Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Blaðsíða 20

—• Reynið það, manaði skipstjórinn og dró upp skamm-
byssuna. — Ég mun drepa yður.
Ellis stökk upp á vélarúms-reisnina á Hermine, þaðan
gat hann næstum því horft niður í reykháfinn á Ölmu,
dró upp úr vasa sínum litla handsprengju, sem hann
hafði falið þar, er rifrildið byrjaði. Hann losaði nú
öryggisnálina og kastaði henni ofan í reykháfinn. Og
Ellis segir frá:
— Þetta stendur mér enn fyrir hugskotssjónum, eins
og það hafi gerzt í gær. Mennirnir voru eins og stirðn-
aðir og horfðu gapandi á reykháfinn, en skipstjórinn
náfölnaði. Svo varð sprenging og Alma hvoldi. Háset-
arnir þrír köstuðu sér í sjóinn og syntu að dráttar-
bátnum, en skipstjórinn, sem vitanlega var mjög drukk-
inn, buslaði upp að síðunni hjá okkur og var dreginn
upp í skipið. Mesta víman hafði nú runnið af honum og
hann spurði skjálfandi: — Ætlarðu að kæra mig fyrir
ofbeldi? En þar eð mér var nú runnin reiðin, lét ég
dráttarbátinn koma upp að okkur og taka hann um borð.
Næstu tíma var ég svo önnum kafinn við að koma
Ölmu, sem nú var á hvolfi, á grynnra vatn til þess
að bjarga vélum hennar, sem voru 18.000 dollara virði,
að ég veitti því ekki athygli að hundruð áhorfenda
höfðu safnazt saman á höfðann og fylgzt með öllu í
sjónaukum. Seinna yfirheyrði lögreglan mig út af blaða-
ummælum og frásögn í útvarpinu, um sjórán, en ég
vildi ekki leggja inn kæru. Löngu seinna hitti ég skip-
stjórann. Við tókumst í hendur og skildum sem vinir.
Nú er hann dáinn, féll út af fiskibát og drukknaði. —
Fyrir fáeinum mánuðum — og tíu árum eftir viður-
eignina við sjóræningjana — ókum við Ellis í bílnum
mínum yfir hinar sömu klettahæðir við Palos Verdes.
Að baki okkar var höfnin í San Pedro, með hinum stóru,
hvítu farþegaskipum, þungbúnum, gráum herskipum og
rennilegum litlum skemmtisnekkjum. Við bugðu á veg-
inum blasti við okkur opið Kyrrahafið, blágrátt yzt við
sjóndeildarhringinn, en er nær dró dökkblátt, og síðan
skiptist liturinn frá dökkbrúnu í fjólublátt, þar til
strandsjórinn tók við, ljósgrænn með hvítu slöri við
fjöruborðið.
— Ljómandi fagurt, eins og Karabíska hafið, sagði
björgunarstjórinn, en flýtti sér að bæta við: — Kara-
bíska hafið í góðu veðri. í slæmu veðri er ekkert ó-
fegurra en Karabíska hafið, en þar er upphaf allra
stormsveipanna.
— Það þarf víst góð skip til að standast stormsveip-
ana, sagði ég, til þess að fá hann til að segja frá.
Ellis leit til mín, harður á svipinn. — Sem dæmi
um það, get ég sagt þér, að á listanum, sem Lloyds í
London hefur yfir öll skip, sem vitað er að hafa sokkið
á 100 föðmum og grynnra — það er að segja athug-
andi fyrir björgunarmenn — eru skráð 600, sem farizt
hafa á öllu Atlantshafi, hinum mesta umferðarsjó, þar
af mörg fyrir aðgerðir kafbáta, en í hinu litla Kara-
bíska hafi, sem er eins og smápollur í sambandi við það,
liggja 113 skip, sem næstum því öll hafa farizt í ó-
veðrum. Ég hefi unnið í Karabíska hafinu, sagði hann
hugsandi. — Út af Jamaica, Cuba, Puerto Rigo, Haiti,
Windward Islands og víðar. í nokkur skipti með góð-
um árangri, önnur engum. Upplifað þar nokkra ein-
kennilega atburði. Hef ég annars nokkurntíma sagt þér
frá dauða manninum, sem gekk í sokkna skipinu?
— Áttu við vofu? Þess háttar átti ég ekki von á,
því varla gat ég hugsað mér Ellis hjátrúarfullann.
— Vofa eða ekki vofa. Dauður var hann og hann
gekk. Skipstjórinn renndi augunum til klettadranganna
á Santa Catalínaeyju. -—• Stundum finnst manni hafið
leyndardómsfullt. Mér dettur í hug tankskipið Emidio,
fyrsta skipið, sem Japanir sökktu við meginland
Ameríku. Kafbáturinn skaut tundurskeyti inn í véla-
rúmið og fórust þar 8 menn. Sjórinn fossaði inn í
skipið og skipverjar fóru í björgunarbátana, en skipið
sökk ekki. Þetta var úti fyrir ströndinni nálægt Eureka
í Californíu. Ég vildi fara út í skipið, en sjóherinn
vildi ekki leyfa það, sögðu Japani á næstu grösum.
Jæja, Emidio sökk ekki og rak ekki á land. Skipið
sigldi upp með ströndinni að Crescent City, næstum
því að Oregeon, ávalt rétt fyrir utan grynningarnar.
Þar sneri það hreinlega við og sigldi aftur til Eureka,
beina stefnu.
Að þessu voru hundruð áhorfenda, sem undruðust, að
það skyldi ekki reka að landi. Við Eureke breytti það
um stefnu eins og það ætlaði inn í flóann, en hikaði
síðan, sneri enn við og sigldi aftur að Crescent City.
Skip þetta, sem hafði fengið í sig tundurskeyti, sigldi
þarna fram og aftur eftir sjávarföllum 500 mílur, ávallt
rétt laust við grynningarnar, án þess að reka á land.
Fólk fór að líta undrandi hvert á annað. Nokkrir
sögðu, að þessir átta menn um borð stjórnuðu þessu —
dauðra manna hendur við stýrið. Loksins stöðvaðist það
fyrir utan höfnina í Crescent, breytti stefnu og sigldi
beint inn. Það myndi hafa komizt alla leið inn á innri
höfn, með sömu stefnu, en nú skipti um fall og það
brotnaði í tvennt á skerjunum. Aftari hlutinn sökk, en
framhlutinn stefndi inn á höfnina með svo miklum
hraða, að fara varð út í hann og láta akkerið falla, til
að koma í veg fyrir að hann rækizt á fiskibátana í höfn-
inni.
Við björguðum sokkna hlutanum og nóðum þessum
átta mönnum, sem voru svo illa útleiknir af Barracudas,
að líkin voru varla þekkjanleg. En hver stýrði Emidio
á þessari siglingu?
Ég hristi höfuðið.
— En snúum okkur aftur að Carabiska hafinu, hélt
Ellis áfram. — Ég hafði nýlokið störfum við skipsflak
útaf Jamaica árið 1935 og sigldi björgunarskipinu mínu,
Tradewind, inn til Kingston, bæði til lagfæringar og til
að gefa skipverjum mínum orlof, á meðan ég beið til-
búinn til nýrra björgunarstarfa.
Kvöld eitt, er ég var á gangi í skipakvínni, gekk til
mín væskilsleg mannvera. Hann var yfir fimmtugt,
fjarskalega horaður, ekki jrfir fimm fet og tveir þuml-
ungar á hæð, með grátt, strítt hár, andlitið fölt og grett,
augun blá og snör, en munnurinn eins og mjótt ör. í
öðru munnvikinu hékk vindlingsstubbur. Hendurnar voru
grannar og hvítar, næstum kvenlegar, en úlnliðirnir
hnýttir og undnir. Ég undraðist hvernig hann fór að
halda upp um sig buxunum, sem voru mörgum númer-
um of stórar. Mállýzkan var sú, sem töluð er í fátækra-
hverfinu í London, og hann leit út fyrir að nota eiturlyf.
Framhald.
3DZ
V I K I N G U R