Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Blaðsíða 7

skipstjórann, sem venja var, þegar
komið var á ytri höfnina.
Líklega hefur hann þó hugsað
að honum veitti ekki af að sofa eftir
miklar vökur.
Þegar Skallagrímur rann inn á
ytri höfnina, stóðum við frammá
bakka og stýrimaðurinn í brúnni
gaf rórmanninum skipun um að
stefna milli tveggja ljósa sem voru
langt hvert frá öðru. Töldu þeir
þetta vera tvö skip, en svo kom í
ljós að þetta var aðeins eitt stórt
kolaskip og Skallagrímur renndi á
miðsíðuna og dallurinn sökk. Við
tókum mennina og svo var farið í
land með þá. Þetta var ekki mikið
stuð, því búið var að setja á fulla
ferð afturábak, nokkru áður en
skipin skullu saman.
Það varð mannbjörg, en þó átti
þetta efttir að kosta mannslíf, því
þegar farið var að sprengja burtu
flakið árið eftir, því það var fyrir,
þá varð sprenging og tveir eða þrír
menn létu lífið, tættust sundur.
V.
— Þekkirðu ekki Frans sterka
Arason, sagði hann við hana,
maðurinn sem hún var að dansa
við þá, en ég hafði slitið sundur tvo
sem voru í áflogum og gekk með þá
sinn undir hvorri hendinni og lét
þá niður fyrir utan, svo þeir gætu
haldið áfram að slást. Það var nú
þá. Ég var búinn að missa konuna
fyrir löngu. Líf hennar hafði fjarað
út.
Hún hét Þórunri Sigríður
Stefánsdóttir og var fædd 1897
einsog ég og dó 1928. Við áttum
fjögur börn, þrjá syni og eina
dóttur. Þá fóru í hönd erfiðir tímar
og reyndar nokkru fyrr meðan
veikindin herjuðu og svö leystist
heimilið upp, þegar hún var dáin.
Þetta er í raun og veru ólýsanlegt,
lífsaflið sjálft rís gegn þér, þver-
hnípt og öndvert og veröld þín er
leyst upp í eitt skipti fyrir öll.
Á fimmtugsafmælinu — Frans og seinni kona hans Sveinbjörg Guðmundsdóttir,
bæði eiga þau sama afmælisdag 13. ágúst.
En svo komu aftur betri dagar,
konan sem ekki þekkti hann Frans
sterka Arason á ballinu átti eftir að
kynnast honum betur og við gift-
um okkur 21. mars 1931. Svein-
björg Guðmundsdóttir heitir hún
og við eigum eina dóttur. Svein-
björg er frá Vorhúsum á Eyrar-
bakka og á sama afmælisdag og ég,
13. ágúst, og hún er fædd 1905, svo
ég hefi fengið hana í afmælisgjöf
þegar ég var átta ára. Nú hefur
hún haldið fyrir mig vorhús í 45 ár.
Við erum ekki ein í heiminum,
sem betur fer og börnin og barna-
börnin telja 50—60 manns. Þín á-
byrgð er því mörg og stór.
— Við Sveinbjörg reistum bú á
Lindargötunni. Hún hafði átt við
veikindi að stríða og þoldi engan
mat nema þaraþyrskling, sem ég
sótti handa henni út á sund á
kvöldin. Hann er ríkur af joði og
hún læknaðist fljótt.
VI.
— Hvað um kraftana?
— Hvað um Frans sterka Ara-
son?
Þetta með kraftana kom eigin-
lega þvert um geð. Auðvitað eru
ungir menn óðfúsir í að vita afl sitt.
Ekki hafa konur þó borið bláa
bletti eftir mig á örmum sínum, en
það er nú annar handleggur.
Sem ungur maður var maður oft
þar sem menn reyndu kraftana og
ég var stór og þrekinn. Samt leit ég
ekki á mig sem aflraunamann og
vildi ekki láta mana mig til átaka.
í þá daga voru nokkrir steinar, sem
menn lyftu, eða lyftu ekki. þeir
voru aflmælar þeirra tíma. Einn
var 450 pund, hann var á planinu
þar sem Ellingsen var með verslun
sína. Ég tók hann upp með einum
fingri. Það var á honum hringur,
svo þetta var hentugt. Ég var alltaf
í krók í þá daga.
En svo var hann þungur, að blóð
spratt undan nöglinni á fingrin-
um, meðan ég lyfti steininum.
Annar steinn var líka við bakaríið í
Þingholtunum hjá honum Gísla
bakara.
Ég held að sá steinn sé núna í
Árbæjarsafninu. Ekki man ég
hvað hann var þungur. Ýmsar
fleiri aflraunir þreytti ég, en yfir-
VÍKINGUR
335