Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1987, Blaðsíða 32

FRIVAKTIN
Bæjarapparatiö i Hafnarfirói
réöi mann til aö tæma stöðu-
mælana. Hann var sendur út i
bæinn meö lykil og stóra
tösku. Hann sást ekki á skrif-
stofunni aftur fyrr en eftir sex
vikur.
— Djöfullinn sjálfur! þrumaöi
yfir-stööumælamaöurinn.
Hvar hefur þú haldiö þig allan
þennan tíma? Þú komst ekki
einu sinni aö sækja kaupiö
þitt um mánaðamótin.
— Ha, fær maöur lika kaup?
— Ég get ekki sofið iæknir,
kvartaði frúin. Ef ég ligg á
vinstri hiið fæ ég verk ihjartað.
Liggi ég á hægri hlið er ég við-
þolslaus ímiltanu.
— Því ekki að reyna að liggja
á bakinu frú?
— Nei. Nei. Þá er maðurinn
minn kominn yfir mig um leið.
— Reyndu þá að liggja á
maganum.
— Ég meinaða læknír, ég fer
nú að halda að þú þekkir
manninn minn alls ekkert.
— Ég segi það enn og aftur,
þessi rafmagnsreikningur fer
með okkur á hausinn.
32 VÍKINGUR
Ein frá USA.
Gamall maður sat heima ístof-
unni sinni úti í sveit, þegar
hann heyrði gífurlegan
hávaða. Hann hljóp út og sá
tvo bíla sem höfðu lent i
árekstri og nokkra þeldökka
unglinga sem lágu ísárum sín-
um umhverfis flökin. Hann
hringdi ílögguna og þegarhún
kom, fann hún bílana en
unglingarnir voru horfnir.
— Heyrðu kall minn, sagði ein
löggan, hvareru þau slösuöu?
— Hafið ekki áhyggjur af
þeim, svaraði sá gamli. Ég gróf
þau.
— Nei, bíddu nú hægur, sagði
löggan. Ertu viss um að þau
hafi verið dáin?
— Þau sögðust ekki vera
dauð, sagði gamlinginn, en þú
veist nú hvað þessir svertingj-
ar eru lygnir.
— Hvernig fannst þér svo aö
vera í kirkju núna á jólunum,
Jói minn?
— O svona. Músikin varókei,
en fréttirnar voru eldgamalar.
Kínversk speki:
Konan skammast sín fjórum
sinnum ílífi sínu:
í fyrsta sinn sem hún gerir það.
í fyrsta sinn sem hún gerir það
með öðrum en manninum sín-
um.
í fyrsta sinn sem hún heimtar
peninga fyrir það, og í fyrsta
sinn sem hún verður að borga
peninga til að fá það.
— Hvers vegna lítur þú alltaf
niður þegar ég segi þér að ég
elski þig, Stina?
— Til aö sjá hvort þú ert aö
segja satt.
— Andskoti er aö sjá til ykk-
ar strákar. Liggið þiö og sláist
þarna á gólfinu með berum
hnefunum. Til hvers i dauð-
ans djöflinum haldið þið aö
ég hafi gefið ykkur skátahnifa
i jólagjöf?
Prófessorinn við unga kven-
stúdentinn i læknisfræði:
— Vilt þú, stúlka min. segja
mér hvaöa mannlega líffæri
það er sem getur stækkað
þritugfalt?
— Þessari spurningu neita
ég aö svara, herra prófessor,
sagöi stúlkan niðurlút.
Þá spuröi prófessorinn ann-
an stúdent og hann svaraöi:
— Sjáalduraugans.
— Þaö er hárrétt, sagöi
prófessorinn. Og þú stúlka
min, gerið þér líklega alltof
miklar vonir um hjónabands-
sæluna.
Fimm giftar konur stóðu fyrir
dyrum hjá Sankti Pétri og
báðu auðmjúklegast um
himnavist. Pési klóraði sér í
skegginu, glotti og sagði:
— Hafi nokkur ykkar haldið
framhjá manninum sínum niðri
á jörðinni, á sú hin sama að
rétta upp hendi.
Fjórar kvennanna réttu upp
hendi.
— Ágætt, sagði hans heilag-
leiki. viljið þið fjórar gjöra svo
vel að ganga innfyrir og leiðið
þá heyrnadaufu með ykkur.
— Finnur, þú minnir mig
stööugt meira á Helgarpóst-
inn, sagði frúin og var súr á
svipinn.
— Á hvaö, segirðu?
— Helgarpóstinn. Hann
kemur lika aðeins einu sinni í
viku.
Fyrstu samfarir sögunnar voru
sifjaspell. Það var þegar Adam
flekaði Evu dóttursína.