Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1990, Blaðsíða 40

Matthías
Ólafsson
„Hassi“
skrifaði
Birgir
Andrésson
teiknaði
40 VÍKINGUR
SKIPSROTTUR
w
Eg rankaði við mér næstum þversum í koj-
unni og þegar ég ætlaði að færa mig til
vildi höfuðið verða eftir á síðubríkinni. Mér
fannst ég vera í mörgum pörtum, sjálfstæðum, er
vildu ekki láta að stjórn minni. Líkaminn hafði
skipt sér.
Kojan hreyfðist mikið og höggin er báturinn
skall utan í hina voru all hörð. Var ég sár eða var
þetta saggi frá súðinni? Vanginn var rakur og hluti
af hárinu. Mér var fyrirmunað að koma atburða-
rás gærdagsins í skipulegt form. Ég hef líklega
fallið á höfðuð þegar ég stökk af lunningunni á
Náttfara um borð. Allt annað var mér hulið.
En hvað var þetta? Ég heyrði mannamál. Auð-
vitað er mannskapurinn að tínast um borð. Von-
andi að svo sé.
Láttu hann eiga sig. Hann er bölvuð bytta og
skítkokkur í ofanálag. Hendir öllum úrgangi í hafið
og setur allt rusl í plastpoka.
Með herkjum tókst mér að mjaka höfðinu til og
reyndi af veikum mætti að grína í áttina þaðan
sem hljóðið kom. Frá opnum dyrunum, í blárri
skímu sá ég tvær kafloðnar.horaðar rottur ræðast
viö. Svona rétt eins og maður við mann. Önnur
sem var með afstýfða rófu stóð á sínum fjórum en
hin sat lóðrétt og virtist vera að snyrta sig, klóraði
sér allri hátt og lágt.
Hann datt illa á hausinn í nótt þegar hann stökk.
Já, það er ekki að furða. Dekkið eitt hálagler og
hann valtur á fótum. En samt tókst honum að
skríða upp í kojuna.
Hvernig heldurðu að fiskurinn verði þegar þeim
loks tekst að ná inn trossunum?
Ætli það verði annað en beinin.
Ég man að mömmu fannst hann bestur sjóleg-
inn, fimm daga gamall.
Þessi bölvaða landlega gerir alla soltna.
Eru þetta einkenni tremmans? Aldrei svo ég
muni hef ég ofskynjað hluti. Enda varla von. Hef
sjaldan svallað lengur en viku í senn.
Hann er farinn á taugum sá’arna.
Hún nikkaði í átt til mín.
Já já, landlegan og fiskleysið fer í taugarnar á
mér líka en sem betur fer komst ég í leka á gólfinu
í nótt.
Ertu kannski farinn að drekka með honum?
Nei, en ég skil hann mæta vel. Að minnsta kosti
í þessari landlegu sem ætlar allar rottur að drepa.
Er það sem mér sýnist, eða er ég orðinn gal-
inn? Tvær rottur að tala saman og þarna kemur
sú þriðja harla illa á sig komin, rennblaut og dökk
á lit. Líklega búsett niðri við kjöl.
Sælar! Við höfum haldið fund í kjölsoginu og
samþykkt að ganga í land áður en skipið siglir.
Hvað með ykkur?
Það á að funda í kvöld. Útlitið hér á millidekkinu
er í einu orði sagt bagalegt. Lítið sem ekkert æti.
Kokkurinn sífullur, eða síðan veðrið skall á. Hann
hefur ekki farið í búrið þessa vikuna og félagar
okkar sem eru þar innilokaðir, geta ekki tjáð sig
að svo stöddu. það tekur tíma að naga sig inní
lestina en það er þeirra eina von.
Það var munur að sigla á Hafsteini I á meðan
hann flaut. En svona er þetta basl. Hér er flest úr
stáli, kalt og rakt og hart undir tönn. Svo maður
minnist nú ekki á helvítis plastið sem maður verð-
ur að skyrpa útúr sér jafn óðum.
Langa-langafi sem varð allra rotta elstur minnt-
ist æskuáranna á skútunum ávallt með söknuði.
Ekkert vélarhljóð né hávaði frá vindum og æti
eins og hver vildi.
Ég tók að hlusta með meiri athygli en áður.
Eitthvað var heilsan að lagast.
Góð er sagan af félaga mínum, hélt rottan
áfram. Þegar skúturottan gamla var spurð hvar
graðrottan dóttursonur hennar væri sem þá var í
skipsrúmi á elsta stálskipinu í flotanum, ryðkláfi,
svaraði hún grafalvarleg með halasveiflu: Hann
er þar sem ryðið er.
Allir hlógu, líka ég, en af veikum mætti.
Svarta rottan frá kjölsoginu reyndi að hrista af
sér bleytuna án sýnilegs árangurs. Feldurinn trú-
lega mettaður olíu, svartolíu.
Er ástandið svona dökkt þarna neðra?
Já, það er svart, kjölurinn er aö slá úr sér. Þetta