Samvinnan - 01.12.1950, Blaðsíða 19

þjóð, og þó hefur Guð sýnt mér, að
ég á engan mann að kalla vanheilag-
an eða óhreinan.” (Post. 10, 28). Við
afturkomu sína til Jerúsalem varð
Pétur fyrir alvarlegri gagnrýni fyrir
að liafa skírt heiðingja, en hann
skeytti því engu.
r
'l' Antiokkíu voru íhaldssamir Gyð-
ingar, sem ekki vildu ganga inn á
annað en að kristnaðir heiðingjar yrðu
fyrst að ganga undir lögmál Móse,
og það lítur fyllilega út fyrir, eftir
orðum Páls postula í Galatabréfinu,
að hann hafi í fyrstu hallast að ein-
hverri undanlátssemi í þessu máli. En
þrátt fyrir mótstöðu Páls, stóð Pétur
fast á hinni frjálslyndu skoðun sinni,
og á postulafundinum í Jerúsalem
sigraði hans málstaður. Kristnaðir
heiðingjar þurftu ekki að undirgang-
ast lögmálið.
'yyi'eira eða minna eru það getgátur,
sem vitað er um síðustu æviár Péturs.
Getið er um að í Korinthuborg hafi
verið flokkur kristinna manna, sem
kennt hafi sig við Pétur sérstaklega.
Það gæti gefið í skyn, að hann hafi
heimsótt þá borg. í fyrra Pétursbréf-
inu er talað um ferð til Litlu-Asíu og
eina för til „Babilon", en með því er
venjulega skilið að átt sé við Róma-
borg. Heimildarmaður þeirrar sagn-
ar er Irinius kirkjufaðir, en hann
hafði gott tækifæri til að kynnast elstu
arfsögnum safnaðarins þar. Tertúll-
ian segir, að Pétur hafi dáið píslar-
vættisdauða, og Origenes telur að
hann hafi verið krossfestur, með höf-
uðið niður.
Allt bendir til þess að þessar fornu
sagnir séu sannar. Hinn mikli trúar-
legi herfræðingur, Páll postuli, sá
strax, að ef kristindómurinn ætti að
vinna heiminn, þá varð fyrst að vinna
höfuðvígi heiðninnar, sjálfa Róma-
borg. Þegar Páll var kominn til Róma-
borgar og farinn að vinna þar, hvað
var þá eðlilegra en að hann byði sjálf-
um postulaforingjanum, Pétri, að
setjast þar að í samvinnu við hann?
í Rómaborg liðu þeir báðir píslar-
vættisdauðann í Nerósofsóknunum
árið 64 eftir Krist.
@in helgisögn er til frá dauða Péturs
postula, auk þeirrar, að hann hafi
verið krossfestur með höfuðið niður.
Sænskur samvinnufrömuður:
Jóhannes
EINN meðal þeirra forystumanna
sænskrar samvinnuhreyfingar, sem
Seved Apelqvist, fyrrum ritstjóri „VI“,
en núverandi aðalframkvæmdastjóri
samvinnutrygginganna í Svíþjóð,
skrifar um í bók sinni „Mánniskor
kring en idé“, er Johannes Lindberg,
þáverandi framkvæmdastjóri bókaút-
gáfu Kooperativa Förbundet.
Það var fyrir 12 árum, þegar eg var
nemandi á Jakobsbergs folkhögskola,
að eg kynntist Lindberg fyrst. Þá vissi
eg ekki um neitt, nema stöðu hans og
það, að hann var sérstaklega góður og
vingjarnlegur þeim íslenzkum náms-
mönnum í Svíþjóð, sem voru svo
heppnir að komast í kynni við hann.
Síðar lærði eg að þekkja þennan heið-
ursmann betur, bæði af persónulegri
viðkynningu og ummælum annarra,
og veit nú, að hann er talinn í fremstu
röð forvígismanna sænsku samvinnu-
samtakanna frá baráttuárunum; eink-
um á sviði fræðslu og menningar-
Er hún á þá leið að þegar ofsóknirn-
ar geysuðu í Rómaborg hafi trú Pét-
urs einu sinni enn brostið, og hann
flúið út úr borginni. En þegar hann
kom út á Appiuveginn hafi hann
mætt Kristi á leið til borgarinnar,
berandi kross á herðunum. Þá spurði
Pétur: „Hvert ætlarðu, herra?“ Þá
svaraði Jesús: „Eg ætla til Rómaborg-
ar til að láta krossfesta mig í staðinn
fyrir þig.“ Þá sneri Pétur til borgar-
innar — og dauðans.
Lindberg
mála. Það hefur margt drifið á daga
þessa manns. í bréfi, sem eg fékk frá
honurn nýlega — dags. 23. nóv. 1950 —
segir hann, eftir að hafa minnzt á nýtt
viðfangsefni samvinnumanna úti þar:
„Sjálfur er ég nú upptekinn við að
skrifa bók um æfi mína. Hún hefur
verið talsvert viðburðarík. Gjörbylt-
ing í tæknilegu, hagfræðilegu og þjóð-
félagslegu tilliti hefur flætt yfir land
okkar á þessum tíma. Eg hef verið
pylsugerðarmaður, prentari, ofnasmið-
ur, steinhöggvari, skrifstofumaður,
kaupfélagsstjóri, ritstjóri og bókaút-
gefandi. Það er því frá allmörgu að
segja.“ Hitt minnist Lindberg ekki
á, það, sem þeir, er þekkja hann,
gleyma ekki: að á öllum þessum starfs-
sviðum lífsins hefur hann vakið á sér
athygli sökum dugnaðar og mann-
kosta, en þeir eiginleikar einmitt hafa
þokað honum, þessum að mestu sjálf-
menntaða manni, til æ erfiðari og
vandasamari trúnaðarstarfa innan sam-
vinnuhreyfingarinnar.
LINDBERG var framkvæmdastjóri
bókaútgáfu K. F. frá 1926 þar til
fyrir nokkrum árum, að hann lét af
þeim starfa fyrir aldurs sakir, eftir
tveggja áratuga forystu á þeim vett-
vangi. Þar hefur hann verið talinn
vinna þýðingarmikið brautryðjanda-
starf, sem a. m. k. fáir hefðu dugað
til. í því hefur jafnan frá hans hendi
gætt kjarks og áræðis ásamt hressileg-
um frumleik, og ekki hefur frjálslynd-
is verið vant. Sem stjórnandi forlags-
ins hefur Lindberg ávallt haft fyrir
augum að „uppfræða lýðinn“ á hinn
heilsusamlegasta hátt; ekki sízt að
glæða og glöggva skilning almennings
á hagfræði- og þjóðfélagslegum efnum
og öðru því, er þýðingarmikið má
telja, og raunar nauðsynlegt, til rétt-
dæmis á aðstöðu og áhrifum líðandi
stundar. Honum hefur alltaf verið
ljóst, hverjar stoðir lýðræðið þarf að
geta átt í vitund fólksins, svo vel fari.
Eitt meðal annars, sem prýðir Lind-
berg, er það, að hann er ágætur og
eftirsóttur fyrirlesari, fróður og þrótt-
(Framh. á bls. 29)
19