Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Blaðsíða 9

Það var meiri fiskur hér í bugtinni í gamla daga og ekki óalgengt að koma með
fullan bát, svo út úr flóði.
leitt sneiddi ég hjá slíkum þraut-
um.
Einu sinni kom hingað útlend-
ingur til að halda bílum. Hann brá
reipi um sig og bílarnir komust
ekki af stað, af því að hann hélt
þeim. Ég var að koma af íþrótta-
móti og átti leið fram hjá Litlu
bilastöðinni og þá fóru þeir að
mana mig til þess að leika þetta
eftir útlendingnum og áður en ég
vissi af voru þeir farnir að tína
peninga upp úr vösunum, til að
leggja undir og það voru 75 krón-
ur, sem þeir lögðu undir. Ég var í
nýjum fötum, í annað skiptið sem
ég hafði farið í þau og var ófús að
reyna. 75 krónur voru miklir pen-
ingar í þá daga, þvi þá var verka-
mannakaup fyrir fulla vinnu að-
eins 50 krónur á viku. Nú það varð
til þess að ég brá um mig kaðlinum
og hélt við einn Chevrolet og hann
bara spólaði, en fötin voru ekki
söm eftir, gáfu sig bæði á bakinu
og handleggnum undan kaðlinum.
Einu sinni lyfti ég líka jeppa
fyrir hann Ásgeir hjá Kol og salt.
Hann langaði svo fjarskalega mik-
ið til þess að vita hvort ég gæti lyft
jeppa, svo ég gerði þetta fyrir karl-
inn, tók um stuðarann og lyfti
jeppanum upp og hélt honum dá-
litla stund. Þetta gerði ég nú bara
privat fyrir hann Ásgeir, því hann
var svo indæll maður.
Nú ýmsar sögur voru í gangi um
afl mitt, og sumir kölluðu mig
Frans sterka, en ég gerði fátt til
þess að koma á mig einhverju
kraftamannsorði. Á hinn bóginn
var ég hreykinn af ýmsu öðru. Guð
gefur manni kraftana, en annað
verður maður að tileinka sér sjálf-
ur. Ég lagði mig til dæmis eftir því
að vera fljótur að fletja fisk. Flatti
níu og hálfan þorsk á mínútu, en
Mangi lipri sem talinn var fljót-
astur, flatti aðeins níu.
Hann var líka ekki neinn venju-
legur maður. Það sá maður til að
mynda í sundlaugunum. Hann
stökk af brettinu og hnitaði marga
VÍKINGUR
hringi í loftinu, og var þá orðinn
roskinn maður, þegar ég sá hann.
Það gaf auga leið, að þessi mað-
ur hafði allt til að bera.
En þetta með flatninguna. Einu
sinni tók Loftur ljósmyndari kvik-
mynd af því hvernig farið væri að
þvi að fletja níu og hálfan þorsk á
mínútu. Hann fór með okkur út á
Skalla. Þegar þessu var lokið, þá
tók hann líka myndir, þar sem ég
sýndi hvernig verkið er unnið og
þessar myndir hafa þeir nú verið
stundum að sýna í sjónvarpinu og
það er dálítið furðulegt að sjá sínar
eigin krumlur að störfum þótt
maður sitji inni í stofu auðum
höndum.
Það kom sér líka oft vel að vera
fljótur að fletja á honum Skalla
einsog hann Guðmundur gat fisk-
að. Einu sinni fékk hann 12 poka
og svo 18 í næsta hali á eftir og
dekkið var fullt af spriklandi
hraunadraugum. Þá voru sett borð
meðfram lunningunni og híft inn á
skipið, þar til allt var orðið fullt.
Svo var lagst og farið að gera að og
Guðmundur kom sjálfur í flatn-
inguna og allir um borð, hvaða
starfa sem þeir annars höfðu, til
þess að bjarga þessum stóra fallega
fiski, fletja hann og salta.
Nei, kraftarnir eru meðfæddir,
koma frá guði, og því skyldu menn
ekki stæra sig af þeim sérstaklega
en vinnubrögð til sjós og lands eru
annað, menn geta verið stoltir af
verklagi sínu og öðru handanna
verki.
Þegar ég gifti mig öðru sinni,
hætti ég á sjónum og fór að vinna
fyrir Kol og Salt, einsog faðir minn
hafði gert. Ég ók vörubílum, en
hélt samt ávallt tryggð við trilluna
og var á sjó öllum stundum. Ýmsir
góðir karlar réru hjá mér. Ég
stundaði grásleppuna og færin til
skiptis og sótti í þetta þrek og við-
urværi. Þetta gekk vel, en svo
337