Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1985, Blaðsíða 47

Mér finnst ekki rétt aö áfell-
ast fólkiö í nektarhreyfingunni,
sagöi Anna gamla frjálslynda.
Viö megum ekki gleyma aö þaö
erfættsvona.
Maður kom inn á bar og
settist viö barborðið. Viö hlið
hans sat ung og falleg stúlka,
sem hann sneri sér að og
spurði hvort hann mætti bjóða
henni i glas.
Hvaö segirðu maður? Á
hótel? hrópaöi stúlkan upp,
yfirsig hneyksluð.
Maðurinn varö undrandi á
þessum viðbrögðum og sagði:
Nei, ég ætlaði bara aö bjóða
iglas.
Nei, ég fer ekki með þér á
hótel? hrópaði stúlkan upp,
hærra.
Fólk var farið að horfa, og
maðurinn fór talsvert
skömmustulegur með glasið
sitt og settist með það i dimm-
asta hornið á barnum. Eftir
stutta stund kom stúlkan til
hans og baö hann kurteislega
fyrirgefningar. Hún útskýrði að
hún væri nemi í sálarfræði og
væri að vinna verkefni, sem
væri rannsókn á hvernig fólk
brygðist við óvæntum svörum.
Hvað dettur þér i hug?,
hrópaði maðurinn. Fimm þús-
und krónur?
Þegar rafmagniö kom í sveit-
ina var eftirvæntingin mikil. Þeir
voru til i sveitinni, sem aldrei
áöur höföu séö rafmagnsljós.
Þeirra á meöal var Marta
gamla. Hún haföi veriö nokkuö
trúgjörn á árum áöur, en haföi
svo oft á lífsleiöinni haft verra
af aö í áranna rás varö hún æ
efagjarnari. Þegar hún heyröi
aö nú ætti vatniö í læknum aö
gefa Ijós, varö hún æöi vantrú-
uö.
Þegar kvöldiö kom og Ijósiö
var kveikt sagöi hún: Nei sko,
þiö platiö ekki mig, þiö hafiö
blandaö steinolíu í vatniö.
Nei, þetta er öðruvísi en
áður var, sagði virðulegi gamli
presturinn. Nú til dags sér
maður ekki ungar stúlkur
roðna. Það var sannarlega
öðruvísi á minum yngri árum.
Nú, hvað sögöuð þið við
stúlkurnar i þá daga, prestur
minn?
Það voru nokkrir kunningjar
heima hjá þeirri frægu aflakló,
Fiski-Kalla í Hafnarfirði. Þeir
ætluðu út að fiska og Kalli brá
sér frá aó sækja árar. Hann
kom aftur með eina langa ár
og aðra stutta.
Þá spurði einn af strákun-
um: Voru ekki til aðrar árar en
þessar?
Jú, svaraði Fiski-Kalli, það
var annaö par til, en það var
alvegeins.
— Ég hitti kærastann þinn í
gær og sagöi honum aö þegar
ég var ung, varég eins falleg og
þú ertnúna.
— Þaö hlaut aö vera eitt-
hvaö, ég hef ekki séö hann síö-
an, mamma min.
Miöaldra maöur sat á biö-
stofu og tók vindil upp úr vestis-
vasa sinum. Hann horföi meö
aödáun á vindilinn sinn og leit
síöan á konuna sem var líka aö
bíöa og spuröi:
Hefur þú nokkuö á móti aö ég
reyki hér?
Láttu bara eins og þú værir
heima hjá þér, svaraöi konan
og brosti vingjarnlega.
Þaö var leitt, sagöi maöurinn
og stakk vindlinum aftur í vas-
ann.
Menn gera sér eitt og annað til dundurs á frívaktinni. Hiimar Snorrason
1. stýrimaöur á Heklunni teiknaöi mynd af Hrolli, þeim arma þrjóti, á
stjórnborðshliðina á stýrishúsinu, aftan við brúna. Það ku vera miklu
léttara yfir mannskapnum um borö síðan Hrollur munstraði á skipiö.
Víkingur
47