Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1970, Qupperneq 33

Þegar ég sá ekki sjóina, sem
brutu á skerjunum, róaðist ég og
fann til öryggis, sem þó vissulega
var blekking.
Það voru aðeins ölduslögin,
sem skullu á skipshliðinni og sjór-
inn, sem pískraðist gegnum laus
hnoðin í síðunni, sem minnti mig
á hættuna, sem við vorum stadd-
ir í, og þar að auki kjölvatnið,
sem skvampaði til og frá svart af
sóti og mengað olíu.
Við kynntum af kappi eins og
við ættum lífið að leysa og án þess
að hirða um þreytuna.
Þetta var heil eilífð, en skil-
veggurinn hélt, og loks leit Patch
á úrið og fleygði skóflunni frá
sér.
„Nú fer ég upp“, sagði hann.
„Þér verðið hér einn og kyndið
áfram þar til ég hringi í fulla
ferð. Þegar þér hafið sett 'vélina
í gang komið þér rakleitt upp til
mín. Skilið?“
Ég kinkaði aðeins kolli; mál-
laus af þreytu. Hann fór í fötin
og ég horfði á hann reika í gegn-
um vélarúmið og hverfa.
Ölduhljóðið á skipssíðunni
virkaði nú hærra en áður. Ég leit
á úrið. Klukkan var tuttugu mín-
útur yfir sjö.
Ég fór aftur að moka kolum,
og fylgdist sjálfrátt með því,
hvernig þilfarið yfir höfði mér
lyftist og seig niður og hve það
hallaði ískyggilega fram.
Ég var þess meðvitandi, að á
hverju augnabliki gat þetta upp-
lýsta umhverfi, sem ég stóð í
horfið í hafið.
Kjölvatnið slettist upp á gólf-
plöturnar og sleikti fætur mína.
Hálfátta, kortér fyrir átta!
Ætlaði hann aldrei að hringja
vélsímanum ?
Einu sinni tók ég mér smá-
hvíld, hallaðist fram á skófluna
og fann að skipið hallaðist ennþá
meir fram.
Ég starði á skilvegginn og
furðaði mig á hvern f járann hann
væri að aðhafast uppi á stjórn-
pallinum. Hver var þessi litli
möguleiki, sem hann talaði um ?
Taugar mínar voru yfirspennt-
VÍKINGUR
ar af ótta vegna þessarar longu
biðar.
Ég fór að efast um hann.
Hvað vissi ég um hann.
Fyrstu kynnin: maður, sem
misst hafði fótfestu í lífinu vegna
kringumstæðnanna, — hafði átt-
að sig.
Nú orkaði þetta sterkara á mig,
vegna hættunnar, sem ég var í.
Allt í einu heyrði ég, gegnum
öldugnýinn og skröltið, daufa
hringingu frá vélsímanum.
Klukkan var næstum átta.
Ég fleygði frá mér skóflunni,
lokaði eldholinu og reikaði með
fötin í höndunum inn í vélarúm-
ið
Vísirinn stóð á „Fulla ferð
áfram“.
Ég setti vélina í gang, og þeg-
ar ég flýtti mér upp fannst mér
vélarúmið allt hafa lifnað við.
Þegar ég kom á stjórnpall, stóð
Patch og stýrði.
„Erum við klárir af Minq-
niers?“ spurði ég með öndina í
hálsinum.
Hann svaraði ekki, en hélt
þéttingsfast um stýrið og starði
fram, taugar hans virtust spennt-
ar til hins ýtrasta.
Skipið tók langar og uggvæn-
legar veltur, og ég slengdist yfir
gólfið út að glugganum stjórn-
borðsmegin.
Rautt og hvítt vitaljós leið fram
hjá okkur stefnið lá allt í sjó.
„Við erum það, næstum því
núna“, svaraði hann loks með
lágri kuldalegri röddu.
lnnfallin augu hans störðu
ókvikul beint fram.
Hann skipti um stellingar og
sneri stýrishjólinu.
Ég trúði ekki mínum eigin
augum, því hann sneri í bak-
borða.
Hann sneri skipinu beint í átt-
ina að klettunum og boðunum í
Minquiers.
„Eruð þér genginn af vitinu?“
hrópaði ég. „Snúið í stjórnborða!
1 stjórnborða, í guðanna bæn-
um!“
Ég henti mér á stýrið, greip í
handföngin og reyndi að snúa
því á móti föstu taki hans.
Hann hrópaði eitthvað til mín,
en röddin drukknaði í veðurofs-
anum, og ég hefði ekki heyrt til
hans hvort eð var. St. Malo var
aðeins tuttugu mílur undan, og
vélaslögin endurhljómuðu á þil-
farsplötunum og fluttu mér von
um björgun. Við urðum að snúa
í stjórnborða burt frá Minquiers
og í áttina til St. Malo.
„1 Drottins nafni!“ hrópaði ég.
Þá greip liann í hárið á mér og
sveigði höfuðið aftur. Hann hróp-
aði til mín, að ég skyldi s.leppa
stýrinu.
Ég var með hálflukt augun af
sársauka, en sá andlit hans í
svip.
Það var harðneskjulegt og
gljáandi af svita, varirnar voru
herptar, það skein í hvítar tenn-
urnar og hökusvipurinn var ein-
beittur.
„Þetta er okkar einasti mögu-
leiki“.
Ég skynjaði frekar en heyrði
orðin gegnum stormagnýinn.
Mér fannst hálsvörvarnir vera
að bresta, þegar hann slengdi mér
afturábak svo að ég lenti á
gluggakarminum með slíkum
krafti, að ég náði varla andan-
um.
Sjórokið þaut framhjá okkur
á bakborða og beint framundan
léku brotsjóirnir við klettaklasa,
sem öðruhvoru komu í ljós.
Ég fann til megnrar ógleði.
„Takið stýrið!“
Röddin var köld og fjarlæg.
Ég starði undrandi á hann og
vissi ekki mitt rjúkandi ráð.
„Flýtið yður maður, takið stýr-
ið“.
Nú stóð hann á eigin fótum;
gaf skipanir og ætlaðist til skil-
yrðislausrar hlýðni. Það skildi ég
á rödd hans.
Ég skreiddist á fætur og hann
fékk mér stýrið í hendur.
„Stýrið norður tíu gráður
austur!“
Hann sótti lítinn hreyfanlegan
áttavita inn í kortaklefann og
fór með hann útá stjórnborðs-
væng og stóð þar hreyfingar-
laus langa stund.
Af og til lyfti hann áttavitan-
237