Fréttablaðið - 18.07.2009, Blaðsíða 16

16 18. júlí 2009 LAUGARDAGUR
M
ér finnst ég breyt-
ast alveg óskaplega
lítið,“ segir Mar-
grét Hannesdóttir
hlæjandi en hún er
næstelsti núlifandi
Íslendingurinn og varð 105 ára síðast-
liðinn miðvikudag. „Ég veit að árin
færast yfir mann eins og alla aðra en
mér finnst ég alltaf vera í sömu spor-
unum.“
Margrét fæddist og ólst upp að
Núpsstað í Vestur-Skaftafellssýslu.
Hún flutti til Reykjavíkur 27 ára en
á Núpsstað býr enn Filippus bróð-
ir hennar sem verður hundrað ára á
árinu. Margrét er elst tíu systkina en
fimm eru látin. „Ég var 21 árs þegar
ég fór fyrst til Reykjavíkur og var
vetur á saumaverkstæði,“ útskýrir
Margrét sem bjó þó áfram á Núps-
stað. „Það var svo margt heima að ein-
hver varð að fara að heiman, það var
ekkert að gera fyrir allt fólkið,“ segir
Margrét en þegar hún fór að heiman
bjuggu öll tíu systkinin að Núpsstað.
Hringbrautin ysta gatan
Margréti fannst mikil viðbrigði að
koma til Reykjavíkur en segist hafa
vanist því eins og hverju öðru. Mar-
grét segir að á þeim tíma hafi Hring-
brautin verið ysta gatan í bænum og
fyrir utan hana hagar og mýrar þar
sem skepnum var beitt. Þegar Margrét
er spurð út í það hvernig Reykjavík
hafi verið á þessum árum segir hún:
„Æi, það var afskaplega mikil fátækt í
Reykjavík eins og annars staðar. Allir
börðust í bökkum, verkföll voru tíð og
menn höfðu lítið að gera.“
Fljótlega eftir að Margrét kemur
til Reykjavíkur kynnist hún eigin-
manni sínum, Samúel Kristjánssyni
sjómanni og eignuðust þau fimm börn
á tólf árum. Bjuggu þau fyrst á Þórs-
götunni sem Margrét segir að hafi
verið heldur utan við bæinn á þeim
tíma. Árið 1941 ákveða hjónin að flytj-
ast með börnin á Langholtsveginn þar
sem Margrét býr enn þann dag í dag
en hún segir að þá hafi það verið úti í
sveit og að húsið hafi verið umkringt
sumarbústöðum.
Aldurinn hefur ekkert að segja
„Mér finnst gott að vera hér,“ segir
Margrét og bætir við að ástæðan sé
helst sú að fjölskyldan byggði húsið
sjálf. „Í þá daga hafði fólk engin efni á
því að taka smiði. Allir gerðu það sem
þeir gátu sjálfir en fengu náttúrulega
menn til að leggja vatn og rafmagn.
Allt handverk gerðu menn sjálfir. Ég
þiljaði þetta til dæmis,“ segir Margrét
og bendir á eitt af gulrósóttu hornun-
um í eldhúsinu á Langholtsveginum.
„Ég hjálpaði bóndanum þegar ég var
ekki að sýsla við krakkana og matinn,
og var handlangari hjá honum,“ segir
Margrét og hlær innilega.
Margrét segir að þegar Lang-
holtsvegurinn var að byggjast hafi
nágrannarnir allir þekkst en svo sé
ekki í dag. „Nú er gamla fólkið dáið,
farið á elliheimili eða í burtu og nýtt
fólk komið í staðinn en ég þekki fátt af
Finnst ljómandi að búa ein
Margrét Hannesdóttir varð 105 ára á miðvikudaginn en hún er næstelsti núlifandi Íslendingurinn. Hún tók á móti Mörtu Maríu
Friðriksdóttur á heimili sínu á Langholtsveginum í vikunni þar sem hún hefur búið í tæp sjötíu ár. Nú býr Margrét þar ein en á
fjölskyldu og vini sem heimsækja hana daglega. Hún ræðir um árin hundrað og fimm, breytingar, fjölskylduna og ferðalög.
Á FERÐINNI Margrét fór í lagningu í tilefni afmælishalds sem verður í kvöld með fjölskyldu og vinum. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
FRÍSK OG Á FÓTUM Margrét Hannesdóttir er ern og ber aldurinn vel.
Hún býr enn í húsinu sem hún hefur búið í síðustu sjötíu árin.
FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
SAUMAÐI OG VERKAÐI FISK Þau eru orðin mörg handtökin hennar Margrétar. Hún saumaði mikið en hefur dregið úr því
með árunum. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
Ef maður
er frískur
og á fótum
er alveg
sama hver
aldurinn
er. Hann
hefur
ekkert að
segja.
því. Í dag er enginn samgangur eins
og var þá,“ segir Margrét sem býr
ein í dag þó alla daga komi einhver
í heimsókn til hennar. „Mér finnst
alveg ljómandi að búa ein. Ef maður
er frískur og á fótum er alveg sama
hver aldurinn er. Hann hefur ekkert
að segja.“
Gekk til Reykjavíkur
Margrét var heimavinnandi húsmóð-
ir, gekk til Reykjavíkur með börnin til
að fara í búðir og hélt líflegt heimili
en eftir að börnin voru uppkomin hóf
hún vinnu í fiski. „Mér fannst gaman
að vinna úti. Núna vilja Íslendingar
ekki vinna í fiski því þeim finnst það
ekki nógu fínt fyrir sig,“ segir Mar-
grét brosandi. „Mér fannst það alveg
ljómandi.“
Margrét segist heimsækja Núpsstað
hvert sumar og að henni finnist hún í
hvert skipti vera komin heim. En hefur
hún farið til útlanda? „Já, já, maður
fór þetta nú. Fyrst fór ég með bónd-
anum til Englands. Þá tóku sjómenn-
irnir konurnar með sér í túr á togar-
anum. Seinna hef ég flogið,“ útskýrir
Margrét sem vill langt um heldur
vera á Íslandi og á Langholtsvegin-
um innan um stóla, borð og myndir
sem hún hefur í gegnum árin saumað
út og geymir í öðrum enda stofunnar
þar sem sólin nær ekki til.