Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Síða 55

máfa, sem reikuðu um korgað
loftið eins og barðir hundar eftir
þessa grimmu og vægðarlausu
nótt. Nú kom skipstjórinn í brúna
og fékk okkur miðaða, og vorum
við þá 30 sjómílur norð- vestur af
Barða.
Skipinu var slegið undan veðri
ogmeð hægri ferðtil Patreksfjarðar
og komið þangað laust eftir há-
degi. Við vorum þar í tvo daga, og
stikluðum á stóru til viðgerðar, svo
.að hægt væri að komast til Isa-
fjarðar. Fljótlega barst sú sorgar
frétt, að færeyska skútan, sem lá
með okkur við bryggju á Akureyri,
sem áður var heimili kisu, hefði
lagt af stað morguninn á eftir okk-
ur, og farist með allri áhöfn, líklega
á Húnaflóa því það varð vart við
rekaúrhenniá Ströndum. Menn-
irnir vita eitt og annað eftir á, en
kötturinn sem kallaður er skynlaus
skepna, hann vissi fyrir um feigð
skips og manna og sigur okkar,
þess vegna vildi hann vista sig þar.
Hvað var að gerast í hugarheimi
kisu, þegar ég lá vakandi í fletinu
og horfði á hana tvístíga af ótta við
eitthvað, sem ég hélt að væri leik-
ur. Nei, dýrið fann á sér hættuna
sem fólgin var í þeirri stefnu,
stefnu sem farin far. Þetta vildi
kisa segja mér, en var málsins
varnað.
Hermanni farþega sagðist svo
frá, að eftir að farið var að stíma
upp í veðrið, hefði kisa bælt sig og
sofið vært til morguns. Hver skilur
eðlisávísun þessarar litlu kattar
læðu? Líklega enginn. Ég
skammaðist mín líka fyrir, hvað ég
var vondur við þennan hnoðra sem
barðist svo ötullega fyrir lífinu, í
upphafi þessarar ferðar.
Eftir þessa töf og bráðabirgðar
viðgerð á Patreksfirði, var farið til
Isafjarðar í logni og ládauðum sjó
og farið grunnt fyrir fjörur.
Himinninn var heiður og blár og
hafið spegilslétt og fjöllin á sama
stað og áður, en höfðu skipt um lit;
voru fannhvít og fjörusteinarnir
VlKINGUR
ísvarðir svo að glytti á þá eins og
skínandi perlur. Þegar farið var
fram hjá Deildarfjalli, sem kallað
er og varðar Djúpið að vestan,
þóttumst við sjá að væri Kletta-
fjallið, sem Sumarliði sagði mér frá
þegar ég kom í brúna nokkrum
dægrum áður. En hvað kom til að
okkur sló ekki í bjargið í þessu
brjálaða veðri, er stóð beint á land?
Aðspurður komst Hermann,
sem staddur var á stjórnpalli svo
að orði: Hér rekur aldrei neitt á
fjörur, því meira fárviðri, þeim
mun meira frákast. En tæpt hefur
staðið, því óðfluga hefði okkur
rekið vestur með og þá hefði eng-
inn okkar sagt frá. Það var komið
til ísafjarðar nokkru eftir hádegi
og strax hafist handa með viðgerð,
sem stóð um þrjár vikur.
Með mikilli viðhöfn var kisa,
sem við kölluðum Bröndu, ráðin
heiðursþerna um borð í Sædísi og
bundum við rauðan borða um háls
henni. En til miðdags fékk hún
nýskotinn svartfugl. Nú er þetta
sögukorn á enda þó meira væri
hægt að segja, því við áttum eftir
að lesta, sigla til Englands og koma
aftur. En líklega geymir þögnin
það best. „Svo fór með sjóferð þá“.
Drifkeöjur og
keðjuhjól
Flestar stærðir ávallt
fyrirliggjandi.
Verðið mjög
hagstætt.
LANDSSMIDJAN
SÍMI 20610
383