Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.2005, Page 18

Á ndmskeiði í Slysavarnaskálcnium
með þessi námskeið en þeir vissu ráð við
því. Skólinn þurfti einfaldlega að eignast
skip.
Og ríkið átti skip, að vísu bilað en þó
siglingahæft. Þetta var varðskipið Þór en
önnur aðalvél þess hafði orðið ónýt og
því verið lagt árið 1982. Þetta var þó
ekki alvarlegra en svo að íslenskir at-
hafnamenn höfðu freistað þess að eignast
skipið en þeir ætluðu að gera það klárt
sem aðstoðarskip fyrir olíuborpalla. Af
því varð þó ekki.
Á endanum var það Albert Guðmunds-
son, þáverandi fjármálaráðherra, sem
seldi Slysavarnafélagi íslands gamla Þór á
eitt þúsund krónur.
Slysavarnafélagið hafði til margra ára
átt björgunarskútu sem bar nafnið Sæ-
björg og var ákveðið að hið nýja skip fé-
lagsins skyldi fá það nafn.
Sæbjörg breytti miklu fyrir Slysavarna-
skólann. Að vísu heyrðust þær raddir
sem sögðu, að vegna þess að önnur aðal-
vél skipsins væri ónýt, myndi það ekki
komast inn á nema fáeinar hafnir lands-
ins. Reyndin varð þó önnur. Frá því Sæ-
björgin fór í sína fyrstu ferð fyrir skólann
í maí 1987 - en þá voru Vestmannaeyjar
heimsóttar - og þar til við hættum að
nota skipið 1998, fórum við inn á 38
hafnir og aðeins þrjú sumur á þessu ára-
bili var ekkert siglt. Yfir vetrartimann var
aldrei lagt úr höfn enda erfitt að flækjast
með skólaskip í vondum veðrum, búnað-
urinn þolir ekki öll þau læti þótt allt sé
klárt og sjóbúið.
En skipið var fljótt að sanna gildi sitt
og Slysavarnaskólinn efldist til muna við
tilkomu þess. En Sæbjörgin var komin til
ára sinna, smíðuð 1951, og þegar frá leið
gerðist æ erfiðara að fá varahluti i vél- og
rafbúnað, loftstýribúnaður tók að bila og
tæring gerði vart við sig. Að lokum var
orðið óverjandi að leggja úr höfn og ekki
um annað að ræða en að fá annað skip -
því skip urðum við að hafa. Það hafði
Sæbjörgin, þótt gömul væri og lúin, sýnt
svo ekki varð um villst. “
Akraborg verður Sæbjörg
„Vörið 1991 voru sett sérstök lög um
Slysavarnaskólann. Um leið varð hann
hluti hins almenna skólakerfis í landinu
og ríkissjóður tók að sér að greiða rekstr-
arkostnað hans.
Um haustið, þetta sama ár, tók ég við
skólastjórninni af Þóri Gunnarssyni sem
hafði tekið við af Þorvaldi þegar hann
hætti 1989. Ég var áður skipstjóri hjá
Skipaútgerð ríkisins og hafði lengst af
verið í strandsiglingum.
Þegar ég kom til félagsins voru miklar
bollaleggingar um að bæta við annarri
kennslustofu með því að byggja ofan á
Sæbjörgina en það reyndist ekki vænleg-
ur kostur. Staðreyndin var sú að við vor-
um í brýnni þörf fyrir nýtt skip.
Um þetta leyti var ríkið að hætta
skipaútgerð en það átti þrjú flutninga-
skip. Vissulega veltu menn því fyrir sér
hvort eitthvert þeirra gæti leyst Sæbjörg-
ina af hólnti en það hefði kostað alltof
mikið fé að breyta einhverju þeirra í
skólaskip.
Þá var tekið að svipast um og meðal
annars skoðuð fiskiskip en ég var alltaf á
þeirri skoðun að ferja myndi henta okk-
ur best þvi þar var að finna farþegasali
sem var þægilegt að breyta eftir okkar
höfði. En markaðurinn var fátækur af
slíkum skipum. Við fundum þó eina
ferju til sölu í Noregi en við skoðun kom
í ljós að hana skorti meðal annars stöð-
ugleika til siglinga við íslandsstrendur.
Þetta hafði ekki komið að sök hjá Norð-
mönnunum, sem notuðu ferjuna innan-
skerja, en við höfðum annað í huga.
Fagranesið var einnig um tíma undir
smásjánni. Að vísu þótti okkur það
nokkuð lítið en ætluðum ekki að setja
það fyrir okkur. Um síðir strandaði rnálið
á því að eigendur Fagranessins vildu hafa
það áfram i rekstri yfir sumartímann sem
kom illa heim og saman við starfsemi
Slysavarnaskólans.
Svo réðust menn í að sprengja Hval-
fjarðargöng og þar með voru dagar Akra-
borgarinnar, sem ferjuskips á rnilli Akra-
ness og Reykjavíkur, taldir.
Ég man að ég var kallaður á fund með
Halldóri Blöndal, samgöngumálaráð-
herra, en þar voru líka Ragnhildur
Hjaltadóttir, Kristján Ragnarsson og
Guðjón A. Kristjánsson, sem þá var for-
seti Farmanna- og fiskimannasambands-
ins og jafnframt í skólanefnd Slysavarna-
skólans. Á þessum fundi var meðal ann-
ars rætt um Sæbjörgina og að hún yrði
senn úr leik, einfaldlega vegna aldurs. Þá
kom upp í umræðunni hvort Akraborgin
væri ekki föl og í framhaldinu lét ráð-
herra kanna þann valkost. Niðurstaðan
varð sú að 12. júlí 1998 afhenti Halldór
Blöndal Slysavarnafélagi íslands Akra-
borgina til eignar.
Þær raddir heyrðust að Akraborgin
væri of stór fyrir okkur enda engin smá-
18 - Sjómannablaðið Víkingur