Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1971, Side 18

hindrar eðlilega notkun björgunar-
tækis.
Of lítið er gert að því, að setja
þessa báta á sjóinn og láta menn
taka áralagið, eða kynnast eitthvað
seglaútbúnaði þeirra, en slíkt mun
harla sjaldgæft.
Dæmi eru til að sumir skipstjór-
ar láti framkvæma bátaæfingar úti
á rúmsjó, og er það vissulega betri
æfing en inni í höfnum.
Bátaæfingar miðast allt of sjald-
an við meðhöndlun gúmmíbáta, en
það er nú einmitt það tæki, sem
menn setja mest traust á.
Nú er í öllum skipum nákvæmar
upplýsingar um notkun þessara
tækja. En það er ekki nóg. Menn
verða að sjá þetta verklega. Það er
það eina sem situr varanlega í
mönnum.
Margir bátaformenn fara með
áhafnir sínar á þann stað, sem
ársskoðun fer fram, en þar kynnast
menn því, sem þessir bátar hafa
að geyma. í þeim eru mörg geymslu-
hólf, með ýmsu í, sem má verða
mönnum til bjargar.
Eitt er það tæki, sem ekki má
gleyma, en það er línubyssa.
Það má nær öruggt teljast, að
hún er allt of sjaldan tekin fram
og kynnt mönnum.
Það er ekki nóg, að fámennur
hópur á skipi lumi á þekkingu í
meðferð hennar.
Líklega kunna nú flestir lífgun
úr dauðadái, en Slysavarnarfélagið
gaf út, á sínum tíma, lítið hand-
hægt spjald með upplýsingum í
sambandi við lífgun úr dauðadái.
Þetta spjald hefði átt að koma
í hvert herbergi í skipunum vegna
þess, að alltaf koma nýir menn um
borð, sem þurfa að kunna þetta.
Til skipstjórnarmanna (þar sem
við á), má segja þetta:
Sjáðu til þess, að skipshöfnin fái
ýtarlega kennslu í meðferð björg-
unartækja og góða þjálfun.
Ef skip þitt kæmi að öðru skipi,
sem væri í nauðum statt og þarfn-
aðist skjótrar hjálpar þá gildir það,
að hafa björgunartækin í lagi og
vel þjálfaða skipshöfn. En sé hún
hins vegar illa undir þetta búin,
geta glatast mannslíf fyrir van-
kunnáttu.
Til háttvirtra Siglinga- og Ör-
yggismálastjóra má segja þetta,
að lokum: Til þess, að koma í
veg fyrir, að skipstjórnarmenn
trassi að endurnýja það, sem til
vantar og lagfæra það, sem aflaga
er, ætti viðkomandi stofnun að
beita sér fyrir því, að skyndiskoð-
anir fari fram á milli aðalskoðunar
skipa.
Ef vel ætti að vera, væri t. d.
hægt að láta skipshafnir fram-
kvæma björgunaræfingar, að boði
og undir eftirliti þeirra, sem með
björgunar- og öryggismál fara.
Þeirri skipshöfn, sem fer þetta
bezt úr hendi, ætti svo að veita
til dæmis farandbikar til þess að
setja meiri metnað í menn. Þetta
gæti orðið dálítið erfitt í reynd
vegna þess, hvernig fríum manna
er háttað í heimahöfn, en þetta er
enganvegin óframkvæmanlegt. Ef
t. d. skipstjórum væri lagt ákveðið
atriði í hendur frá þeim, sem með
öryggismál fara, mætti leysa það
úti á rúmsjó, eða í höfn erlendis
og skila síðan árangri, þegar heim
væri komið.
Og hér með sláum við botninn í
þetta með þessu:
Það er ekki nóg, að skipin séu
vel máluð og hrein, ef björgunar-
tæki eru ekki í því standi, sem þau
ættu að vera.
xy x.
Greinarhöfundur er einn af
þeim fjoldxh sjómanna, sem hafa
lifandi hugsun í lífi og strafi.
Enda þót,t hann sé svo hlédrægur,
að skrifa undir dulnefni, tel ég
fulla ástæ'ðu til aö birta sjónar-
mið Jians. Vi'ð óskum þess, að sem
flestir sjómenn sendÁ bktðinu,
þó ekki sé nema smá athuga-
semdir, er vakið gætu aðra jtil
athafva á ritvellinum.
G. J.
ENGIN KEÐJA
ER STERKARI
EN VEIKASTI
HLEKKURINN
TRYGGING ER
NAUÐSYN
ALMENNAR
TRYGGINGARf
PÓSTHÚSSTRÆTI 9
SlMI 17700
350
VlKINGUE