Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1971, Blaðsíða 22

Ævintýramaðurinn EDWARD MD8EBV
Eftir Micael Hervey.
Þeir börðust heiftarlega á þil
fari ameríska hvalveiðiskipsins.
Báðir voru þeir víkingsmenni að
burðum, svo að dynurinn frá
höggum þeirra barst í kyrrðinni
út yfir höfnina í Sydney.
Það hafði verið grunnt á því
góða milli þeirra allan tímann
síðan skipið fór frá Fiji. Fyrsti
stýrimaður hafði, af einhverjum
ókunnum ástæðum haft megna
andúð á Ned Moseby. Sá fyrr-
nefndi var alkunnur harðstjóri.
Hásetarnir hötuðu hann, en eng-
inn þeirra þorði að standa upp í
hárinu á honum, nema Moseby.
Skipverjar höfðu verið nokkr-
ar vikur í hafi, áður en þeir komu
til Fiji, og þráðu mjög að stíga á
land, en fyrsti stýrimaður
bannaði þeim landgöngu af
ásettu ráði. — „Skipið er
grút skítugt", sagði hann. Ég
vil fá það skrúbbað stafna á
milli“. Skipið hefir aldrei áður
verið svona hreint", greip Moseby
fram í. „Við höfum ekkert gert
annað undanfarnar vikur en að
skrúbba það og hreinsa. Ég ætla
í land, ef þér er það móti skapi,
þá ræðurðu hvað þú gerir!"
Moseby kom ekki til skips fyrr
en næsta morgun. Fyrsti stýri-
maður beið hans á landgöngu-
brúnni. „Setjið þennan mann í
járn“, hrópaði hann til hásetanna.
Síðar um daginn átti hann viðtal
við Moseby á skipinu. „Ég ætla
að setja þig í land á fyrstu eyði
eyju sem við nálgumst, uppreisn-
arhundurinn þinn“, nöldraði
stýrimaður. „Ég skal sjá fyrir
þér, að mér heilum og lifandi".
En það átti fyrir honum að liggja,
að verða fyrir vonbrigðum í því
efni. Þegar skipið kom til eyjar-
innar, sem um var að ræða, neit-
uðu skipverjar að hlýða skipunum
stýrimannsins. Skipstjórinn birt-
ist þá á sjónarsviðinu, — hafði
verið á kenndiríi, rétt einu sinni,
en skarst nú í leikinn. „Stýrimað-
ur, ég vil ekki bera ábyrgð á því,
að skilja manninn hér eftir“,
segir hann loðmæltur. Mér skilst,
að hann hafi nú verið lokaður
inni hér í skipinu svo vikum
skipti, það er nægileg refsing“.
Um það bil hálfum mánuði
seinna, sigldi skipið fram hjá
hinum frægu klettahöfðum, sem
skýla höfninni í Sydney.
„Ég hef hugsað mér að fara af
skipinu“, sagði Moseby einum af
kunningjum sínum“, en áður en
ég fer, ætla ég að gefa stýrimann-
inum ærlega ráðningu".
Þannig stóð á því, að þeir börð-
ust nú til úrslita á þilfarinu und-
ir hvelfdum alstirndum nætur-
himni. Stýrimaðurinn var í öll-
um atriðum eins sterklega vax-
inn og Moseby, en laut þó í lægra
haldi. Þegar Moseby var búinn
að slá hann niður fjórum sinn-
um, gerði stýrimaðurinn ekki til-
raun til að standa upp, en lá kyrr
másandi og blóði drifinn. „Þetta
skal ég muna þér . .. . “ segir
hann illgirnislega. „Ég veit, að
þú ætlar að yfirgefa skipið, en þú
kemst ekki langt. Lögreglan finn-
ur þig fyrr eða síðar þá. ...“
„Farðu til fjandans", slöngvaði
Moseby út úr sér um leið og hann
sneri við honum bakinu. Ekki er
ástæða til að orðlengja um þetta.
Moseby dvaldi ekki lengi í Sydn-
ey, en réð sig á flutninga-skonn-
ortu næsta dag.
Næstu tvö árin sparaði hann
saman hvert penny af launum
sínum, og varði þeim til kaupa á
loggortu til perluveiða. Hann
settist að á York eyju í Torres
Strait.
Moseby fór öðruvísi að en aðr-
ir perluveiðarar, sem arðrændu
innfædda perlukafara. Hann lof-
aði skipverjum sínum hæfilegum
hlut af veiðinni. í stað þess að
prakka inn á þá verðlausum hlut-
um og lélegu áfengi, lét hann
þá fá hluta af því sem veiðin gaf
af sér. Reyndist þetta hyggileg
ráðstöfun, því ekki leið á löngu
þar til beztu kafararnir í ná-
grenninu kepptust um að fá að
starfa hjá honum.
En þó að hann ynni tiltrú og
virðingu allra sem unnu hjá hon-
um, voru innlendir íbúar York-
eyjar mjög fráhverfir honum.
Þeir voru óánægðir með dvöl hans
þar, og óttuðust að fleiri hvítir
menn mundu fljótlega feta í spor
hans til að ræna og féfletta þá.
VÍKINGUR
74