Náttúrufræðingurinn - 1934, Page 49

NÁTTÚRUFlt.
41
ar griðum sitja, fyrir hverskonar yfirgangi sem er, og mun
fáum dælt að eiga gráan leik við hana, þegar því er að skifta.
Hefir hún einu sinni orðið mér að miklu liði, og hefir dregist
stórum lengur en skyldi að minnast þess og þakka.
Sumarið 1911 átti eg heima á Blönduósi; var eg löngum í
vinnu og snúningum við verzlun C. Höepfners, er enn veitti þá
forstöðu Pétur Sæmundsen, en mikill ráðamaður við verzlunina
var Edvald heitinn sonur hans. — Hafði hann keypt um vorið
valsunga 5 — fimm —, er náð hafði verið úr Blöndugili. Voru
þeir geymdir í búri langt fram eftir sumri, og fóðraðir vel, og
betur en svo; en með e.s. Botnia, sem kom á Blönduós í ágúst,
skyldu bræður þessir sigla til útlanda. Bað Evald mig að taka
valina út úr búrinu, og setja í nýtt rimlabúr laust, er þeim var
fengið til íbúðar. Bauð Evald mér mikinn varnað við klóm þeirra
og nefi. Hlýddi eg því ráði, og vafði valsungana striga, er eg
færði þá milli fangelsanna. Tókst þetta mætavel við fjóra val-
ina, en við hinn fimmta hefi eg verið orðinn ógætnari, og talið
öllu óhætt, en hvað sem um það er, þá vildi svo til, er eg hafði
komið síðasta valnum niður í búrið, en kippti upp striganum,
að valurinn hafði fest kló í strigann, og kippti eg honum því
upp ásamt. Beið ekki valurinn boðanna, en losaði kló sína þeg-
ar úr striganum og tók flugið allhratt, og stefndi norður yfir
Blöndu. Þá var lágsævi; stóðu eyrar upp úr ánni, og var þá og
ávallt, er svo stóð á, sægur kría. Létu þær ekki á sér standa,
heldur snéru allar í einn flokk og flota móti óvininum; varð
valurinn svo hræddur, að hann sneri aftur þegar, og hrökklað-
ist á fluginu til sama lands, og settist þar í horn tveggja kofa,
en kríurnar váfðu yfir honum. Tók eg hann þar griðalausan;
hreyfði hann sig hvergi, svo vel hefði eg mátt vera að öllu
varnarlaus fyrir honum.Virtist hann allfeginn, er hann komst
í búrið, til bræðra sinna.
Síðan þetta var hefi eg staðið í mikilli þakkarskuld við
kríuna, er eg fæ ekki goldið. En mjög skyldi hún rómuð, hinn
litli fagri fugl, er heldur lætur líf sitt en hlut sinn við hvern,
sem er að eiga.
Ritað 13. janúar 1934.
Arni Arnason
frá Höfðahólum.