Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1971, Blaðsíða 13

ínu þar. Árangur af þessum til-
raunum náðist ekki fyrr en upp
úr 1960. Hnúðlaxinn dreifðist
víða og gekk m. a. í stórum stíl
í árnar í Noregi og á íslandi. í
ár var yfir 100.000 hnúðlaxa-
seiðum sleppt í árnar á Kóla-
skaga. Þessar fisktegundir eru
mjög viðkvæmar fyrir loftslags-
sveiflum, breytingum á hitastigi
vatnsins, straums o. fl. I góðu
árferði þroskast þær vel, en í
köldum árum ferst mikið af þeim.
Aðalvandi vísindamannanna í
PINRO er að fá fram stofn af
hnúðlaxi, sem hrygnir við eðlileg
skilyrði.
Á Kólaskaga eru 120 þús. ár
og vötn og nú eru vísindamenn-
irnir í PINRO að vinna að efl-
ingu fiskiræktar og fiskveiða í
þeim. Ný vatnaskip eru smíðuð,
burðarmikil og vel búin veiðar-
færum. Meginvandinn, sem vís-
indamennirnir horfast í augu við
er að skipta um fiskitegundir í
vötnunum, taka burt verðlitlar
fiskitegundir eins og hornsíli og
geddu, og setja í staðinn verð-
meiri fiska.
Vísindamennirnir í PINRO
hafa gert mjög merkar athugan-
ir á hegðun fiska. Þeir fóru í þar
til gerðu hylki niður á allt að 600
m dýpi og fylgdust þannig með
hegðan fiska í sjó og við botninn.
Þessar rannsóknir hafa varpað
nýju ljósi á líffræði ýmissa fiska.
T. d. komust vísindamennirnir að
því, að allar fisktegundir hafa
hæfileika til að velja sér stað til
næringaröflunar. Fylgzt var með
fiskunum á öllum tímum sólar-
hringsins. Þá kom í ljós, að fisk-
ar eins og þorskur og vatna-
flekkur sofa einhvern hluta úr
sólarhringnum. Á meðan liggja
þeir á hliðinni eða kviðnum á
hafsbotni og ekkert nema hljóð-
bylgjur getur vakið þá. Rann-
sóknir af þessu tagi hafa ekki
einungis vísindalega þýðingu,
heldur einnig hagnýta, þar eð
með þeim má finna, hvar fisk-
arnir hópast saman.
Míkkaíl Kostíkov.
Líffræðistofa „Pinro“ í Murmansk annast rannsóknir á fæðugildi ýmissa
fisktegunda.
Fleiri en karlarnir eru óánægðir!
Kona hefur orðið:
„1 þrjátíu ár hef ég verið sjómannskona, en maðurinn minn er
togarasjómaður. Aldrei hafa útgerðimar fyrr leikið mennina okkar
eins og þær eru farnar að gera nú orðið.
Þeir senda togarana beint af miðunum til erlendra hafna og síð-
an þaðan beint á miðin aftur, án viðkomu í heimahöfnum. Svona
hefur það kannski gengið þrjár veiðiferðir í röð, svo að maður sér
ekki bóndann mánuðum saman.
Þeir eru meðliöndlaðir eins og galeiðuþrælar, en það er eins og
vant er — að þá skortir alla uppburði til þess að andmæla þessari
meðferð. Svo að við konur þeirra verðum að taka okkur saman og
mótmæla þessu.
Hvernig stendur á því, að þessi ráðabreytni er nú upp tekin í
sambandi við söluferðir til erlendra hafna? Stangast þetta ekki á
við Sjómannasamninga, að veiðiferðirnar eru framlengdar svona,
án þess að lileypa mönnunum í lieimahöfn?“
♦
VÍKINGUE
65