Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1987, Blaðsíða 40

Það var
.... og auövitað vildi
ég fara í land eins og
hinir og horfa á stelp-
urnar“.
40 VÍKINGUR
einhverjar leiöbeiningar
heima? Nei, það var ekki til
siðs. Unglingar voru látnir um
borö i skip og sagt aö vera
kokkar án þess að hafa
nokkra kunnáttu i þá veru til
aö þera. Karlarnir voru góöir
viö mig þrátt fyrir þetta. Þeir
hafa sennilega vorkennt mér
aumingjadóminn! Svo voru
þeir vanir alls konar uppá-
komum i kokkariinu. Þaö eina
sem var hægt aö fá fyrir
svona kvikindi aö gera var aö
veröa kokkur."
Tvö þúsund
vínarbrauð
fyrir hundraðkall
„Þrátt fyrir allt þetta gekk
eldamennskan sæmilega hjá
mér til aö byrja meö. Þá voru
fáir menn á og allt heldur ró-
legt. Þaö var ekki fyrr en á
síldinni sem balliö byrjaði.
Þegar eg kom sem kokkur á
Nönnu um voriö voru 12
menn i skipshöfninni. Siöan
byrjaöi sildveiöin og þá fjölg-
aöi verulega á skipinu og
vinnan jókst aö sama skapi.
Viö lönduöum á Siglufiröi og
auðvitað vildi eg fara i land
eins og hinir og horfa á stelp-
urnar. En þaö var mikil vinna i
sambandi við eldamennsk-
una og kokkarnir urðu aö
sækja allan mat, urðu aö fara
út í þetta sem viö kölluðum
„fljótandi helviti“, róa þangaö
eöa i land og sækja þaö sem
til þurfti. Siöan aö koma
þessu um borö.
Skipstjóri á Nönnu var
Guðmundur Magnússon,
mikill ágætismaöur. Hann var
faðir Guömundar í. Guö-
mundssonar, siðar ráöherra
og sendiherra. Guömundur
skipstjóri borgaöi mér gott
kaup — 450 krónur á mánuði,
sem voru miklir peningar, —
Jóhannes Nordal var ekki
kominn til skjalanna þá —
þegar þetta gerðist gat maö-
ur fengið tvö þúsund vinar-
brauö fyrir 100 krónur. i dag
færöu fjögur vinarbrauð fyrir
hundraökallinn! Þá kostuöu
800 litrar af mjólk hundraö
krónur, nú færöu tvo og hálf-
an litra fyrir sömu upphæö!
Þetta var útúrdúr!"
Það munar ekkert
um einn vetur
„Eg óx upp úr kokkariinu
og fór á togara. Var ákveöinn
aö verða sjómaður og ætlaöi í
Sjómannaskólann.
Áriö 1927 var eg á þýskum
togara og ætlaði i skólann um
haustiö. Var svo óheppinn aö
fá lungnabólgu og varö mikið
veikur. Sæmundur Bjarnhéö-
insson læknir kom til mín þar
sem eg lá á Farsóttarhúsinu.
Honum leist ekki á aö eg gæti
farið í skólann fyrr en siöar.
Hann sendi Páli Halldórssyni
skólastjóra bréf þar sem farið
var fram á aö eg mætti hefja
námiö 10. október. Þetta
héldum viö aö myndi ganga
þar sem eg var með próf úr
Flensborg. Eg komst loksins
á fætur og fór upp i Stýri-
mannaskóla aö hitta Pál
skólastjóra. Spuröi um svar
viö bréfinu frá lækninum. Páll
sagöi aö óþarft heföi verið aö
svara því. Eg hefði þá komið
allt of seint inn i skólann. Eg
gæti komið næsta vetur. Það
munar ekkert um einn vetur,
sagöi hann.
Eg sagöi þaö væri nú eftir
því hvaö lifið yröi langt.
Páll sagði aö ef þaö yröi
mjög stutt þýddi ekkert aö
koma i skólann. Svona
þvældum viö fram og aftur.“
Þá vantaöi
vottorðin
„Eg sagöi Páli aö þennan
vetur heföi eg ætlaö aö nota
til þess aö læra og taka stýri-