Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1959, Blaðsíða 11

Guðmundur Einarsson frá Miðdal
Glerhallarbræður
Atburðir er skeðu fyrir réttum fimmtíu árum hér við Faxaflóa.
Þetta var fyrsta vertíð drengs-
ins. Hann hafði fermzt um vorið,
einu ári fyrr en aldur sagði til,
vegna þess, að hann var svo stór.
Hann var elztur af hópi barna,
sem öll voru yngri en hann. Það
var eðlilegt, að hann væri dálítið
hreykinn af því, að honum var
ætlað að fiska í soðið fyrir fjöl-
mennt heimili. Faðir hans hafði
saumað skinnklæði úr völdum
sauðskinnum, reyktum. Þau voru
með hvítu eltiskinns-miðseymi
og sjóskórnir úr hamsleðri.
Formaðurinn, Magnús, var við
aldur, heldur smávaxinn og
þunnleitur, með litlaust hárstrý
niður á herðar. Gráblá augun
voru kvik og stundum leiftrandi.
Þau voru hið eina af ytra vilja-
merki hins þögula manns. Há-
seti og seglamaður var bróðir
hans, Guðmundur, gjörólíkur
bróður sínum. Beljaki að vexti,
þunglamalegur í hreyfingum, sí-
brosandi og ræðinn. Hnakkinn
minnti á akneyti og úlfliðimir
voru tvíbreiðir, Guðmundur var
VÍKINGUR
tveggja maki en þriggja við
róður. Það fjögurra manna far,
sem hafði hann í andófi, þurfti
ekki á fjórða manni að halda. I
barningi réri hann jafnan í aust-
urrúmi, tveim árum, löngum og
þungum. Þegar plægður var kú-
fiskur eða farið í beitifjörur, þá
var lið að þessu heljarmenni.
Hann lyfti torfum af skel yfir
borðstokkinn, troðfullum háfum.
Þá brosti Guðmundur breitt, með
þangflygsur hangandi í skegg-
broddunum og stígvélafullur af
sandi og sjó. Honum var skemmt
er bróðir hans tók til höndum,
nöldrandi yfir að ekkert gengi.
Venjulega erti hann Magnús for-
mann af meinlegu hugviti.
Fyrstu einkenni hins skapbráða
formanns, voru, að hann veifaði
handleggjunum eins og myllu-
vængjum, svo komu heiftaryrðin
í gusum og jafnvel sending með,
ef eitthvað var handbært í nánd.
Málshættir eins og „Löngum
hlær lítið vit“ og „Fáum er alls
varnað“ flutu oft með. Annars
var samkomulagið á bátnum
ágætt fyrst um sinn. Drengur-
inn undi sér vel, reyndi að læra
sjómennskuna og bera sig vel
þótt hryggurinn væri aumur eða
sjósóttin sækti á, þegar lóðin var
beitt með gömlum hnýsugömum
eða ræksnum. Magnús hafði þá
stundum hjálpað upp á heilsuna
með því að gefa honum löðrung
með blautum sjóvettling eða vel
völdu háðsyrði.
Drengurinn bar mikla virð-
ingu fyrir bræðrunum. Hann
vissi, að þeir áttu um sárt að
binda við Ægi. Þrír mestu sjó-
sóknarar ættarinnar höfðu
drukknað í sama veðrinu í há-
karlalegu. Magnús slapp þá
nauðuglega frá sömu örlögum.
Hann var ráðinn í förina, en
móðir hans þreif af honum sjó-
klæðin, er hann ætlaði að taka
þau og lét svo um mælt, að nóg
væri fyrir þrjá að fara. Hún
gekk þá með Guðmund sterka og
var alveg „á steypinum“. Ekki
stoðaði þótt Magnús streyttist á
móti. Móðirin hélt sjóklæðunum
en eldri feðgarnir glottu að.
Þau feðgin bjuggu síðan lengi
á Nesinu, en svo var Álftanes
kallað, rétt eins og það væri eina
nesið á Suðurnesjum. Lítið var
kotið, og ekkjan örsnauð. Hún
stundaði sjó á grunnmiðum með
syni sínum, og vefnað. Þegar
Guðmundur komst á legg batn-
aði hagurinn. Bræðurnir gjörðu
háreistan bæ með þiljaðri stofu.
Guðmundur var höfðingi í lund
og vildi sýna sveitungunum, að
fjölskyldan væri í álnum. Til
þess tíma höfðu bændur á Nes-
inu ekki meir en fjögurra rúðu
glugga á stofum sínum. Guð-
mundur hafði þær sex. Síðan var
kotið ávallt kallað GlerhöU og
bræðurnir Glerhallarbræður.
Fáir þiæyttu kappsiglingu við
Glerhallar-Manga og enginn
hryggspennu við Glerhallar-
Gvend, saman voru þeir ósigr-
andi á sjónum. Jafnvel þótt þeir
hefðu liðlétting eins og drenginn
sem þriðja mann, en aðrir Suð-
urnesjamenn fjóra valda menn á
bát. Jafnvel sexæringar urðu að
131