Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 9

NÁTTÚRUFR.
108
honum er ein röð af eggjum, og mótar fyrir þeim að utan. Eggin
myndast innst í hverjum sepa, þar sem hann er mjóstur, en þok-
ast þaðan smátt og smátt út í breiðari hluta sepans eftir því, sem
þau vaxa. Loks kemst eggið alla leið út úr sepanum, út í hólfið, sem
áður er getið. I veggjum
þessa hólfs eru nokkrar sell-
ur, sem eru því einkenni bún-
ar, að hýsa í sér sveppi, sömii
tegundar Og sveppina í mag- niynd. Lih að verpa eggjum. Með fótunum og
r ^ - krókunum á afturbolnum heldur lúsin sér i háriö.
anum. Aour 6n Gg'g'lö I6r Ul Rétt“fyrir aftan lúsina sést egg, sem hún er nýbúin
hólfinu Og Út í leggöngin, hef- aö verpa, og límst hefir á hárið (Lieberkind).
ir það fengið dálítinn svepp með sér í vöggugjöf, og svo þýðingar-
mikil er auðsjáanlega vöggugjöf þessi frá hendi móðurinnar, að
ekkert egg fer út í heiminn, án þess að fá nokkuð af sveppinum.
l>egar unginn myndast við klak eggsins, fer nokkuð af þessum
svepp í magavegginn, til þess að ljá lúsinni lið sitt við blóðsogið,
en nokkuð fer þangað, sem seinna myndast kynfærin, til þess að
margfaldast og „ganga í arf“ til komandi kynslóða. Áður en eggið
segir skilið við líkama móðurinnar myndast um það lag af límkendu
efni, og nú fyrst er það svo fullkomlega útbúið, að það geti farið út
í heiminn, lúsin fer
að verpa, nitin
kemur til sögunn-
ar. —
Lýsnar verpa
eggjum sínum, nit-
inni, á hárin á lík-
amanum eða hárin
á fötunum, eftir
því um hvaða teg-
und lúsa er að
ræða. Á 4. mynd er
sýnt hvernig lúsin
heldur sér „dauða-
haldi“ í hárið, á
meðan hún er að
losa við sig nitina,
klærnar á fótunum
halda henni fastri
að framan, en tveir
5. mynd. Lúsaegg (nit) klofin aö endilöngu. Til vinstri handar er
nit meö unga fóstri. Svarti depillinn efst á myndinni, er svepp-
hluti sá, sem egginu fylgdi frá móöurinni.
í nitinni, sem sýnd er til hægri handar, hefir fóstrið náö meiri
Jiroska, jivi |)ar er glöggt farið aö móta fyrir höfði, fótum, o. s.
frv. Sveppurinn hefir fluzt, hann er aö komast í samband við
magann (Lieberkind).