Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1971, Page 26

í Mugnonedalnum bjó fyrir
löngu síðan hj artagóður maður,
sem fyrir litla þóknun veitti veg-
farendum mat og drykk, og þó
hann væri fátækur maður, sem
hafði lítið húsrúm skaut hann
oft húsaskjóli til næturgistingar
yfir vini sína ef svo stóð á, en
aldrei yfir ókunnuga. Með hinni
fallegu konu sinni átti hann tvö
börn, bráðfallega dóttur sem ný-
lega var orðin sautján ára og
ungt barn í vöggu, sem móðirin
hafði enn á brjósti.
Ungur aðalsmaður frá þorp-
inu, glaðlyndur og myndarlegur
piltur, sem oft kom í dalinn á
ferðum sínum um héraðið, hafði
orðið yfir sig hrifinn af dóttur-
inni, og hún varð einnig hrifin
af honum og stolt yfir því, að
hann skyldi vilja leggja ást sína
við hana. Hún gerði því allt sem
henni hugsaðist til þess að'halda
honum við efnið, og þau senni-
lega reynt að fullnægja gagn-
kvæmum hvötum sínum, ef Pin-
uccio, en svo hét pilturinn, hefði
elcki haldið aftur af sér, til þess
að valda ekki slúðri um stúlkuna
og sjálfan sig meðal almennings.
En það fór svo, að ást hans
varð svo sterk og þar með óskin
um að njóta hennar, að honum
hugsaðist, að ef hann gæti fengið
næturgistingu hjá föður hennar,
myndi honum takast vegna kunn-
ugleika síns á húsakynnum, að
komast í snertingu við stúlkuna,
án þess að nokkur yrði þess var,
og þessari hugmynd vildi hann
strax koma í framkvæmd.
Hann átti góðan vin sem hét
Adriano, og þekkti ástarævin-
týri hans. Kvöld eitt fengu þeir
sér lánaða hesta og riðu af stað
undir nóttina út í Mugonedalinn,
með ferðatöskur að baki sér fyllt-
ar af hálmi. Þegar þeir voru
Við
burða
rík
nótt
V
Smásaga
komnir alllangt framhjá húsi
bóndans sneru þeir við, til þess
að láta líta svo út, sem þeir væru
að koma frá Romagna. Þegar
þeir komu aftur að húsinu börðu
þeir að dyrum. Hinn hjartagóði
bóndi, sem þekkti báða piltana
mætavel, flýtti sér að opna fyrir
þeim, en Pinuccio hrópaði: —
Við verðum víst að biðja þig um
húsaskjól í nótt. Við héldum að
við myndum ná til Firenze, áður
en dyrum yrði lokað, en eins og
þú sérð, höfum við misreiknað
okkur á tímanum.
Þessu svaraði bóndinn:
Ja, þú veizt nú sjálfur Pinuc-
cio, hvernig ég get hýst menn
eins og ykkur, en þar sem það er
orðið of seint til þess að þið get-
ið leitað annað gistingar, vil ég
gjarnan gera það, ef þið viljið
gera ykkur það að góðu.
Ungu mennirnir komu hest-
um sínum fyrir, gengu í bæinn
og snæddu kvöldverð sinn, sem
þeir höfðu haft með sér, ásamt
húsbóndanum. í húsinu var að-
eins eitt lítið svefnherbergi, þar
sem komið var fyrir rúmi við
sitt hvorn vegg og því þriðja
íyrir enda þeirra, svo myndaðist
aðeins þröngt gangrúm á milli
þeirra. Bóndinn lét vinina hafa
saman skársta rúmið og lét þá
fara að hátta en skömmu síðar,
er hann taldi að þeir myndu sofn-
aðir, sem ekki var, lét hann
dótturina fara í annað rúmið sem
eftir var, en fór sjálfur með konu
sinni í það þriðja, en hún stillti
vöggunni með litla barninu hjá
sér, fyrir framan það.
Eftir að öllu hafði verið þann-
ig fyrir komið á bezta máta og
Pinuccio hafði vandlega sett á
sig hvernig allt var, beið hann
enn góða stund, þar til hann
taldi að allir væru sofnaðir, en þá
læddist hann hljóðlega að rúmi
stúlkunnar og lagðist upp í hjá
henni. Þó að hún væri sjálf
hrædd, tók hún vel á móti honum,
svo að nú var þeim báðum vel
borgið.
En nokkru síðar skeði það, að
köttur velti einhverju um svo að
húsmóðirin vaknaði, og af ótta
við að eitthvað annað hefði skeð,
reis hún upp í myrkrinu og lædd-
ist þangað sem hún hélt að hljóð-
ið hefði komið frá. En í sama
mund vaknaði Adriano, sem þó
hafði ekki orðið neins hávaða
var, til þess að kasta af sér vatni,
en á leið hans til dyranna, varð
vaggan fyrir honum, svo hann
lyfti henni hljóðlega upp og
stillti henni framan við rúmið
sitt. Eftir vel afstaðínn létti,
sneri hann aftur og lagðist í
í rúm sitt án þess að muna eftir
vöggunni.
Þegar konan hafði fullvissað
sig um, að ekkert hafði orðið
að í sambandi við þennan dynk
sem hún heyrði, kærði hún sig
ekki um að kveikja Ijós til þess
að leita lengur, sneri hún aftur
til svefnstofunnar, eftir að hafa
skammað köttinn í hljóði og
þreifaði sig í átt að rúmi eigin-
mannsins. Þar fann hún hins-
vegar ekki vögguna, og sagði við
sjálfa sig: „Hvílíkur bjáni get ég
verið, guð hjálpi mér, nærri búin
að fara upp í rúmið hjá gestun-
um okkar." og hélt áfram að
VlKINGUR
368