeim í hádegisverð á Frascati daginn eftir.
Þegar þær voru að hátta um kvöldið, sagði
Margrét: — Trúir þú á ást við fyrstu sýn?
— Jafnvel stundum án nokkurrar sýnar,
sagði Britta.
Margrét andvarpaði þungan eins og gömul
eimlest í frosti.
— Þá verðum við líklega að slást um hann.
Raunar er stór lax í fyrsta kasti enn sjaldgæf-
ari.
* * *
Það kom í ljós, að Psilander skipstjóri var
ekkjumaður. Það var framtakssemi Margrétar,
sem dró þá staðreynd fram í dagsljósið, og það
væri synd að segja, að aðferð hennar við það
hefði vakið aðdáun Brittu.
— Ef ég á að segja mitt álit, finnst mér þetta
blátt áfram ógeðslegar aðfarir sagði Britta.
— Maður verður að hafa vaðið fyrir neðan
sig, sagði Margrét. — Og maður hefur nú ekki
leynilögreglumann á hverjum fingri til að út-
vega sér hinar nauðsynlegu upplýsingar. Aðal-
atriðið er að fá með einhverjum hætti þær upp-
lýsingar, sem nauðsyn ber til að afla sér.
— Aðalatriðið er það, að á morgun flyt ég
frá þér og fæ mér einkaherbergi, sagði Britta.
Og það gerði hún, þótt hún ætti aðeins eftir
að dvelja þrjár vikur í London. Og þótt báðar
væru gæddar kvenlegri skynsemi í góðu meðal-
lagi, verður samkomulag þeirra ekki kallað öðr-
V í K I N □ U R