Náttúrufræðingurinn - 1934, Qupperneq 54

46
NÁTTÚRUFR..
eins og aðrir — og mér gaf á að líta! Loft var alheiðríkt og
stjörnubjart, norðurljósabelti var 25—30 stig yfir sjóndeildar-
hring á norðurloftinu, en dimmur stormbakki neðst og bar lítið
á honum þá. Það bjarmaði aðeins fyrir tunglinu uppi yfir Eyja-
fjallajökli, héðan að sjá, og bagaði því ekki birtan af því, fyrr
en það kom alveg upp. Útsýni er héðan úr skólanum ágætt í allar
áttir loftsins. Það mátti segja, að um þessar mundir var sem
stjörnum rigndi í hvaða átt sem litið var. Ekkert viðlit var að
koma tölu á þær, stundum örðugt fyrir augað að fylgjast með
hreyfingunum, svo var drífan þétt, en ekki var það með jafni.
Stundum varð hlé á nokkur augnablik, en síðan varð drífan
því örari á eftir. Fyrst virtust hröpin vera tíðust á norðurloftinu,
en það var ekki nema litla stund, því að í hinum áttunum var
sama að sjá. öll virtust hröpin koma efst úr hvelfingunni og
dreifast þaðan í allar áttir, en ekki alltaf jafnt í öllum áttum.
Þessu hélt áfram fram undir klukkustund, en var þó mest fyrst,.
ogbyrjaði nokkru áður en eg sá það, líklega áður en full-rokkið
var. Skömmu fyrir kl. 10 leit eg síðast út, og voru stjörnuhröpin
þá orðin strjál, en alls ekki hætt. Þá var komið glaða tungls-
ljós og norðurljósabirta, og veðurbakkinn í norðrinu kominn
hátt á loft, enda var þá að skella á norðanstormur, sem hélzt
alla nóttina og daginn eftir. Mönnum kemur ekki saman um,
hve lengi hafi kveðið allra mest að stjörnuhröpunum, líklega
þó kl. 6Y2—8, og ekki heldur hve lengi þau sáust fram eftir
nóttinni. —
Aldrei hefi eg áður séð þvílíka mergð af stjörnuhröpum..
Minnist eg þess þá, er eg hafði áður heyrt, að þessa nótt væru
jafnan mestu stjörnuhröp ársins, en aldreitekizt að sjá þau fyrr;
hélt að svona ættu þau að vera. En kunnugir menn segja mér,.
að þetta hafi verið langt fram yfir það venjulega. Annars vil
eg geta þess, að eg hefi marg-oft rekið mig á, að almenningur
tekur yfirleitt miklu minna eftir stjörnuhröpum (og fáséðum
grösum), en búast mætti við. Það er ekki laust við, að fólki
standi geigur af stjörnuhröpunum, enda er ekki langt síðan að-
hjátrú í sambandi við þau kulnaði út.
Stjörnuhröpin, sem sáust í Vestmannaeyjum að kvöldi hins-
9. okt. síðastliðinn, voru áreiðanlega sjaldgæft fyrirbrigði, og
svo greinileg, að allur þorri bæjarbúa sá þau og þusti út úr hús-
um til að horfa á þau. Veður var kyrrt, meðan mest bar á
þeim og tunglið þá ekki komið upp, og norðurljósin dauf, en
dimmblá heiðríkja í hálofti. Þetta breyttist þó, er á kvöldið leið