Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1959, Blaðsíða 9

Sigurjón Einarsson, skipstjóri
' Davíð og Golíat
Það vakti almenna reiði hér á
landi, er fregnir bárust um að-
farir brezka herskipsins Contest
gegn varðbátnum Maríu Júlíu.
Menn sögðu sem svo að þarna
hefði fólskulega að verið eða flón
við stjórn, með fúlmennskuna í
eftirdragi, því að Contest hefði
sinn djöful að draga eins og
kunnugt er.
Þó að reiðin syði í hverjum
manni, gall þó eigi að síður hlát-
ur við um land allt, þegar gráu
var bætt ofan á svart með klögu-
málum brezku ríkisstjórnarinnar
yfir viðbrögðum Maríu Júlíu, er
hún reyndi og tókst að forða sér
frá því að verða sigld eða dregin
niður af brezka vígdrekanum, og
það talið drekanum hættuleg
sigling, tuttugu sinnum stærra
skipi, byggðu úr stáli með 3—4
sinnum meiri ferð.
Við skiljum að vísu ekki til
hlítar hernaðarlist Breta eða
hvaða hemaðarafrek flota henn-
ar hátignar er ætlað að vinna
hér við land, en fyrst það er
þeirra eigin dómur, að tréskútan
María Júlía sé stórhættulegþessu
brezka herskipi, þá fer að verða
skiljanlegra vegna hvers Bretar
hafa ekki treyst sér til að reka
hernað eða brjóta landhelgi ann-
arra en Islendinga. Það er hæg-
ara að velta litlum steini en stór-
um og það virðist hafa ráðið úr-
slitum hjá brezku ríkisstjórninni
um hvar skyldi leggja.
Fram að því að nóta brezku
ríkisstjórnarinnar barst, höfðum
við tilhneigingu til að leggja alla
sökina af aðförum Contest á
herðar skipherrans. Menn sögðu,
að ekki mætti á milli sjá hvo'rt
meiru réði ofstopinn eða sjó-
mennskuleysið hjá þeim herra.
Menn, sem sendir eru út til þess
að fremja ofbeldi og lagabrot í
nafni sinnnar eigin ríkisstjórn-
ar, geta fundið upp á ýmsu sem
saknæmt er að guðs og manna
lögum, án þess að óttast, þegar
þeir eiga jafn vísa syndakvittun
eða meðhald sinna yfirboðara
eins og reyndist með skipherr-
ann á Contest.
Þó að brezka ríkisstjórnin
vilji ekki viðurkenna 12 mílna
fiskveiðitakmörk við ísland, þá
hefir hún ekki lýst því yfir enn-
þá, að hún ekki viðurkenni al-
þjóðlegar siglingarreglur innan
þeirra marka. Nú lítur þó út fyr-
ir að ekki sé því að treysta að
Bretar hlýði alþjóðlegum sigl-
ingalögum fremur en öðrum lög-
um, innan 12 mílna fiskveiði-
markanna. Þeir eru jú hingað
komnir til þess að brjóta lög á
okkur og það vilja þeir gera sem
rækilegast. Það hlakkar í þeim
ef þeim tekst að laska varðbáta
okkar, þeir svara skömmum ein-
um til í því sambandi og sjálf
brezka ríkisstjórnin heimskar
sig á að halda því fram að sigl-
ing smá mótorbáta sé stórhættu-
leg 20—30 sinnum stærri skip-
um úr brezka stríðsflotanum.
Hér á íslandi erum við ekki í
neinum vafa um hvoru megin
hættan er þegar slíkum skipum
lendir saman. Grunur leikur á að
brezka stjórnin sé ekki heldur
svona fáfróð og að hún viti það
full vel, að bryndrekum hennar
stafar alls engin hætta af ís-
lenzkum varðskipum.
Blekkingar eru gamalt og nýtt
herbragð hjá Bretum. Þeir hafa
aldrei setið á lyginni þegar þeir
hafa sagt frá átökum sínum við
einn eða annan. Alltaf hafa þeir
sjálfir talið sig hinn dyggðum
prýdda, réttláta aðila, og svo
blindir gerast þeir nú í sjálfs
sín sök, að þeir bisa við að telja
sjálfum sér og öðrum trú um að
þeir hafi af réttlætisást sinni
lagt út í það að berja á Islending-
um út af 12 mílna fiskveiðitak-
mörkunum, þó þeir ekki blaki við
neinum öðrum sem eins er ástatt
um. Það verður hlegið víðar en
á íslandi að þeim taugaóstyrk
Breta að hræðast svo mjög ís-
lenzku varðskipin, þar að segja
allstaðar þar sem um það frétt-
ist, en um það eigum við að sjá.
Myndin í Alþýðublaðinu var
ágæt lýsing á klögumáli Bretans
(Contest) út af Maríu Júlíu, hún
þarf að birtast sem víðast.
Það er sagt að einn eða annar
gangi fram af sér og öðrum t. d.
með fjarstæðukenndummálflutn-
ingi eða aðgerðum. f fiskveiði-
deilunni hafa Bretar gengið svo
fram af mönnum, að hér á landi
hafa jafnvel blindir fengið sýn,
en því er ekki að neita að hér
hafa margir trúað blint á vernd-
ara smáþjóðanna. Nú er sá
draumur búinn.
Við verðum að gera okkur það
ljóst, að Bretar ástunda að af-
flytja málstað okkar í blöðum,
sem milljónir manna lesa víðs-
vegar. Við því er aðeins eitt ráð
og það er koma okkar sjónarmið-
um á framfæri við hina sömu
lesendur og annarra, því her-
hlaup Breta hér við land er enn-
þá fyrir dómstóli almennings,
sem hefir sitt að segja og það
vita Bretar vel og það vitum við
líka.
Eitt það kátbroslegasta sem
heyrst hefir frá Bretum er það,
að við séum að stela frá þeim
fiski! „Já, þér ferst flekkur“ —
dettur víst flestum í hug, því að
svo marga brezka veiðiþjófa höf-
um við handsamað hér við land
og hafa þó fleiri sloppið, að mað-
ur hefði átt von á því að Bretar
kynokuðu sér við að nefna þjófn-
að í sambandi við fiskveiðar sín-
ar hér við and. Hvaða tryllingur
hefir gripið þessa menn? Þeir
ættu að minnast þess að nefna
ekki snöru í hengds manns húsi.
Það er ekki nýtt að magnlaus
reiði ofbeldismannsins ruglidóm-
greind hans um stundarsakir, ef
hann ekki kemur fram sínum
áformum, en það fer að verða
einum um of, ef áfram heldur
hjá Bretum í þessum efnum.
Brostin er nú sú von þeirra að
við séum sundraðir innbyrðis.
Við munum ekki þoka fyrir hróp-
yrðum, ósönnum áróðri eða sak-
VIKINGUR
129