Samvinnan - 01.07.1950, Blaðsíða 15

JJtúrdúr frá efninu
Smásaga eftir FRIÐJÓN STEFÁNSSON
IÐ GENGUM samstiga eftir liol-
óttri götunni, báðir með ákveðið
markmið fyrir augum.
Drengurinn stóð hjá húshorni og
horfði á eftir okkur, rjóður og álku-
legur drengur. Eg hafði veitt honum
nána athygli, þegar við fórum fram
hjá honum, eins og eg hefði aldrei séð
hann fyrr.
Ósköp hvað sumir drengir geta ver-
ið skítugir. Jafnvel svo skítugir, að
maður getur allt í einu farið að taka
eftir því og furða sig á því, þótt maður
hafi umgengizt þá daglega og oftsinnis
skipað þeim með illu að þvo af sér
„drulluna“.
Og það var meira en að hann væri
skítugur. Hann var eitthvað svo aum-
ingjalegur þarna sem liann stóð og
hengdi hausinn eins og sligaður gam-
alklár. Eg vissi ekki hvert hann gat
sótt þetta slyttulega, mannleysislega
fas. Hefði þó máske mátt gerzt um það
vita, með því að eg var faðir lians. En
eg hafði ekki áttað mig á því fyrr, að
liann væri svona.
Ósjaldan hafði eg öfundað hann,
þegar mér virtist liann bera áhyggju-
leysið og þjáningarleysið utan á sér.
Áreiðanlega miklu auðveldara að
vera strákur en fullorðinn maður,
held eg. Máske ekki kristilegt eða
fallegt að öfunda strákinn sinn. En
við skulum nú alveg sleppa því.
En í kvöld öfundaði eg ekki þennan
dreng. Einkennilegt, en í kvöld kom
það skyndilega yfir mig eins og opin-
berun, að þessi drengur væri alls ekki
öfundsverður.
Hún er ekki alltaf slæm við hann,
hún Gréta, konan mín. En stundum
gengur skapvonzka hennar fram úr
öllu hófi. Hún verður illskeytt og
fólsk. Eg ætti að þekkja hana eftir
tólf ára sambúð. Það er auðvitað allt í
landi, hvað mig áhrærir. Eg er nú
einu sinni eg, ha, ha. . . .
„Heldurðu við hljótum ekki að fá
flöskuna á þrjátíu og fimm kall?“
spurði samferðamaður minn. Eg
heyrði rödd hans eins og úr fjarska og
svaraði á meðan eg hélt áfram að
hugsa:
„Jú, ætli það ekki.“
Já, eg hafði allt í einu farið að kenna
í brjósti um drenginn. Hann hafði
stolið poka með þurrkuðum ávöxtum
frá konunni á efri hæðinni. Svo sem
auðvitað, að það myndi komast
upp....
„Við vorum helvítis asnar að taka
ekki með okkur einn eða tvo pakka af
kaffi til að blíðka þá,“ sagði félagi
minn. Hann hélt sig við efnið.
En markmið leiðarinnar hafði í bili
horfið sýnum mínum, eða var geymt
einhvers staðar í hugarfylgsnunum,
því að eg svaraði honum aðeins áhuga-
lausu jái og hélt áfram að hugsa.
Eg mundi greinilega orðin, sem hún
sagði við lrann: „Skammastu þín
ekki, helvítis ódámurinn þinn, að
ganga um og stela! Það ætlar svo sem
að koma fram í þér sama ótugtareðlið
og í föður þínum!“
Mér fannst það í meira lagi frunta-
legt af henni að segja þetta. Hún var
þó altént móðir hans. Það náði ekki
nokkurri átt að tala svona við hann,
andskotinn hafi jrað. Samt hafði eg
ekki skammað hana. Fékk mig ekki til
J>ess. Nei, eg er áreiðanlega allt of
sanngjarn, eins og sést bezt á því að
mér finnst stundum hún hafi ein-
hverja afsökun, af Jrví að hún er
drykkjumannskona. Kann að vera erf-
itt hlutskipti, get eg viðurkennt með
sjálfum mér, en eg gef skít í allar sið-
ferðis- og afvötnunarprédikanir. Ein-
hvern veginn hef eg aldrei öfundað
hana, og það mætti nú skrifa mér það
til tekna, ha, ha. ...
„Það er nú bara, að kokkfjandinn
sé ekki í landi,“ heyrði eg kunningja
minn segja.
Skrítið, að þetta sem hún sagði,
skyldi fá svo mikið á drengskrattann,
að hann gekk steinþegjandi burtu.
Hann er þó oftast vanur að rífa kjaft
við hana. Og það var eins og hann
drægist áfram undir þungri byrði....
„Djöfullinn liafi það, sem nokkurt
orð dregst úr þér,“ sagði félagi minn
og var orðinn gramur. „Ef þú ætlar að
verða eins og rekinn upp í eitthvert
déskotans hrútshorn, þá — þá skal eg
láta þig vita, að eg fæ mér heldur ein-
hvern annan róna til að vera með.“
Þá vaknaði eg til raunveruleikans,
þess raunveruleika, að þarna rétt fram
undan okkur lá þýzki togarinn, þar
sem við ætluðum að kaupa brennivín-
ið. Og eg var með fimmtíu krónur í
vasanum.
„Ha, ha. Vertu kátur vinur, eg var
bara að hugsa. Annars sé eg ekki betur
en þetta sé allt í reglu. Eg er með
fimmtíukall í vasanum, þú með fjöru-
tíu. Mér er skítsama, hvort þeir vilja
fá Jnrjátíu og fimm kall eða fjörutíu
fyrir bokkuna, við eigum nóg fyrir
tveimur í báðum tilfellum. Allt í
þessu fína lagi.“
„Já, nú líkar mér við Jrig, þegar þú
rígheldur ekki kjafti, eins og eg væri
að leiða þig til slátrunar.“
„Ekki veit eg hvor okkar yrði mælsk-
(Framhald á bls. 22).
15