Náttúrufræðingurinn - 1933, Blaðsíða 5

náttOrufr.
99
nafni nefnist Vestmannaeyjar, og stendur nokkuð einmana, 3
sjóm. VSV. frá næsta skeri, sem er Súlnasker, yzt á grynningu
þeirri, er eyjaklasinn stendur á, svo litlu munar, að það hafi um
sig sérstakann landhelgiskraga, líkt og Eldey; það er syðsti hluti
íslenzka ríkisins: Hnattstaðan er 63° 19' nbr. og 20° 30' vl. og
fjarlægðin til næsta staðar á meginlandi Islands (í Landeyja-
sandi) nál. 16 sjóm.
tíeirfuglasker.
Skerið er all-hátt, 58 m., en svo lítið um sig, að það mætti
drangur nefnast, og er nokkurn veginn jafnt á báða vegu. Allt
er það úr móbergi, líkt og Vestmannaeyjar yfirleitt og senni-
lega leifar af gömlum eldgíg, sem sjórinn hefir smám saman
etið allan utan, svo að miðjan ein stendur nú eftir, með laut í koll-
inum. í lautinni kvað vei-a stór lábarinn steinn, hvernig sem hann
nú er þangað kominn (þegar sjór stóð sem hæst við suðurströnd
landsins og skerið var í kafi?).
Eg hefi nokkurum sinnum verið úti við skerið, síðast á
„Dönu“ í júlí 1927. Það líkist yfirleitt hinum öðrum Vestmanna-
eyja-skerjum: sæbratt, en gróðurlaust að mestu; skarfakál og
lítið annað af jurtatæi í lautinni uppi, fugl er þar margur, eink-
um svartfugl, eins og hinn grái litur þess á blettum ber með sér
og all-margt af fýl (í lautinni uppi) og fara menn þangað nokk-
u> til fuglaveiða. Geirfugl var þar fyrrum nokkur, eins og nafn-
ið bendir á; hann verpti þar í tíð Eggerts Ólafssonar og um alda-
mótin 1800 segir Faber, að maður hafi veitt einn geirfugl í sker-
7*