Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1971, Blaðsíða 35

ERLEND EÐA INNLEND ORKA
Sívaxandi olíu- og benzíninn-
flutningur um allan heim, og þá
einnig til okkar litla þjóðfélags, Is-
lendinga, hefur orsakað margs kon-
ar vandamál og verður í síauknum
mæli stærri liður bæði sem tekju-
lind olíulanda og sem útgjaldaliður
í olíukaupalöndum. Þar koma einn-
ig við sögu skipafélögin, sem keppa
innbyrðis um sístækkandi olíuflutn-
ingaskip, sem virðast í bili a. m. k.
vera búin að ná hámarksstærð,
þótt ekki sé meira sagt.
Við íslendingar erum stórir olíu-
og benzínkaupendur miðað við
höfðatölu og erum svo léttlyndir,
að við hirðum ekki einu sinni um að
flytja þessa lífsnauðsynlegu vöru
með eigin skipum, enda þótt við
með því gætum sparað allverulegan
(harðan) gjaldeyri.
Margir telja það happ fyrir okk-
ur að hafa hoppað yfir hina al-
mennu tröppu í samgöngumálum,
sem allar nagrannaþjóðir notuðu
sér í byrjun aldarinnar, járnbraut-
ir. Hér skal ekki lagður dómur á
hvort þessi sérstaða sé happ eða
eitthvað annað, t. d. fátækt og
getuleysi. Hins vegar mun það
staðreynd, að ríkisjárnbrautir ná-
grannaþjóðanna eiga nú í erfið-
leikum í samkeppni við bíla með
bættum þjóðvegum.
Hins vegar hlýtur sú spuming að
vakna, hvort við getum ekki hag-
nýtt okkar bættu vegasambönd bet-
ur og á hagkvæmari og þjóðar-
hagsmunalegri hátt en við nú ger-
um.
Strætisvagnar Reykjavíkur ganga
ákveðnar rútur, enda þótt þeir séu
ekki á járnbrautarspori. Hvað veld-
ur því, að þeir geta ekki gengið fyr-
ir rafmagni frá loftleiðslu?
Sama er að segja um vöru- og
mannflutningabíla, sem ganga á-
kveðnar leiðir.
Loftleiðslukerfi er að sjálfsögðu
nokkuð dýrt, einkum á langleiðum
og þá jafnframt ekki eins teygjan-
legt og aflvél í hverju farartæki, en
þessi aðferð hefur hins vegar svo
marga kosti fram yfir dísil- eða
benzínmótora með erlendu eldsneyti,
að einhver óþægindi mættu koma
, ^til greina án þess að þessi gamal-
kunna aðferð verði fordæmd.
Væri ekki ástæða til þess að gera
tilraun á einhverri leið og sjá hve
mikið má spara á ekinn kílómetra í
viðhaldi og erlendum gjaldeyri fyrir
eldsneyti eða orku, sem við höfum
nóg af í okkar landi?
Reykjavík, september 1970.
Guðfinnur Þorbjörnsson.
voru fest á nokkru skipi strax og
félagið var stofnað?
Frú Petrie svaraði neitandi.
„Ykkur skorti fjármagn, ekki
satt?“ spurði Sir Lionel. Frú
Petrie samsinnti og Sir Lionel
hélt áfram:
„Þetta hefir verið lítið félag?
„Já“.
„Hversvegna var það þá kallað
Dellimare Trading and Shipping
Company? Það er í hæsta máta
flott nafn“.
„Þér skiljið að Dellimare hafði
alltaf mikinn áhuga á skipum.
Hann hafði verið í sjóhernum
og vonaði að sá dagur kæmi ....
Hvað sem öðru líður, — og það
gætti hreykni í röddinni — okk-
ur tókst að eignast skip“.
„Þið áttuð Mary Deare og
Annunziata .... nokkur fleiri-“
Hún hristi höfuðuð:
„Kaupin á Mary Deare voru
gerð 18. júní í fyrra. Hvenær var
Annunziata keypt.
Nú rak frúin alvarlega í vörð-
urnar:
„Það man ég ekki nákvæm-
lega“.
„Var það í apríl í fyrra?“
„Ég man það ekki“.
„En þér eruð framkvæmda-
stjóri í fyrirtækinu og hér var
um mikla fjárfestingu að ræða.
Er svo að skilja, að þér hafið
engar tölur um slík viðskipti?"
Sir Lionel brýndi röddina.
„Það er mögulegt að ég hafi
þær, ég veit ekki. Þetta gekk allt
svo fljótt fyrir sig og öllu var
stjórnað frá skrifstofunni í
Singapore.
„Og þér voruð ekki með í ráð-
um, þér meinið það?“
Hún kinkaði kolli og hann
spurði:
„Hvenær varð Gundersen
stjórnarmeðlimur ?“
„Annan marz í fyrra.“
„Þessi skipakaup eru m. ö. o.
árangurinn af þeirri ráðstöf-
un?“
„Já, ég reikna með því“.
„Ein spurning ennþá", hélt Sir
Lionel áfram: „Eins og réttur-
inn hefur þegar fengið upplýst,
átti Mary Deare aðeins að fara
VlKINGUR
þessa einu ferð, en síðan seljast
í brotajárn.
Torre Annunziata fór aðeins
tvær ferðir, en skipið síðan selt
Kínverjum. Mér er forvitni á að
vita hve mikill hagnaður varð á
þessum viðskiptum.
Frú Patrie hristi höfuðið; hún
vissi þetta ekki.
„Hve hátt var kaupverð beggja
skipanna?" spurði Sir Lionel
beint.
„Engar tölur hafa farið ígegn-
um skrifstofu okkar“.
„En, ég tel víst, að þér hafið
hugmynd um hver útvegaði pen-
ingana?"
„Ég er hrædd um, að ég geti
ekki svarað þessu. Því var öllu
stjórnað frá Singaporeskrif-
stofunni:
Sir Lionel settist.
Yfirheyrslu Frú Petrie var
lokið og hún gekk þvert yfir sal-
inn til sætis síns. Augnaráð henn-
ar var fest á einhvern fyrir aftan
mig og ég gizkaði á að það væri
Gundersen.
Það var óttasvipur í náfölu
andliti hennar.
Framhald í næsta blaði.
87