Samvinnan - 01.06.1949, Blaðsíða 27

('Framhald).
„Hvað hefi eg brotið af mér gagnvart honum?“ spurði
hún sjálfa sig í sálarangist, og um leið gróf hún andlitið í
rúmfötunum í ráðaleysi og lnigsturlan. — „Hvað hefi eg
unnið til saka?“ hljómaði aftur og aftur í hugskoti hennar,
unz sú hugsun, sem hún ávallt fram að þessu hafði vísað á
bug, rann upp fyrir henni með fullri vissu:
„Hann trúir mér ekki,“ — hvíslaði hún að sjálfri sér í
örvæntingu. „Hann rengir mig og tortryggir!“ — Og hún
sveigði langa, fagra hálsinn og hneigði hugstola Iokkakoll-
inn á armlegg sér, eins og hennar eigið barn mundi hafa
gert, þegar það gréti ákaft. En henni auðnaðist ekki að
gráta, lieldur starði hún þurrum, örvæntingarfullum aug-
um á sína eigin lífsgæfu, sem henni fannst vera að farast og
glatast með öllu í þessu reginhafi ástæðulausrar og sjúk-
legrar tortryggni. Allt í einu gaf hugarsjónum hennar
sýn yfir hið víðlenda og skuggalega ríki efasemda hans og
ímyndana; og hún eygði þar engin takmörk, aðeins botn-
laust hyldýpi efans og tortryggninnar, þar sem ást Sölva á
henni sjálfri var að sökkva og glatast með öllu.
Hún heyrði ekki lengur hávaðann uppi á skipsþiljunum,
né heldur brakið og brestina í byrðing og böndum skút-
unnar allt umhverfis hana. Hún veitti því ekki framar
neina eftirtekt, að veður fór enn harðnandi, og skipið valt
æ ákafar í sjórótinu, svo að hún varð að halda sér dauða-
haldi í rúmstokkinn, ef hún átti ekki að slöngvast viðnáms-
laust fram og aftur um káetugólfið eins og dautt og vilja-
laust rekald. Öll orka sálar hennar beindist þessa stundina
að eina og sama takmarkinu: Hún yrði að bjarga ást Sölva,
hvað sem það kostaði. Allt stolt hennar og þvermóðska var
horfin með öllu, og hún tók hiklaust alla sökina á sínar
eigin, ungu herðar: — Víst hafði hún hikað og dregið það
alltof lengi að viðurkenna og játa fyrir sjálfri sér og ölhim
öðrum þá staðreynd, að hún hafði elskað hann — og hann
einan — frá því að hún sá hann í fyrsta sinn. Og hik hennar
og undandráttur hafði vissulega valdið því, að hann var
orðinn svona tortrygginn í hennar garð og gat ekki framar
borið til hennar fullt og óskorað traust. Víst var það aðeins
eðlileg og réttmæt hegning, sem bitnaði nú á henni, því að
hún hafði sjálf séð, hversu hann hafði barizt gegn tor-
tryggni sinni af öllum mætti — og beðið ósigur. Einlæg,
hiklaus og ótvíræð ást hans og traust hans í hennar garð
hafði aldrei getað skilið hik hennar og undandrátt. Og nú
hafði þessi léttúð hennar og tvíhyggja valdið því, að hann
var í rauninni orðinn sálsjúkur, að vissu leyti, hennar
vegna. En sannarlega var hún fús til að færa hverja þá fórn,
sem af henni yrði krafizt, til þess að bæta það, sem hún
hafði af sér brotið í hans garð — að henni fannst augljóst
þessa stundina. Og eðlishvöt hennar vísaði henni þegar í
stað á hið mikla og óskeikula heilsulyf, sem hún gæti borið
á öll sár hans, svo að þau tækju þegar að gróa, og hyrfu
síðar meir fyrir fullt og allt: — Hún skyldi upp frá þessu
ávallt sýna honum fullt og óskorað traust á hverju sem
gengi — sams konar traust, heilt og kvíðalaust, eins og
barnið, sem lá þarna í sælum og óttalausum svefni, bæri til
hennar sjálfrar — móðurinnar, sem að efaðist ekki andar-
tak um, að fær væri til þess að vernda sig og leiða sig óhult
í höfn, hvernig sem veður og vindur hamaðist, og hversu
hátt sem öldurnar risu og veltu skipinu sem óþyrmilegast
á sollnu úthafi lífs og dauða.
Þessi hugsun og óbifanleg ákvörðun veitti henni þegar
í stað fulla hugsvölun, — eins og logn eftir æðisgengið ó-
veður. Með rólegt og æðrulaust bros á vörum og hljóðlátan
frið í sálu sinni, tók hún að afklæðast og lagðist óttalaus og
vonglöð í káeturúmið við hlið Gjerts litla.
Meðan þessu fór fram undir þiljum skipsins, hafði Sölvi
barizt sinni hljóðu baráttu við tvær höfuðskepnur, vind og
sjó, — en þó einkum við óveðrið, sem næddi um hans eigin
viðkvæmu og sjúku sál. — Varðmaðurinn þóttist einhverju
sinni um kvöldið hafa komið auga á vitaljós, er blikað
hefði andartak fyrir augum hans úti í náttmyrkrinu og
sjódrifinu. Ef svo væri, að þetta reyndist rétt, hlutu þeir
að vera komnir nær Jótlandssíðu en Sölvi hafði búizt við.
Til þess að ganga úr skugga um þetta, þurfti hann að ná
í sjónauka sinn, en hann lá niður í káetunni. En skipstjór-
inn kunni ekki við að sendaneinn skipsmanna þangað nið-
ur að sækja hann, en á hinn bóginn fékk hann sig ekki til
þess að fara sjálfur niður til Elísabetar. Hann fann það
gjörla á sér, að menn hans gerðust æ kvíðvænni og áhyggju-
fyllri yfir því, hversu djarft hann tefldi á tæpasta vaðið
að knýja gömlu og hrörlegu skútuna gegn'vindi og veðri
í niðamyrkrinu og æðilcgu sjórótinu, enda gaf óspart á,
svo að brotsjóirnir dundu æ oftar yfir þilfarið með ægi-
legum krafti. En lengi vel skálmaði þessi fífldjarfi skip-
stjórnarmaður þó eirðarlaus fram og aftur um þilfarið,
áður en hann dirfðist að fara niður í sína eigin káetu til
þess að sækja þangað nauðsynlegan hlut, sem honurn lá
á að nota til þess að átta sig til fulls á því, hvar þeir voru
staddir þessa óveðursnótt. En loks varð þessu þó ekki frest-
að lengur, og hann hleypti í sig kjarki og skundaði niður
veltandi skipsstigann. (Framhald)

27