Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 19

ekki að neinu haldi, því að dælan vann ekki, en þá
reyndi hann að komast út.
Laus kafari getur komizt upp af eigin rammleik.
Hann flýtur upp eins og belgur, þegar hann losar
sig við „barlestina", auðvitað með hættu á að springa.
En „Gapinn' þurfti að komast úr skipinu gegnum
gang og dyr, því þannig lágu taugarnar. En til þess
gafst ekki tími —. Þegar við náðum honum upp daginn
eftir, sáum við að þrýstingurinn hafði þrýst öllum
líkamanum upp í hjálminn, eins og graut. Það var
Ijót sjón. Þannig er þrýstingsdauðinn.
Ég spurði nú Ellis um hættur yfirborðsins. Auðvitað
baráttan við storma. Það vissi ég, en hvað um sjórán?
Sjóræningjar eru nú að mestu horfnir úr sögunni,
sagði hann. — Fyrir mörgum árum, er ég var að
vinna útaf ströndum Japans, komust kínverskir ræningj-
ar stundum um borð í skip, dulbúnir sem verkamenn,
og hrifsuðu stjórnina í sínar hendur, þegar komið var
út á rúmsjó. Éændu þeir skipið og héldu áhöfninni
sem gislum, þar til greitt hafði verið lausnargjald
fyrir þá. Við náðum einu sinni í nokkra slíka, sem
höfðu blandazt verkamönnum okkar, og afhentum
Japönum þá, en það er það síðasta, sem við sáum til
þeirra. Mestu kynni mín af sjóræningjum voru ein-
mitt hér í Californíu, þegar ég var að bjarga snekkj-
unni Ölmu.
Um þetta leyti var Ellis að ná málmi úr briggskipinu
Gratía, því Japanir greiddu mjög hátt verð fyrir brota-
járn. Þetta 3200 smálesta skip hafði strandað á klettun-
um útaf Palos Verdes-höfða, suður af Redondo Beach,
og jámið var flutt í fimm smálesta stykkjum, yfir
200 feta háan klett. Þetta var blátt áfram verkfræði-
starf, og þótt það gæfi björgunarstjóranum 20.000 doll-
ara í hagnað, var hann ekkert hreykinn af starfinu, því
það reyndi hvorki á hæfileika hans eða dugnað sem
björgunarstjóra. Kvöld eitt er hann ók bílnum sínum
meðfram klettunum á heimleið, sá hann snekkjuna
Ölmu svo nálægt landi, að hún var í yfirvofandi hættu.
— Hún var ljómandi fallegt skip, sagði Ellis hugsandi.
— Öll skínandi af fægðum kopar og gljábrennd, byggð
úr teek — milljónera leikfang. En hún var viðkvæm.
Það eiga skip sameiginlegt með kvenfólki, hvortveggja
er hjálparlaust ef maður yfirgefur það. Ég horfði
á Ölmu, sem rak stjórnlaus meði stöðvaða vél upp í
klettana 200 fet fyrir neðan mig. Seinna frétti ég
að henni hefði verið stolið á höfninni í San Pedro,
en hver stal henni og hvers vegna hún hafði verið
yfirgefin, er ennþá öllum ráðgáta.1
Ellis hafði nú hraðann á, tók með sér 20 beztu menn
sína og síðan sigu þeir á kaðli niður snarbratt bergið,
eins og sigmenn í Alpafjöllum. Alma var nú komin
í brimgarðinn, um 100 metra frá landi,( og hallaðist
mjög á stjórnborða. En þeir við sjávarsíðuna í Californíu
eru hálfgerðir fiskar. Hughl Neigbors, einn af mönn-
um Ellis, synti út með línu, klifraði um borð og dró
til sín sterkan streng frá( klettinum og festi endanum
í skipið og tryggði þeim þannig björgunarréttinn —:
Taug í land og maður um borð.í Hinir lásu sig aftur
upp á bergið og bjuggu þar um sig, en Hugh kom sér
vel fyrir í skipinu.
Um klukkan níu var báti róið að skipinu og Neigbor
sá skugga fimm manna bera við stjörnubjartan himin-
inn. Menn'þessir kilfu upp á skipið.
— Hverjir eru þarna? kallaði hann.
— Þegiðu! var sagt dimmum rómi. — Við tökum
ráðin á þessu skipi. Neigbors sá nú, að mennirnir
voni vopnaðir, en þóttfhann ætti á hættu að fá hníf-
stungu eða kúlu í skrokkinn, var hann hvergi hræddur
og hrópaði hástöfum á hjálp, með þeim árangri, að
20 menn sigu niður bergið, klifu um borð í skipið,
tilbúnir í bardaga. Hinir undrandi árásarmenn stukku
þegar niður í bát sinn og réru á brott í flýti.
Ellis skipaði nú að’ vinna skyldi hefjast snemma
næsta morgun, við að gera við brotinn bóg skipsins,
svo hægt væri að draga það niður eftir ströndinni, inn
á sandvík eina, þar sem sjór var sléttur og hægt var
að vinna' við það í næði. Um hádegi daginn eftir sá
Ellis hvar maður, sem hann kannaðist við, kom fram
á klettinn og renndi sér niður eftir tauginni. Þetta
varl stórvaxinn, grófgerður náungi, með skipstjóra-
húfu slútandi yfir annað augað.
— Þetta er mitt björgunarstarf, sagði hann ógnandi.
— Þú hefur engan rétt til að vera hér um borð.
— Á hverju byggirðu þessar fullyrðingu? spurði Ellis.
— Skip þetta var mannlaust í gærkveldi.
— Það er rangt, svaraði Ellis. — Það var maður frá
mér um borð í því, í alla nótt.
— Ég fer með rétt mál. Fimm af mönnum mínum fóru
um borð í það og þeir munu sverja, að þar hafi enginn
verið fyrir. Þeir voru því í fullum rétti, en voru
hi’aktir frá borði af óaldarflokki þínum, og fyrir það
get ég komið þér í fangelsi. Skilurðu?
Með tilliti til mögulegrar málsóknar, stillti Ellis
skap sitt og hvarf á brott.
Nú var unnið allan daginn og næstu nótt að við-
gerð á skipinu, og í birtingu næsta dag dró Ellis það
á flot með björgunarskipi sínu, Hermine. Sjór var
talsverður og skyggni slæmt. Strax og komið var fyrir
Point Vincente vitann, birtist dráttarbátur í mistrinu,
sem renndi sér upp að Ölmu, en hún hallaðist svo mikið
á stjórnborða, að neðsta þilfarið var undir sjó. Breitt
var yfir nafn dráttarbátsins og á stjórnpalli stóð þrjót-
urinn, sem hafði hótað Ellis lögsókn kvöldið áður. Ellis
vissi, að maður þessi hafði einu sinni verið skipstjóri
á stóru skipi, en misst réttindin fyrir að lenda drukkinn
í alvarlegum sjóskaða. Þrír af skipverjum dráttarbáts-
ins, með skipstjórann í fararbroddi, stukku nú um
borð í Ölmu, og einn þeirra hjó á dráttartugina. Skip-
stjórinn bar skotfærabelti og skammbyssu, en hinir
rifla. Ellis sneri nú Hermine og sigldi fast upp að
Ölmu.
— Skipstjóri, sagði hann í sáttfúsum tón, því það leyndi
sér ekki, að maðurinn var drukkinn.
— Ég hef umráð yfir þessu skipi, með leyfi vátrygg-
ingarfélagsins, strandvarnarinnar og verkfræðinga-
deildar hersins, sem ég hef öllum gert aðvart. Er yður
ljóst, að þetta er sjórán?
— Skipstjórinn hnusaði. — Ég vissi, að ég myndi ein-
hverntíma fá yður til að fara .bónarveginn, Ellis.
— Ég er ekki að biðja um neitt, sagði Ellis. — Ef
þér viljið það heldur, mun ég taka Ölmu af yður með
valdi.
V í K I N □ U R
3D1