Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1981, Blaðsíða 48

hvað þeir ætluðu að hafa fyrir
stafni þegar komið yrði til Mexíkó
en þeir höfðu ekki hugsun á að
hafa passana í lagi svo allar þeirra
skýjaborgir féllu í rúst. Senorít-
urnar stóðu á bryggjunni, þeir
hinumegin við lunninguna og var
mikill grátur og gnístran tanna, en
þeir lofuðu sjálfum sér því að það
yrði þeirra fyrsta verk þegar kom-
ið yrði heim að fá passana í lag og
efast ég ekki um það. Ég ætla ekki
Ég ætla ekki að lýsa Veracruz í
smáatriðum. Þetta er stór og falleg
borg með um 500.000 íbúum og
ein aðal hafskipahöfn Mexíkó.
Mikið af breiðstrætum og geysi-
fallegum byggingum í Suður-
landastíl, einnig falleg torg með
miklum gróðri og fallegum gos-
brunnum. Mikið er um gang-
stéttarkaffihús og mikið af far-
andsölum, allir hafa eitthvað að
selja og eru þeir óprúttnir í bís-
nissnum.
Eitt sinn sátum við nokkrir
saman skipsfélagar á götukaffihúsi
og sötruðum kaldan bjór, því heitt
var í eftirmiðdaginn um 90°F.
Kom þar til okkar heil hljómsveit,
með sílófón, trommur og allt til-
heyrandi, einir 7—8 saman. Einn
kom strax til okkar og spurði hvað
við vildum heyra en lagið kostaði
200 pesos. Fyrsti vélstjóri sem tal-
ar spönsku reiprennandi (fæddur
og uppalinn á Kúbu) sagði þeim
að við kærðum okkur ekkert um
mússik, því einn í okkar hópi fengi
alltaf höfuðverk í miklum hávaða
og benti þeim á öldunginn í
hópnum. Én það þýddi ekkert.
Þeir byrjuðu að spila af mikill til-
finningu og gengu svo um með
betlibaukinn á eftir, því ekki
höfðu tekist samningar um verðið
fyrir tónleikana. Meðan á tón-
leikunum stóð, var stöðugur
straumur af allskonar sölumönn-
um með perlufestar og eyrnalokka
úr svörtum, rauðum og hvítum
kóral. Ég sagði einum að þetta
væri plastikdrasl, en hann hélt nú
ekki og tók sígarettukeikjara og
hélt loganum undir perlunum til
að sýna að þær bráðnuðu ekki.
Aðrir voru með soðnar rækjur eða
skip í flöskum. Sem sagt allt milli
himins og jarðar.
Áður en ég skil við Veracruz
verð ég að segja ykkur frá latasta
sölumanni sem ég hefi séð. Mér
þótti gott að fara í land með vél-
stjóranum því hann talaði
spönsku, en ég alveg mállaus.
Daginn sem við fórum sagðist
hann ætla að skreppa upp á
markað til að kaupa ávexti, svo ég
slóst í förina. Á leiðinni upp á
markað löbbuðum við í gegnum
fiskmarkaðinn, og lyktin Mattías!
Það var ferlegt. Þama var röð af
borðum og hafði hver kaupmaður
sitt borð og var smá hrúga af fiski
(óaðgerðum) á gólfinu hjá hverju
borði og svo smáslatti á borðinu
— enginn ís eða kæling af neinu
tagi í 90°F hita. Sá fyrsti sem við
komum að og er mér svo minnis-
stæður, svaf uppi á borðinu við
hliðina á fiskihrúgunni. Ég gat
ekki stillt mig um að ýta við kauða
og hann vaknaði með svo miklum
látum að hann var nærri dottinn
ofan af borðinu. En þegar hann
áttaði sig, fór hann allur í gang,
með miklu handapati og látum og
voru mikil umsvif að reyna að
selja okkur fisk.
Kl. 5 kom lóðsinn um borð og
var lagt af stað, eins og leið liggur
norður með austurströnd Mexíkó.
Næsta dag var siglt framhjá
Tompico. Þar er mikil olíuhreins-
unarstöð í landi, því eins og menn
vita hafa fundist miklar olíulindir
í Mexíkó og er það nú talið eitt
auðugasta olíuland í heimi.
Næsta dag vorum við komnir
útaf Rio Grande sem rennur á
landamærum Texas og Mexíkó.
Nú er kominn 21. maí og slæ ég
botninn í þetta áður en við kom-
um inn, því lítið er að ske nema
taka átuprufur á 60 mílna milli-
bili. í morgun urðum við að fara
um skipið og hreinsa út flugfiska.
Þeir lágu hreint um allt, jafnvel
uppi á brúarþaki, og á morgun
þurfum við að hafa bruna- og
bátaæfingu, en það eru lög að
hafa hana minnst einu sinni í viku.
Bráðum erum við komnir aftur
til Pascagoula í Mississippi, eftir
30 daga og 5000 mílur. Á þriðju-
daginn verður farið út aftur í 35
daga. Ég slæ svo botninn í þetta
með kveðju til kunningjanna
heima, sérstaklega skólafélaganna
úr Stýrimannaskólanum frá 1950.
Gunnar Guðmundsson
skipstjóri OREGON II
48
VÍKINGUR