Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1971, Blaðsíða 33

Hann leit á mig samandregn-
um tinnusvörtum augum:
„Allt þetta ægilega strit ....
renna henni upp í skerjagarðinn
á Minquirs .... öllu kastað á
glæ. Drottinn minn! Eg gæti ....
Hann snarþagnaði, leit framhjá
mér og augun stækkuðu. Ég sneri
höfðinu til og sá að ungfrú Tag-
gart stefndi beint á okkur.
Einhverntíma sá ég málverk
sem hét Hefnd. Nafn listamanns-
ins man ég ekki, en það skiftir
ekki máli, því mér þótti málverk-
ið ekki gott.
Þetta sá ég kannski enn betur,
þegar ég leit í andlit ungfrú Tag-
gart.
Þannig hefði átt að mála
Hefnd.
Hún var náhvít í andliti og í
stirðnuðum andlitsdráttum henn-
ar voru augun afskapleg. Hún
nam staðar beint andspænis hon-
um.
Núna man ég ekki hvað hún
sagði.
Orðin streymdu eins og óstöðv-
andi flóð af vörum hennar. Þau
féllu eins og svipuhögg á andlit
Patch og ég sá hvernig allt líf í
augum hans vék fyrir vonleysi og
sorg.
Eg sneri mér undan, gekk
hægt í burtu og reyndi að afmá
myndina af þeim úr huga mér.
Eg braut heilann um, hvort
hún gerði sér grein fyrir, hve
auðvelt henni veittist að særa
hann.
Við Hal snæddum í skyndi og
snerum síðan aftur til réttar-
haldanna.
Á slaginu tvö tók Bowen-Lodge
sæti sitt í dómarastólnum.
Nú sátu fimm blaðamenn við
pressuborðið. Þeir höfðu fengið
fréttir af réttarhöldunum.
„Með yðar leyfi, hr. dómari“,
sagði Holland og reis á fætur.
„Eg bið um að fá að framhalda
yfirheyrslu annara vitna til að
gefa réttinum sem fullkomnustu
mynd“.
„Ég fellst á það“, sagði Bowen-
Lodge.
„En fyrsta vitni yðar verður
vitanlega að vera til staðar í
VÍKINGUR
réttinum, svo að aðrir aðilar
geti lagt fram sínar spurningar“.
Ég hafði búizt við, að Higgins
yrði næsta vitni, en í stað þess
var Hal kallaður fyrir, og ég átt-
aði mig allt í einu á, að ég hafði
ekkert hugsað um hvað ég sjálfur
ætti að segja.
Hal stóð teinréttur í vitna-
stúkunni og lýsti í stuttu og
ákveðnu máli þegar við fyrst
sáum Mary Deare og hvern-
ig við hefðum fundið skipið yfir-
gefið morguninn eftir.
Þá var röðin komin að mér.
Eg ranglaði inn í vitnastúk-
una, settist niður og kaldsvitnaði.
Holland hóf spurningar sínar.
Rödd hans var vingjarnleg en
þreytuleg.
„Nafn mitt, JohnHenry Sands,
starf mitt, fortíð og hversvegna
ég var staddur á skútu minni,
Sætröllinu, á þessum stað í Kan-
alnum aðfaranótt hinn 18. marz.“
Eg fann að rödd mín var
óstyrk.
Stingandi augu Bowen-Lodge
hvíldu stöðugt á mér.
Hinumegin í réttarsalnum sat
Patch, álútur með krosslagða
arma. Augu hans voru einnig
fest á mér. Það var spenna í
þeim.
Eg rakti í smáatriðum hvernig
Mary Deare leit út þegar ég kom
um borð.
Og nú hafði ég ósjálfrátt tekið
mína ákvörðun: Ef ég upplýsti,
að við hefðum strandað skipinu
á Minquiers, myndi ég afhjúpa
hann sem lygara. Ég myndi kippa
undan honum fótunum. Það gat
ég ekki gert.
Ég held að mér hafi lengi ver-
ið þetta ljóst, en það undarlega
var, að þegar ég hafði ákveðið
þetta, hvarf mér allur óstyrkur,
og ég vissi hvað ég átti að segja.
Eg dró fram mynd af Patch,
eins og hann hafði komið mér
fyrir sjónir þær háskalegu stund-
ir, þegar hann örmagna af þreytu
og áverka, hafði einsamall ráðið
niðurlögum eldsins og notaði
ýt'rustu orku við að bjarga skip-
inu, blóðstokkinn rifinn og tætt-
ur.
Ég lýsti í skýrum dráttum,
þegar við til skiptis stóðum í
svitabaði í kyndistöðinni við að
ná upp þrýstingi á öðrum katlin-
um, héldum dælunum í gangi og
héldum skipinu uppí og vörð-
umst áföllum brotsjóa, sem gengu
yfir skipið, sem lá djúpt með
stefnið í ofsaveðri.
Ég lét þetta nægja, og lauk
máli mínu með því að segja blátt
áfram að við hefðum yfirgefið
skipið um morguninn daginn eft-
ir.
Nú hófust spurningarnar:
Hafði Patch nokkuð minnzt á,
að áhöfnin hafði yfirgefið skip-
ið?“
Gæti ég gefið réttinum nokkr-
ar vísbendingar um stöðu Mary
Deare, þegar við yfirgáfum skip-
ið? Taldi ég að skipið hefði náð
örugglega í höfn, ef ekki hefði
verið stormur?
Sir Lionel Falcett stóð upp og
lagði fyrir mig sömu spurningar
og Snertenton; um farminn, lest-
arnar og Patch:
„Þér voruð með honum allt að
f jörutíu og átta háskalegar stund-
ir og tókuð virkan þátt í ótta
hans og von. Hann hlýtur að hafa
sagt eitthvað, eða látið einhverjar
skoðanir í ljós“.
Ég skýrði frá, að við hefðum
haft fá tækifæri til viðræðna.
Báðir vorum við úttaugaðir og
ofviðrið slíkt, að við gátum á
hverju augnabliki búizt við að
það sykki undir okkur.
Þarmeð tók þessi yfirheyrsla
bráðan endi og ég gekk þvert
yfir salargólfið til sætis míns. Eg
var eins og þurrundin tuska.
Hal greip í handlegg mér:
„Ljómandi!“ hvíslaði hann.
„Þú gerðir hann að sannkallaðri
hetju. Líttu á „pressuborðið".
Ég sá að það var autt.
„Jan Fraser“!
Fraser skipstjóri gaf stuttorða
skýrslu um björgun okkar Patch
og að því loknu var nafn Janet
Taggart kallað upp.
Hún gekk inn í vitnastúkuna,
náföl en háleit. Andlit hennar var
lokað, eins og gríma lægi yfir
því.
m