Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1971, Blaðsíða 9

norskan fragtara semvarí „Norð-
ursjávarrútu" aðallega með kol.
Stríðið var þá byrjað og það er í
einni slíkri ferð, sem þeir eru í
frá Englandi til Noregs í skipa-
lest með 6 skipum og einum
tundurduflaslæðara til varn-
ar, að þeir verða varir við stríð-
ið. Þeir eru á siglingu í glaða sól-
skini, norður af Shettlandseyjum,
þegar skyndilega birtast stórir
bryndrekar og byrja að skjóta á
skipin. Allir héldu fyrst, að
þarna væri um Englendinga að
ræða, en þegar tundurduflaslæð-
arinn leggur á flótta, sjá þeir al-
vöruna í hlutunum. Skyndilega
gerir svarta él og þeir á norska
skipinu breyta stefnunni um
90° og sigla í vestur. Þetta var
ekki mikið gangskip, en þegar
élinu léttir upp sjá þeir ekkert af
hinum skipunum. Þau höfðu öll
verið skotin í kaf.
Árið 1917 kemur Egill heim til
Islands aftur. Hann er þá með
tveimur öðrum og sigla þeir báti
frá Noregi til íslands. Þetta
var 27 tonna bátur sem keyptur
var frá Noregi til Hafnarfjarðar.
Egill var háseti, en hitt var skip-
stjóri og vélstjóri. Báturinn hafði
mikinn seglabúnað en litla olíu-
tanka og voru því með olíubirgðir
í tunnum, sem þeir stöfluðu á
dekkið. Á Færeyjarbanka urðu
þeir olíulausir og stóð Egill einn
við að losa olíu úr tunnunum á
tankana. Gekk það verk að von-
um seint, en lauk þó um síðir.
Þegar þeir nálgast austurströnd
Islands skellur á þá stormur, sem
er á eftir. Þeir voru með stór-
seglið uppi og Egill einn á vakt.
Skipið tekur sjó inn á lúgu, og
Egill ræður ekki einn við að ná
selginu niður. Hér þurfti snör
handtök við svo Egill gerir sér
lítið fyrir, klifrar upp í mastur
og sker seglið niður og á þá alls-
kostar við að ná því inn. Á næstu
VlKINGUR
grösum var þýzkur togari, sem
séð hefur þegar seglið féll. Ekki
er gott að segja hvað togaramenn
hafa álitið að væri að ske um
borð í bátnum, en hann elti bátinn
þar til Egill hafði náð seglinu
inn.
Þegar Egill kemur heim, 1917,
ræður hann sig á gömlu Borgina,
sem ríkið gerði út, en Eimskipa-
félag íslands sá um driftina á. Á
því skipi er hann í millilandasigl-
ingum í rúmt ár, en ræður sig þá
á Willemoes, sem seinna fékk
nafnið Selfoss. Skipið hafði verið
skírt á sínum tíma Willemoes
eftir „reiðara" þess.
Árið 1918 fer Egill á Stýri-
mannaskólann og lýkur prófi
þaðan árið 1920. Að loknu prófi
byrjar hann starf sitt hjá Eim-
skipafélagi Islands, sem hann
starfaði hjá allt til þess tíma að
hann varð að fara í land vegna
aldurs um áramótin 1960—’61.
Að vísu er hann á dönsku skipi
frá 1923—1926.
Strax eftir skólann var Egill
ráðinn II. stýrimaður á Selfoss
og er síðan sem afleysingarstýri-
maður hjá Eimskipafélaginu til
1923, en þá fer hann til Danmerk-
ur og ræður sig á 15 þús. lesta
farþegaskip sem hét Eastonia.
Hann var ráðinn „rórmaður" um
borð. En það nafn báru þeir, sem
eingöngu höfðu því starfi að
gegna að standa stýrisvaktir á
siglingu og vera á verði við land-
ganginn í höfnum. Skipið hafði
það verkefni með höndum að
flytja farþega frá Danzig til New
Egill á miðjum starfsaldri.
York. Á þeim tíma var mikið um
fólksflutninga frá austur Evrópu-
löndunum til Ameríku. Allir vor
æstir í að komast til hins fyrir
heitna lands. Ýmsir af áhöfninni
voru að sjálfsögðu jafn heillaðir
af þessu „góssen“landi og not-
uðu því tækifærið í New York til
að strjúka af skipinu. Þetta voru
því erfiðir tímar fyrir þá, sem
á verði við landganginn stóðu,
því alltaf bárust böndin að þeim
um að hafa verið í vitorði með
strokumönnum.
Á þessu skipi var Egill í rúm
2 ár. En þá fékk hann tilboð frá
danska félaginu um að fara til
Síam og gerast þar stýrimaður
á skipi, sem félagið hafði þar í
strandferðum. Egill tók þessu
boði, því hann vissi það, að þeir,
sem þangað réðust og komu aftur
til Danmerkur eftir 3 ár (ef þeir
þá komu aftur) áttu skjóta upp-
hefð í vændum.
Þegar til Kaupmannahafnar
Rœtt við Egil Porgilsson
fyrrv. skipstjóra.
61