Náttúrufræðingurinn - 1934, Blaðsíða 48

40
NÁTTÚRUFR.
jurtagróður sé þar svipaður og neðra í láglendishéruðunum.
Þegar ungarnir eru orðnir dálítið stálpaðir, en löngu áður en
þeir eru fleygir, fara gæsirnar í stórhópum með ungana niður
árnar og niður eftir öllu Skjálfandafljóti. Hefir ekki orðið
vart við, að heiðagæsirnar flytji sig þessa leið. Hafa þó verið
hafðar nánar gætur á þessum ferðalögum gæsanna á fljótinu.
Iðulega hafa verið skotnar gæsir úr þessum hópum, og aldrei
hefir á þann hátt náðst í neina aðra gæs en stóru-grágæs. Ef
heiðagæsirnar fara þessa leið, er nokkurn veginn víst, að þær
fara hana ekki á meðan þær eru í „sárum“, eins og stóra-grá-
gæsin gerir. Það væri þá aðeins seinna á haustin, um rétta-leyt-
ið, sem mætti vænta þeirra ofan af hálendinu, en um það er
ekki neitt vitað enn þá, enda mun það lítt hafa verið athugað,
hvort þær sé þá á ferðinni á þessum slóðum.
M. B.
Árangur íslenskra fuglamerkinga.
v.
Erlendis hafa náSst:
Duggönd merkt 19/6 ’33 (á hreiðri) á Grímsstöðum við Mý-
vatn. Fannst dauð nálægt Belmullet í Mayo-sýslu á írlandi, þann
29/12 ’33.
Stóra-grágæs (ungi), merktur á Bárðardalsafrétt þ. 25/7 ’33.
Skotin skammt frá höfninni í Westford-borg á frlandi, á Gamla-
ársdag ’33. ^
Immnlands hefir náðst:
Veiðibjalla (svartbakur), ungi, merktur þ. 9/7 ’33 hjá.
Hvammi í Landssveit, Rangárvallasýslu. Skotinn í Vestmanna-
eyjum þ. 18/11 ’33. M. B.
Krían.
Eg er vaxinn upp við mikið og allf jölbreytilegt fuglalíf;
þótti mér snemma krían skemmtilegust allra fugla, verður og
ekki sagt að nokkur fugl sé henni fríðari, og mikla virðingu á
hún skilda fyrir það tvennt, hve óáleitin hún er um allt, sem
hana varðar ekki, en ver rétt sinn og annara fugla, er í henn-