Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1981, Blaðsíða 18

festir brátt auga á einum okkar,
ungum og fríðum Selfyssingi, og
áður en varir kemur hún og teygir
sig kviknakin yfir borðið til hans
og brosir svo ótvíræðu brosi að
kumrar í okkur hinum. Hjálpar-
kokkurinn grúfir sig yfir bjórglas-
ið til að fá ekki geirvörtuna á
henni í augað. Nú sitja menn sem
fastast um stund meðan álfa-
kroppurinn opinberar okkur af-
kima holds síns, og þykir öllum
nokkur virðing að, þegar stúlkan
stígur aftur yfir til vinar síns í
okkar hópi í lok sýningar og spyr
hann, hvort hann muni hafa eitt-
hvað fyrir stafni á eftir, villir hann,
stillir hann. En þar sem okkar
Ólafur liljurós var ekki alveg
heillum horfinn og vildi heldur
hjá mönnum búa, og átti að auki
Atlantshafið fyrir stafni, kvaddi
hann álfakroppinn og sagðist
engan hafa áhugann, sem er eins
góð hvít lygi og ég hef heyrt um
dagana.
Og þá yfirgáfum við kóngablá-
an salinn og gengum út, og fóru
sumir í koju, en við hinir þraut-
seigari héldum í leigubíl til
Washington götu í Boston, en hún
er í hverfinu þar sem vakað er
allar nætur.
Við erum þrír saman í leigu-
bílnum, einn ungur og sprækur og
ákafur í að kynnast leyndardóm-
um borgarhverfa þar sem vakað
er allar nætur, ég, væskill sem má
brúka sem túlk og dagmaður í vél
hátt á fertugsaldri og breiður mjög
um herðarnar. Hann er klæddur í
stutterma bol og vöðvamir hnykl-
ast á armi hans einsog á Tarsan
þegar hann ber vodkaflöskuna
upp að vörum sér. Það er litið til
hans með virðingu þegar við stíg-
um út úr bílnum og inn í mann-
þröngina á Washington götu, og
ég neita því ekki, að mér líður vel í
návist hans þarna í þessu Bóston-
hverfi, þar sem menn líta eflaust
friðhelgi náungans öðru auga en
þeir sem eru á rólinu í Reykjavík.
18
í þessu hverfi er verslað með
dóp og hold.
Holdið var öllu bersýnilegra en
dópið, og sennilega mun ódýrara
miðað við þyngd.
Ekki erum við íslendingar búnir
að vappa lengi eftir kjötmarkaðn-
um og virða fyrir okkur úrvalið
þegar ljóst verður, að stúlkumar
virðast ekki hafa minni áhuga á
okkur en við á þeim, og að ekki
muni erfitt að stofna til stundar-
kynna í einhverju skúmaskotinu
eða herbergiskytrunni. Þær koma
til okkar í smáhópum, tvær saman,
eða þrjár, og jafnvel fjórar, flestar
þeldökkar, og hafa uppi ófeimið
tal og hnippingar og aðra frjáls-
kvenlega framkomu, sem vart
myndi þykja prýða kvennaskóla-
stúlkur á rúntinum í Reykjavík.
Einnig viðrast þær mjög upp við
að sjá axlafulla vodkaflösku dag-
mannsins, og fýsir sumar þeirra
mjög að smakka þann vökva sem
heimskautsbúar kjósa að hafa
með sér á torg í Ameríku og
dreypa á sér til hressingar án þess
að gretta sig og brosa jafnvel á
eftir. En þar sem bísness er nú einu
sinni bísness í þessu landi sem
öðrum, þá kemur jafnan að því
eftir þennan stutta og óformlega
formála hvort eftirspumin vilji
hafa uppi tilburði í þá átt að full-
nægja framboðinu. Koma þá
nokkrar vöflur á okkur þremenn-
ingana, sem erum hingað komnir í
þeim yfirlýsta tilgangi að skoða
vöruna frekar en neyta hennar, og
gengur svo um hríð, að stúlkur
koma og fara, og ekki með meira
af okkur en einn sopa af vodkanu
góða.
En nú er einu sinni svo blessun-
arlega farið að mannlegur vilji
veikist mjög andspænis síendur-
teknum freistingum, ekki síst ef
þær eru eins girnilegar og rjóma-
tertur eru langvarandi soltnum
manni og veita þar að auki sköp-
unargáfu holdsins útrás. Kemur
þar, að ég gerist túlkur í samn-
ingaviðræðum hins unga og
spræka Selfyssings og ungrar
blökkukonu með bústnar varir, og
má finna blóðþrýsting hans hækka
eftir því sem á líður viðræðurnar
og ljóst verður hvaða tegund
þjónustu virðist ískotabest fyrir
fæsta dollara, en þess verður að
geta til að seljandi njóti sann-
mælis, að framboð var nokkuð
margþætt og fól í sér, auka tíma-
lengdar, virkjunarkosti svo marga
að ráðuneyti upp á íslandi mættu
vera hreykin af og að auki grund-
vallaratriði rúmmálsfræðinnar:
lárétt eða lóðrétt.
Verður það úr að lokum, dag-
manninum til sýnilegrar skemmt-
unar, að samningar takast um eitt
stykki af hefðbundnu láréttu
frjóvgunarferli fyrir tuttugu dali
og skyldu báðir málsaðilar standa
sig liggjandi og ekki stofna til
frekari kröfugerðar fyrir umsamið
fé enda þá samningar sjálfkrafa
lausir og til endumýjunar eftir
óskum, og skuldbatt sig seljandi
auk þess til þess að leyfa rúmlegan
tíma til lúkningar verksins og ekki
að kikja um of á skeiðklukku
hugans á meðan.
Þóttist ég hafa gert góðan
samning fyrir hönd kunningja
míns, lánaði honum þá tuttugu
dali sem fulltingdu samningnum,
og þegar dagmaður í vél hafði
leyft samningsaðilum að staupa
sig á vodkanu, tók sú þeldökka dís
í hönd hins spræka unga Selfyss-
ings og leiddi hann að ruslatunnu
sem stóð í skugga í porti steinsnar
frá götunni þar sem við höfðum
staðið við háhýsishorn. Horfum
við dagmaður í vél á eftir þeim í
hálfrökkrið, og þykir brátt sýnt, að
hér vilji dísin fremja samningsbrot
á félaga okkar þar sem frjóvgun-
arferlið virðist hvorki ætla að
verða hefðbundið né lárétt heldur
í ætt við þá tækni sem tíðkaðist í
minni sveit fyrir mörgum árum er
kýr voru handmjólkaðar.
Upphefjast nú samningar á ný
VÍKINGUR