Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1987, Blaðsíða 33

O < 03 03 _í < CC
Sú
dökkbláa
Benni, heldur væskilsleg
skrifstofublók, sat inni
hjá sálfræðingi og kvart-
aði undan örlögum sín-
um: „Við búum rétt ofan
við Sundahöfnina og ég
kem ekki heim úr vinnu
fyrr en eyrarvinnukallarn-
ir hafa lokið sínu dags-
verki. Tvisvar í viku kem
ég að konunni minni uppí
rúmi með einum þessara
rudda, þegar ég kem
heim, og ef ég reyni að
henda honum út, þá hlær
hann bara að mér og seg-
ir: O, kysst“ámér aftur-
endann.
— Benni, skaut hrukku-
dýrið inní. Þú ert ekki á
rétti skrifstofu. Þú hefur
ekkert með lækni að
gera, þig vantar lögfræó-
ing.
— Nei, alls ekki, ég þarf
á læknishjálp að halda,
sagði Benni ákveðinn. Ég
óttast að allar þessar aft-
urendagælur séu að gera
mig að homma.
I siðustu viku hætti ég að
reykja, drekka og elta stelp-
ur. Það var versti hálftimi sem
ég hef lifað ...
Hafiö þiö heyrt um tanniækn-
inn sem var oröinn svo nær-
sýnn aö hann fór aftur í há-
skólann og tók fyrir kvensjuk-
dóma til aö hafa stærri göt aö
vinna viö?
Mér finnst sjálfsagt aö hafa
tölur en ekki rennilása í
buxnaklaufum. Ég hef rennilás
í peysunni minni og ég hef
margsinnis slitiö af mér bindiö
meö honum.
Sigga sexý skalf af reiði þeg-
ar hun sagði vinkonumsinum
frá þvi sem hafði gerst.
— Hvort sem þið trúið þvi
eða ekki, þá sagði hann að
ég væris júklega gröð.
— Je minn einasti ... og
hvað gerðiröu?
— Ég sagði honum að hann
gæti svo drullað sér út úr
rúminu minu og tekió þessa
þrjá vini sina með sér.
Stolið og staðfært úr FISKAREN.
VÍKINGUR 33