Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1969, Qupperneq 41

hverskonar áfalli. Eitt var líka
alveg- víst, að ef stríðið hefði
aldrei komið og hann ekki verið
í burtu árum saman, hefðu þau
lifað hamingjusömu lífi saman til
æviloka. — En nú höfðu þessir
vitlausu tímar orsakað að hann
taldi sér trú um að hann elskaði
þessa Marciu og hélt sig ekki
eiga annars kost en að giftast
henni.
Bara ef hún gæti komið honum
í skilning um að allt þetta væri
misskilningur og að tilfinningar
hans til Marciu væru stundar
fyrirbrigði, sem aldrei gæti bætt
það, sem hann ætlaði að kasta frá
sér!
En ástandið krafðist sannar-
lega varfærni. Hann var ábyggi-
lega viðbúinn því, að hún reyndi
að öllum mætti að aftra þessu.
Einnig hafði hann gert sér hug-
myndir um hvernig hún myndi
skírskota til, hvað aumingja
börnin þeirra myndu líða, hans
vegna og að hún myndi segja að
hann hafi kramið hjarta hennar
í sundur.
Það var heldur ekki ómögulegt
að hann hafi horfst í augu við
þann möguleika, að hún reyndi
að veiða hann til sín aftur.
Allt þetta hafði hún nú séð fyr-
ir og var tilbúin að mæta, og hún
skildi að ekkert af þessu myndi
koma henni að gagni, heldur að
eins gera hana þrárri. Hún varð
því að finna uppá einhverju öðru,
sem kæmi honum á óvart.
— í fyrra skiptið vann ég
hann, þrátt fyrir fjölda keppi-
nauta, sagði hún við sjálfa sig.
Ég verð að leika það einu sinni
enn.... Ég má umfram allt ekki
sleppa mér, heldur láta tímann
vinna. Þá hlýtur hann að sjá að
allt þetta er hreinn misskilning-
ur.
Þegar hún kom niður í and-
dyrið, rúmum klukkutíma síðar,
gekk hún glaðlega á móts við
hann og bað hann að afsaka að
hún hafði látið hann bíða.
— Þú ræður hvort þú trúir því,
sagði hún, — en ég sofnaði bara.
Hún þóttist mega leyfa sér smá-
skrök í svona óvenjulegu tilfelli.
YlKINGUR
Hann horfði á hana svo þreytt-
um augum, að það var eins og
hann hefði ekki sofið vikum sam-
an.
— Er það virkilega?
Það var ekki aðeins undrun í
málrómnum, heldur líka hreimur
af særðu stolti. — Hann leit á
hana frá toppi til táa. Hún vissi
að kjóllinn féll vel að henni og á
handleggnum bar hún hina fínu
útsaumuðu kápu, sem hann hafði
sent henni frá Indlandi.
— En hvað þú lítur vel út,
Sally!
— Ég þakka!
— Við skulum fá okkur drykk
og brauðbita hér, sagði hann. —
Svo getum við borðað kvöldverð
eftir leikhúsið. Ég er annars
hræddur um að við höfum misst
af fyrsta þætti.
Hún hneigði sig til samþykkis^
og stakk hendinni undir handlegg
hans og fann að henni óx kjark-
ur.
Hún var mjög ræðin á meðan
þau drukku vínið og borðuðu
brauðið. Sagði honum allar grín-
sögur, sem hún hafði heyrt síð-
ustu dagana, einnig dálítið af
bæjarslúðri. Var ástleitin í aug-
unum, en gætti þess þó að á milli
þeirra væri hæfilegt bil, í litla
sófanum. Hún minntist á börnin,
svona meðal annara orða, eins og
það væru smárollingar, sem hvor
ugt þeirra þekkti neitt að ráði.
Og eftir dálitla stund hughægð-
ist honum svo að hann var í ljóm-
andi skapi þegar þau fóru í leik-
húsið.
Þau voru svo heppin að fá miða
á óperettu, sem var fjörug og
skemmtileg, músikin hávaðasöm
en góð. Hana langaði til að halda
í hendina á honum. . . . eins og í
gamla daga, en hún hélt höndun-
um samanlögðum í kjöltu sinni.
Hún gaut augunum til hans und-
an augnhárunum öðru hvoru og
sá að hann horfði meira á liana
heldur en það sem fram fór á
leiksviðinu.
Þegar þau komu út var hún
raulandi eitt af stefunum úr
leiknum. Það var kalt en stjörnu-
bjart. Úti var fjöldi fólks og mik-
il keppni um bílana er stóðu úti
fyrir leikhúsinu.
Sterkvaxinn sjómaður gekk í
áttina til Sally.
— Eigum við að koma eitthvað
og fá okkur snúning, dúfan?
sagði hann.
— Seinna, takk, sagði hún og
brosti til hans.
Ted, sem hafði vikið sér frá til
að reyna að ná í bíl, kom nú í
flýti og var svipþungur. Þegar
sjómaðurinn varð var við tilveru
hans, flýtti hann sér í burtu.
Hann tók húfuna, blikkaði Sally
og hvarf í mannhafið.
— Það er svona nokkuð, sem
ég get ekki liðið við London, sagði
Ted, reiður.
— 0, þetta getur nú alveg eins
skeð heima.
— Heldurðu ekki að það sé
bezt að þú leiðir mig, við gætum
annars hæglega tapað hvort af
öðru í mannþrönginni.
Einmitt, þú vilt ekki að við töp-
um hvort af öðru, hugsaði hún.
— En að skilja við mig — það
viltu. Það var næstum því kald-
hæðið.
Þegar þau komu aftur á hótel-
ið, gekk hún að afgreiðsluborð-
inu, til að vita hvort nokkur orð-
sending lægi þar til hennar.
— Jennifer kvaldist nefnilega
af hlustaverk þegar ég fór, sagði
hún. — Hún hefur eiginlega
aldrei verið frísk, síðan hún fékk
skarlatsóttina.
Ted varð hugsi. — Það vissi ég
ekkert um, sagði hann.
— Nei, ég vildi ekki gera þig
hi-æddan.
— Var hún mjög veik?
— Já, hún var ansi slæm í
þrjár vikur. Ég fékk því miður
ekki að heimsækja hana í sjúkra
húsið, því þetta var rétt áður en
Ted fæddist, svo það hefði ekki
verið gott, ef ég hefði smitast.
Þegar þau komu inn í veitinga-
salinn var hljómsveitin að leika
háværa rúmbu. Ted pantaði borð
og hjálpaði henni úr kápunni. ..
— Mér skilst að margt hafi
gerzt, sem ég hefi ekki haft hug-
mynd um, af því að þú hefur
leynt mig því.
85