Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1959, Blaðsíða 43

hér og jafnvel gletts við mig.
Ég tel mig hafa sloppið vel samt
við Móra. Lesandi góður, ég má
til að segja þér eina sögu af
Mó'ra. Ég veit reyndar ékki
hvaðan hann kom hingað í Sels-
vör. Það var áður en ég kom hér,
að maður einn ónefndur, hvort
hann var handgenginn honum
eða ekki kemur ekki til upplýs-
inga hér, kom í glaða sólskini
og var séður af mörgum sjóu'r-
um hér, kastast flatur á jörðu
tvisvar með svo miklu afli að
hann kastaði fótum um höfuð
fram og fékk mikla áverka. Sjó-
arar þeir, er á ho'rfðu, skildu
ekki þessi undur og spurðu
manninn hvað ollið hefði þessum
byltum, því þeir sáu ekki neitt.
Maðurinn sagði þeim að Móri
hefði komið að sér og slegið sig
niður í tvígang. Svo Móri kann
að slást, bara að hann ekki taki
upp á því að fa'ra hér á böllin
og auka þar slagsmál.
Um sjóferðir mínar er ekkert
að segja sögulegt, enda áður
prentað (Jónas Árnason).
Ég gat þess áður, að Símon
Dalaskáld hefði róið í Selsvör
vorið 1870. Hann segi'r frá því í
Ljóðabréfi til Guðrúnar Jóns-
dóttur, húsfreyju, Sölvanesi í
Skagafirði.
Vetrarvertíðina reri hann í
Keflavík og segist hafa fengið
700 til hlutar og lætu'r þar vei
yfir aflabrögðum. Hann segir
þar frá mannskaða við Vatns-
nesbás, þar upp í hamarinn hafi
sjö manna far farizt, 5 drukkn-
að, 2 bjargast, alls talar hann
um að 15 manns hafi fa’rizt og
svo segir enn: fáum dögum síðar
fórst enn bátur og 4 menn en 2
bjargað, öðrum á kjöl, hinum á
sundi, því svo hljóðar vísan:
Hjálp á sundi hinn fékk þar,
hrannar tundurs lundur,
Pétur undra orku-snar,
Ingimundar kundur.
Og enn segir hann:
Út á sæ — það auðnu lér —
ég nú ræ með honum
með ánægju háan hér
hlut ég fæ að vonum.
Birtings mela essi á
orku vel með knáa
Stóra-Seli sækjum frá
sjós á hvelið bláa.
Hlaðinn slyngur hverja stund,
hugrenningum fjörgu,
meðan hringast morgun grund
man ég Ingibjörgu.
Með þessum manni, sem var
bjargað á sundi, Pétri Ingimund-
arsyni, rær hann frá Stóra-Seli
og Selsvör, sem nú í daglegu tali
er kölluð Selsvör, var lending
Stóra-Sels og var þá kölluð Stóra
Selsvör og það heitir hún enn.
Héðan úr Selsvör sést vel til Esj-
unna'r og héðan kveður hann ást-
arvísur til Ingibjargar á Esju-
bergi. Ég set þær hér:
Ég til hennar Esju títt,
eygló renni hvarma,
þar sem kvenna blómið blltt,
blikar enn hið varma.
Ég lít bara til Esjunnar þeg-
ar ég gái til veðurs. Ég álít að
hér við ströndina þu'rfi að vera
sjófær lending með léttum björg-
unarbáti, því ef eitthvert sjóslys
ætti sér stað hér úti fyrir ætti
að geta orðið fljótfarnara héðan
en innan úr Reykjavíkurhöfn.
Þeir báðu mig að hafa þessa
ritgerð mikið málefni í fáum
orðum og meintu helzt svo sam-
anhnitað sem vísa Skallagríms
til konungsins Haralds hárfagra,
Nús hersis hefnt við Hilmi efnt.
Stóru-Selsvör, Reykjavík, 12. júní 1959.
VIKINGUR
163