Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1981, Blaðsíða 29

að vera langt á eftir áætlun, eða
kannske hafði eitthvað komið fyr-
ir. Hún gat varla beðið öllu lengur,
það var svo kalt og svo var lóðsinn
ekki einu sinni farinn. Hún gekk
nokkra hringi enn eftir bakkan-
um, ó það var svo kalt og drauga-
legt í myrkrinu, bráðum færi hún
heim. Nei, það væri best að bíða
aðeins enn, hann yrði fyrir svo
miklum vonbrigðum ef hún væri
farin þegar hann kæmi að.
Og nóttin heldur áfram að líða,
sjórinn áfram að ygla sig og vind-
urinn að veina í pakkhúsunum við
höfnina.
En úti á hafinu er togarinn á
ferð, hann hefur hægt ferðina
niður í slow, hann slóar. Og eftir-
væntingarfullir mennirnir standa
enn í sömu sporum og bíða eftir
því að komast í land.
Drengurinn aftur við hlerann er
að hugsa um framtíðina. Hann
ætlar að fara í Sjómannaskólann
og verða stýrimaður og skipstjóri
og aflakóngur. Þá er hann löngu
giftur stúlkunni sinni og hlakkar
ákaft til að komast í land þegar
hún kemur á bílnum með bömin
þeirra og sækir hann. Hann er svo
nokkra hamingjusama daga í
landi hjá fjölskyldunni en fer síð-
an á sjóinn aftur því að sjórinn er
hans líf og yndi, hann unir hvergi
annars staðar en á sjónum, hann
ætlar að verða herra hans og láta
hann elska sig og elska hann líka
því að hann er yndislegur eins og
stúlkan hans. Og augu hans fyllast
tárum einstaklingsins sem ætlar að
verða hamingjusamur og eignast
fjölskyldu sem hann sér farborða
og elskar eins og hafið.
En í landi er stúlkan að gefast
upp á því að bíða, hún verður að
fara heim svo að hún ofkælist
ekki. Og í síðasta sinn setur hún
hönd fyrir auga og rýnir út á sjóinn
og myrkrið og aðgætir hvort hún
sjái ekki ljós. Og viti menn. Þama
er ljós. — Hann er að koma! í
fögnuði sínum gengur hún nokkur
VÍKINGUR
skref áfram og rýnir aftur út í
myrkrið. En hún hefur stigið að-
eins of langt, því bryggjan er á
enda og gefur ekki lengur fótum
hennar stuðning.
Hún missir jafnvægiðoghrapar
niður í úfið hafið í sama mund og
rámur kveðandi skipslúður
heyrist utan úr myrkrinu, togara-
inn er að kalla a lóðsinn.
Litli báturinn fór á fullri ferð út
úr hafnarmynninu og fyrir framan
lítið stýrishúsið stóð einkennis-
klæddur maður og hélt sér í ávalan
húninn á dyrunum.
Togarinn var stansaður þegar
lóðsinn kom og lagðist að lunn-
ingunni meðan lóðsarinn stökk
um borð. Svo hélt hann áfram
stíminu að hafnarmynninu, öruggt
og sígandi.
Fólkið var tekið að streyma til
hafnarinnar, það voru ættingjar og
venslafólk sjómanna, sem hafði
frétt um töfina á ferð togarans og
kom því á réttum tíma og þurfti
ekki að norpa lengi í kuldanum á
hafnarbakkanum.
Og þegar skipið lagðist að voru
hróp og köll og faðmlög á bakk-
anum og sjóaramir stigu glaðir á
land. En það veitti enginn litla og
óframfæma drengnum við aftur-
hlerann athygli, það virtist enginn
vera kominn til að taka á móti
honum. Hann skimaði í allar áttir
eins og hann væri að gá að ein-
hveiju, en það þekkti hann eng-
inn, jafnvel skipsfélagamir litu
ekki á hann, þeir voru allir að fara
með sínu skyldfólki og kunn-
ingjum.
Svo loks, þegar allir voru farnir,
gekk hann á land og leit í kringum
sig eins og hann tryði ekki sínum
eigin augum — kom hún í raun og
veru ekki til að taka á móti hon-
um? — En hann var aleinn við
höfnina með máfunum og gamla
karlinum, sem var vaktmaður við
togarann. Drengurinn rölti nokkra
hringi á hafnarbakkanum ráð-
villtur — kannske var hún veik. —
Hann ætlaði að fara til herbergis
hennar og gæta að því.
Og hann rölti þunglamalega frá
höfninni, gekk vinstra megin eftir
Skúlagötunni og var svolítið valtur
í spori af óvananum að hafa fast
land undir fótum.
Mávarnir flugu þögulir fram hjá
honum, þeir voru hvítir eins og
snjóflygsur í myrkri hljóðrar næt-
urinnar.
Gamla góða merkiö
^TRETORN
Merki stígvélanna sem sjó-
menn þekkja vegna gæð-
anna.
Fáanleg:
Með eða án trésóla.
Með eða án karfahlífar
Stígvélin sem sérstaklega
eru framleidd með þarfir
sjómanna fyrir augum.
EINKAUMBOÐ
JÓN BERGSSON
H/F
LANGHOLTSVEGI 82
REYKJAVÍK
SÍMI36579
29