Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1981, Qupperneq 37

Bátsmergðin minnti á skrúðgöngu.
stingnum sem var tréskaft með
oddhvössu blaði.
Nokkrir önnum kafnir múkkar
flugu til lands. í fjarska var gat í
skýjum og hvít birta steig þar nið-
ur. Talstöðin var biluð svo ekki var
hægt að spyija hina um grindina.
Loks komum við fyrir nes, en
engar trillur sáust. Ég bölvaði
skipstjóranum í hljóði. Byrjaði að
taka myndir af klettunum og sá sel
í helli. Löngu seinna komum við
fyrir odd og höfðum þá farið
kringum eyjuna. Fyrir utan Þórs-
höfn var heill skari af trillum upp
undir land. Drápið var greinilega
yfirstaðið.
„Þeir halda henni til,“ sagði
karlinn með bumbuna, hló og rétti
mér kíkinn.
Ég kíkti og sá marglita bátana
hreyfingarlausa. Skipstjórinn setti
vélina á fullt og steytti hnefa. Allt í
einu tóku bátarnir á rás út með
ströndinni. En er við komum nær
datt allt í dúnalogn aftur. Slipp-
báturinn, ataður málningarslett-
um og hlaðinn mönnum í sam-
festingum, kom á móti okkur og
bátar tóku á rás á eftir. Karlinn
með kíkinn hrópaði upp yfir sig og
benti:
„Grind.“
Skipstjórinn snéri bátnum svo
skúfan spólaði.
„Við höfum siglt yfir hana,
sagði karlinn og gerði grín að
klaufsku okkar.
Nú hófst eltingaleikur. Flrað-
bátar komu brunandi fram úr
okkur og stór hluti af trillunum
stefndu aftur út. Varðskip lónaði
undir fjalli og gaf ljósmerki. Karl-
inn sá grindina aftur, en hún kom
upp til að anda, og kíkirinn var
látinn ganga. Ég sá eitthvað
freyðandi á sjónum á fleygiferð.
„Jú, ég sé hana. Djöfull fer hún
hratt.“
„Já, hún getur farið 17 mílur.“
En ég uppglötvaði að þetta var
hraðskreiður gúmmíbátur, skilaði
kíkinum og kinkaði kolli til merkis
um að þetta væri stórmerkilegt.
Svo hringsnérust spíttbátarnir líkt
og áttavilltir.
„Flún hefur stungið sér,“ sagði
karlinn með vömbina.
Allt datt í dúnalogn. Menn
heilsuðust og hældu bátum hvors
annars. Allir voru með sökk í
bandi og köstuðu í sjóinn. Enn
voru margir bátar við ströndina og
mér var sagt að þar væri annar
grindarhópur og mætti ekki byrja
að drepa því þá næðist okkar
flokkur ekki nálægt landi. Hval-
irnir komu loks upp til að anda.
Heyrðust hróp og köll og bátarnir
tóku á rás. Allir voru að keppast
við sjá grindina fyrstir. Svona gekk
þetta nokkrum sinnum. Eitt skipt-
ið sá ég hvað hún kom upp, hvin-
ur, gufustrókur og svört bök. Ég
var fyrstur til að hrópa og það var
hærra en þurfti. Brátt hafði tekist
að breyta stefnu hvalana svo þeir
stefndu á ný til lands.
Mennirnir um borð í spíttbát-
unum voru hundvotir. Ég sá
gúmmíbátinn með drengjunum,
37
Færeyingamir óðu út í með kaðal á milli sín.
VÍKINGUR